Mijn driesterrenboeken van 2016

Aflevering drie lijst de driesterrenboeken op die ik in 2016 heb gelezen. Ik heb ze geteld: op de kop 15 stuks!

Deel drie is, nogal voorspelbaar, voorbehouden voor de driesterrenboeken van C’bon, copywriter in Gent.  Boekrecensies

Maak kennis met mijn driesterrenboeken van het jaar 2016

Hotel Rozenstok door Christophe Vekeman
***

Ik heb vooral genoten van de humor in het boek. Niet dat wat er gebeurt zo grappig is. Het is vooral de stijl waarin alles beschreven wordt die het boek zo grappig maakt. Die schitterende meanderende volzinnen met een overdaad aan woorden die me deden denken aan de vroegere Humo-stijl. Ja, ik heb van dit boek genoten. En om eerlijk te zijn, ook van de foutloze spelling. De laatste boeken die ik heb gelezen – waaronder ook heel wat vertaalde literatuur – blonken uit door type-, spel- en grammaticale fouten. Hier heb ik slechts één woordenschatfout gevonden. Een zaligheid tegenwoordig.

Schadevolle jaren door Richard Russo
***

Te lang uitgesponnen en gedetailleerd. Bepaalde passages vond ik saai, maar ik lees gekochte boeken nu eenmaal uit. Bij het lezen schoot me dikwijls de uitdrukking van mijn neef door het hoofd: “De helaasheid der familiebanden” (mooi gevonden, vind ik). Met je familie moet je het inderdaad doen. En hoewel je je soms van je familie afwendt, de gelijkenissen en de invloed blijven aanwezig. Dat wordt des te duidelijker zodra je wat ouder wordt. Een mooi onderdeel van het boek vond ik het besef van de zoon, universitair geschoolde uitgever, dat hij enorm veel lijkt op zijn verzopen pa die gewoon doet waar hij zin in heeft, zonder zich iets te bekommeren om wat de omgeving van hem verlangt. Toch vond ik Russo’s Empire Falls veel sterker, herinner ik me. Dat boek staat in mijn bib tussen de nooit weg te geven boeken. Schadevolle jaren daarentegen gaat naar het ruilboekenkastje.

Meridiaan van bloed door Cormac McCarthy
***

Dit boek is van begin tot eind één gewelddadig epos over de begindagen van Amerika. Toen er nog veel indianen rondliepen die met overgave gescalpeerd konden worden. Mensen worden om één verkeerde blik gedood, zomaar, zonder aarzeling. Een geweten? Ongekend woord. Wordt er niet gevochten en gedood, dan verdwaal je in overweldigend gedetailleerde beschrijvingen van de wilde ongerepte natuur. Dit is alvast lovenswaardig: Cormac McCarthy beschikt over een enorm rijke woordenschat! Altijd diezelfde beelden beschrijven in andere woorden en formuleringen. Groots! Maar op den duur te veel en te saai. Ik heb het boek toch uitgelezen want ik wou per se weten hoe het met de jonge hoofdpersoon afliep. En met die vreemde haarloze rechter. Slecht uiteraard, althans voor een van hen. Dit is geen slecht boek. Alleen te gewelddadig en te beschrijvend, althans voor mij. Cover vind ik prachtig.

Niets dan de nacht door John Williams
***

Duidelijk de eerste worp van Williams. Totaal niet te vergelijken met zijn drie volgende prachtboeken. Ik hield helemaal niet van de stream of consciousness van hoofdpersoon Arthur. Ik dacht dit niemendalletje van 128 pagina’s op een avond of twee te lezen, maar door die zware, bombastische stijl geraakte ik nooit verder dan een tiental pagina’s. Het einde raakte me wel, wanneer Arthur zich opeens herinnert wat er tijdens zijn traumatische jeugdervaring is gebeurd. Maar de manier hoe hij daarop reageert, vond ik er dan weer ver over. Conclusie: Williams schreef drie prachtboeken op vier en dat blijft een verdienste! Mooie Book of the Month-editie van Lebowski. Leuk lezen, met zo’n doorschijnend plastic omhulsel rond de hardcover. Genoteerd als mooie beschrijving van een naakte vrouw in het maanlicht: “Ze was een levend beeld, een bewegingsloos gedicht van licht en huis, van beschaduwde borst en ivoren dij”.

Norwegian Wood by Haruki Murakami
***

Mooi romantisch verhaal. Maar soms te lang, te uitgesponnen, zodat het bij momenten voor mij te saai werd. Vandaar dat ik het boek maar drie sterren geef. Doorheen het boek dook regelmatig dezelfde gedachte op in mijn hoofd: Japan, land van jonge zelfmoordenaars. Is het daar zo slecht leven? Fijne uitdrukking: op alle dagen draai ik de veer op, behalve op zondag. Zondag is rustdag.

De helaasheid der dingen door Dimitri Verhulst
***

De tweede poging om door dit verhaal te geraken was de goede. Tien jaar geleden legde ik het boek vol walging opzij na honderd pagina’s. Omdat mijn levensverhaal veel overeenkomsten heeft met dat van Dimitri Verhulst, waren de beschreven scènes verschrikkelijk herkenbaar. Echt mooi vind ik dit boek niet, het blijft al bij al een confronterend boek. En om heel eerlijk te zijn vond ik de film beter. Daar zie je duidelijk hoe Dimitri zich een weg door het leven baant, weg van zijn familie, vooral door zijn intelligentie én bepaalde invloeden van buitenaf. De positieve boodschap op het eind bleef bij me hangen: er bestaat een weg uit alle miserie. Zaak is die te (willen) vinden. In het boek is dat effect een pak minder.

De Vrouwen door T.C. Boyle
***

De opbouw en structuur van deze geromantiseerde biografie van architect Frank Lloyd Wright en zijn vrouwen kon me wel bekoren. TC Boyle vertelt het verhaal in een omgekeerde chronologie en begint met de laatste vrouw, Olga. De grote en geniale architect geeft blijk van egoïsme en grootheidswaan. Het boek toont je een beroemdheid met al zijn kleine kantjes, zijn dagelijks gevecht om aan geld te geraken, het feit dat hij het heel gewoon vond mensen gewetenloos te gebruiken, allemaal voor ‘een hoger doel’ (hemzelf dus). Je krijgt ook een zeer goed tijdsbeeld: toen Wright leefde was het not done om niet getrouwd samen te leven. Wright koos altijd voor zijn passionele verliefdheden, maar probeerde vervolgens zijn liefdesnestjes te verbergen en te ontkennen. grenzende man en de vrouwen die hem bewonderend omringden. Iets wat hij nodig leek te hebben.

De kleine vreemdeling door Sarah Waters
***

Vakantielectuur, gelezen op het idyllische Griekse eiland Skyros. Een toch wel originele kijk op het verval van de adellijke klasse in Engeland na WOII, hun bezittingen en hun immens grote landhuizen. Volgens Sarah Waters komt dat doordat gestorven familieleden komen spoken, en de overblijvers langzaam gek maken, zelfs tot zelfmoord drijven. Vrij vermakelijke plot, en dat zal wellicht niet de bedoeling zijn geweest van Sarah Waters. Wel een goede kijk op die snobistische Engelse maatschappij, en die nog steeds prominent aanwezige schotten tussen de sociale klassen.

De held door Jessica Durlacher
***

Dit boek komt heel traag op gang. Voor mij al een eerste negatief punt, want bij thrillers heb ik graag vaart van in het begin, zoals in de boeken van Ellory. In het begin dacht ik regelmatig: wat sleept Durlacher er nog allemaal bij? Waar gaat dit allemaal heen? Uiteindelijk wordt alles duidelijk. Naar mijn smaak te gestructureerd geschreven met een bepaald doel voor ogen. Bij goede thrillers merk je die opbouw niet zo. Hier wel, en dat maakt het voor mij net iets minder geslaagd. De apotheose vond ik ook maar minnetjes. Had er iets meer van verwacht. Toch een van mijn driesterrenboeken 2016.

Het kwaad en de rivier door R.J. Ellory
***

‘Bekraste zielen’ was het eerste dat ik van Ellory las. Zoals dat boek me raakte! Geen enkele van zijn andere boeken leverde dezelfde impact op. Toch vond ik ze allemaal goed, sommige zelfs subliem goed, behalve dan ‘Een circus van schimmen’. Waarom? Door de rake combinatie van de zoektocht naar de moordenaar en dat psychologisch in het hoofd kruipen van alle personages die de revue passeren. Dit boek vond ik niet zo slecht, maar …. De herhalingen in het boek die zo typisch zijn voor misdaadromans, het recapituleren van wat de hoofdpersoon tot nog toe heeft uitgevist, al de zijsprongetjes, hier naar de oorlogservaringen in Vietnam … Alles is op den duur zo herkenbaar. Weet je wat het gevaar is als je te veel misdaadboeken leest van dezelfde schrijver? Dat je zaken tegenkomt die, hoewel nieuw, toch een ‘dejà-lu’ opleveren. En dat heb ik helaas ook bij dit boek.

Life After Life door Kate Atkinson
***

De roman heeft een leuk uitgangspunt: het leven van Ursula wordt vanuit verschillende invalshoeken bekeken en beschreven. Telkens als Ursula sterft, wordt haar verhaal opnieuw verteld. Telkens gebeurt er net iets anders, waardoor het resultaat ook afwijkt van het vorige. Het leven lijkt een en al keuzes en noodlot. Je hebt niets in je leven zelf in de hand, zou je kunnen concluderen als je dit boek leest. De oorlogsfragmenten vond ik enorm goed. Een bepaalde periode wordt een groot aantal keer net iets anders beschreven. Altijd goed, je voelt de spanning aan den lijve. De beschrijving van Hitler en Eva op de Berg is bijwijlen hilarisch. Ook de laatste hoofdstukken zijn de moeite waard, je krijgt als het ware een korte samenvatting van de opeenvolgende verhalen in review, met een paar extra’s. Ja, ik heb van dit boek genoten. Ook een van mijn driesterrenboeken 2016.

Expo 58 door Jonathan Coe
***

Mooi tijdsbeeld van de belevenissen van een Engelsman in Brussel, tijdens Expo 58. Koude Oorlog, spionage over en weer, liefdesperikelen. En de manier hoe een Engelsman daarmee omgaat.

Malva door Hagar Peeters
***

De gehandicapte en op achtjarige leeftijd gestorven dochter van Pablo Neruda doet vanuit de hemel haar boekje open over haar papa. Hij sprong voor alle zwakkelingen in de bres, maar liet zijn eigen en enige dochter – geboren met een waterhoofd – in de steek. In de hemel zit ze samen met andere “rare kwieten”, zoals Oskar, de trommelaar uit de Blikken Trommel van Gunther Grass. Hagar is een dichteres, en dat merk je aan de stijl in het boek. De zinnen zijn wel mooi maar lenen zich niet tot vlug lezen. En dat is net waar ik over struikelde. Ik hou niet van poëzie, omdat je daar tijd en geduld voor moet hebben. Twee kostbare dingen die ik niet heb…. Maar als ik zou zeggen dat ik dit een slecht boek vond, dan zou ik liegen. Originele invalshoek en mooie schrijfstijl.

Bewaren

Vingervlug door Sarah Waters
***

Had behoefte aan een makkelijk te lezen boek. Mijn keuze voor Sarah Waters was dan ook de goede. Een prikkelende historische, psychologische misdaadroman én mooie lesbische liefdesgeschiedenis ineen van meer dan 500 pagina’s, die zich afspeelt in het victoriaanse Engeland, vol mistaken identities en onverwachte wendingen van begin tot eind. Niets is wat het lijkt. Wat ik leuk vind is dat je hetzelfde verhaal voorgeschoteld krijgt vanuit het perspectief van twee verschillende hoofdpersonages. De ene kijkt zus naar de feiten, de andere zo. In dit geval compleet tegengesteld, en dat maakt het verhaal echt krachtig. Ook leuk om nog eens te lezen over de positie van de vrouw in het Londen van de negentiende eeuw, en een inkijk te krijgen in het milieu van de Londense onderwereld vol gauwdieven, verraad, bedrog en immoraliteit.

Het victoriaanse huis door John Boyne
***

Stilistisch is dit geen hoogvlieger, maar ook niet qua verhaal. Ik ben al geen geest- en spookmens. En hoewel Jane Eyre het lievelingsboek was uit mijn jeugd – ik heb dat boek gewoon verslonden – kon het vergelijkbare verhaal hier me echt niet bekoren. Ik ben natuurlijk ook stukken ouder, en heb al heel wat meer boeken achter de kiezen. Ik vond het wel leuk te lezen over de tijd van Charles Dickens, toen hij zijn boeken als afleveringen in de krant publiceerde, en over het 19de-eeuwse vervuilde, mistige Londen en het properder platteland. Ook de manier hoe men toen naar vrouwen keek, verbaast me iedere keer weer. Als de juf een van haar meisjesleerlingen, een echt rekenwonder, een toekomst voorspelt als directeur van een bank, wordt dat beschouwd als opruiende praat.

Reacties op deze driesterrenboeken zijn zoals steeds welkom! Graag zelfs. Geef je deze driesterrenboeken een hogere score? Of een lagere? Laat weten. Zelfs in een persoonlijk bericht.

Bekijk al mijn recencies op Goodreads.

© C’bon, freelance copywriter en copywriter SEOBewaren