Mijn tweesterrenboeken van 2016

Deel twee van de boekrecensies 2016 van C’bon, copywriter in Gent. Vandaag komen de tweesterrenboeken aan de beurt. En ik verklap het al meteen, daar zit Lize Spit tussen.

De tweesterrenboeken zijn de volgende

Het Nulpunt door Jess Walter
**

Wat een verschil met Schitterende ruïnes. Het enige wat beide boeken gemeen hebben zijn de verschillende verhaallijnen, kriskras door elkaar. Verder kunnen ze niet meer van elkaar verschillen. Nu ja, het gaat ook om die grote 9/11-tragedie en de verwerking, en daar kan je nu eenmaal geen romantisch niemendalletje van maken. Over dit boek heb ik geen positieve mening. Te veel verhaallijnen, te moeilijk te volgen, chaotisch, irreëel, of net surreëel. ‘Ceci n’est pas une pipe’ schoot me bij het lezen door het hoofd. Remi is een hoofdpersoon die last heeft van gaten, zeg maar kraters in zijn geheugen. Niet alle kraters worden ingevuld, zodat je als lezer op je honger blijft zitten. Ik heb doorgelezen in de hoop dat alles duidelijk zou worden. Maar dat is niet gebeurd. Misschien ben ik te vlug door bepaalde cruciale pagina’s geraasd. Maar fouten die er in het boek staan, spelfouten, typefouten ….

Charing Cross Road 84 door Helene Hanff
**

Neen, zo speciaal vond ik dit boekje nu echt niet. Hilarisch? Iedere boekenliefhebber zou hiervan houden? Daarvoor valt het toch wat te licht uit als brievenroman over literatuur. Weet je welke brievenroman ik wel graag heb gelezen, want oneindig veel grappiger, en véél dikker (het volume van een boek blijft belangrijk, zeker als de inhoud niet is wat je ervan verwacht op basis van de achterflap): Het literaire aardappelschilgenootschap van Guernsey. Ook over boeken en vriendschap, maar zoveel beter.  Ik heb er ook al een aparte blog aan gewijd. Moraal van het verhaal: geloof nooit een achterflap.

Het lied en de waarheid door Helga Ruebsamen
**

Prachtig aan dit boek vind ik het vertelperspectief: het verhaal wordt verteld vanuit het gezichtspunt van een kind, van haar vierde tot haar tiende levensjaar. Een beetje zoals de aanpak van John Boyne in De gestreepte pyjama. Het kind vertelt over wat het ziet, maar vat het niet. Enkel het eerste gedeelte van het boek kon me echt bekoren, de jeugd in Nederlands-Indië, wellicht door het exotische tintje. De reis naar Europa, de periode in Den Haag en vervolgens het onderduiken lag me minder. Wellicht doordat opeens het bekendere en niet zo exotische Nederland aan bod kwam? De stijl werd meteen een stuk koeler en afstandelijker. Naar het einde van het boek, moest ik me dwingen te blijven lezen.

Hypnose door Lars Kepler
**

Een boek van dertien in een dozijn. Ik heb de indruk dat die Noorse detectives allemaal op dezelfde manier worden opgebouwd. Altijd diezelfde structuur, flashbacks, fast forwards. En vooral véél te gedetailleerd. Van de 500 pagina’s konden er makkelijk 200 vanaf. Dat zou het boek een stuk gebalder én overtuigender hebben gemaakt. Ik ga een punt zetten achter het lezen van dit soort detectives want ze verbazen niet meer. Dit boek was ook vakantielectuur en dan mag de lat wat lager. Maar het kan toch niet zijn dat ik, terwijl ik aan het lezen ben, zit te denken aan de tijd die ik aan het verspillen ben! Detectiveboeken van Lars Kepler toe, wat mij betreft.

De haas met de amberkleurige ogen door Edmund de Waal
**

Door dit boek weet ik wat netsukes zijn, dus weer iets bijgeleerd. De schrijver erft een waardevolle verzameling van meer dan 200 netsuki’s en gaat op zoek naar de oorsprong van deze Japanse kunstwerkjes. We vernemen alles over de geschiedenis van de Joodse familie die een aantal generaties overspant en ons meeneemt van Parijs, over Wenen, naar Tokio en Odessa. Het stuk over Parijs lijkt wel een thesis: de auteur doet niets anders dan feiten opsommen, catalogi en verzamelingen beschrijven, refereren naar wat schrijvers hebben vermeld in dit of dat boek. Het stuk over de familie in Wenen vlak voor WO I vind ik het beste en meest beklemmende. Je voelt de spanning als gevolg van de Jodenhaat en -vervolging. Alle bezittingen van de rijke familie worden geconfisqueerd. De dienstmeid weet gelukkig de netsuki’s te redden. De hoofdstukken erna kunnen dat niveau niet aanhouden. Je eigen familiegeschiedenis schrijven blijft moeilijk.

De Nederlandse maagd door Marente de Moor
**

Op de omslag staat vermeld: “Een zinnelijke en volle roman van Tolstoïaanse allure”. Ik kan niet anders dan dit citaat volmondig beamen. Vorig jaar heb ik, na het doorploeteren van 750 zeer langdradige pagina’s, Anna Karenina met een zucht dichtgeslagen om nooit meer te openen. Ik had het gehad met het verhaal. Ook dit boek stoot me tegen de borst, zelfs al na 150 pagina’s. Ten eerste zegt schermen me niets. Ten tweede laat Janna zich verleiden door die afzichtelijke, bijna dubbel zo oudere maître, terwijl er twee prachtige identieke tweelingbroers van haar leeftijd rondlopen. En waar draait die vete tussen haar vader en de maître nu eigenlijk om? Zelfs dat mysterieuze gegeven loopt af met een sisser. Bovendien staat de roman vol met bombastisch en overladen taalgebruik. Marente De Moor blijkt met deze roman de Ako Literatuurprijs 2011 te hebben gewonnen. Zegt heel wat over de jury.

Een circus van schimmen door R.J. Ellory
**

Heb al zeven boeken van Ellory achter de kiezen en dit is het eerste dat ik niet zo goed vind. De andere waren allemaal veel spannender, hadden te maken met psychotische moordenaars die maar blijven moorden, of met totaal twee tegenovergestelde broers … Dit is het verhaal van een moord in een circus die moet worden opgelost. Uiteindelijk wordt het proces van de FBI gemaakt. Weer die flashbacks naar details uit de jeugd die de hoofdpersoon gemaakt hebben tot wie hij is. Te opvallend gestructureerde zijsprongetjes vind ik ze. En veel minder psychologische diepgang. Jammer.

The Art of Being Normal door Lisa Williamson
**

Een boek over transgenders, gericht op jongeren in de middelbareschoolleeftijd. Een jongen die een meisje wil worden en een meisje dat al een jongen is geworden, ontmoeten elkaar op school. En je krijgt daarbij alle clichéverhaallijnen voorgeschoteld. De opzet is goedbedoeld: jongeren die niet in het normale standaardpatroon passen een hart onder de riem te steken. Maar daar blijft het bij. Melig verhaal, met een ‘alles komt goed’-boodschap, zolang je maar durft. Je weet wel. Ik dacht regelmatig bij het lezen: hier kunnen ze zo’n smakeloze B-weekendfilm van maken. Wil je een goed boek over transgenders lezen, en over afwezige vaders, geschreven voor een ouder publiek? Lees dan In een mens van John Irving. Dat is pas een kanjer.

Wie storm zaait door T.C. Boyle
**

Het eerste boek van Boyle dat me niet van begin tot eind kon bekoren. Het verhaal begint goed, maar duikt pagina na pagina de dieperik in. Het boek zou een aanklacht zijn tegen de moderne Amerikaanse maatschappij. Ik lees er alleen maar het verhaal in van een jongen die al van op jonge leeftijd lijdt aan waanideeën – hij valt een schoolgenoot aan omdat hij in hem een alien ziet. Ook vereenzelvigt hij zich zodanig met Colter, een van die eerste cowboys die wist te overleven ondanks de woeste indianen en de wilde natuur, dat hij de realiteit volledig uit het oog verliest. Als dit de weergave is van het moderne Amerika, dan staat de wereld er niet goed voor. Mooie stijl en goede verteller, maar een te vergezocht verhaal.

Als je wilt door Helle Helle
**

Verhaal geschreven in een aantrekkelijke taal en stijl. Maar in de 150 (?) pagina’s gebeurt er nu eens echt niets. Ik ben blijven lezen, want ik ging ervan uit dat er wel iets zou gaan gebeuren. Maar dat was mis gedacht. De man krijgt een blaar. De vrouw wordt misselijk van een slok vervuild water. Maar voor de rest… Heb ook wel lang over zo’n dun boekje gedaan, en dat is niet van mijn gewoonte. Moraal van het verhaal: geloof nooit een achterflap, waar alweer sprake is van een niet te missen literair pareltje. Hoe mooi de taal ook is, de inhoud blijft toch ook belangrijk. En inhoud miste ik hier wel degelijk.

Het smelt door Lize Spit
**

De eerste 250 pagina’s konden me maar matig bekoren. Ik moest echt doorbijten om verder te lezen. Te veel details werden te lang uitgespit – vergeef me de woordspeling. Bovendien gaat het verhaal over vrienden van rond de twaalf in een of ander klein Kempens dorp. How boring Vlaams. Maar bovenal heb ik me afgevraagd hoe een 27-jarige debutante ertoe komt zoiets ergs te fantaseren, laat staan neer te schrijven? Lize Spit lijkt wel iemand te zijn een gewelddadige hoek af á la Grunberg of Tarantino. Ik heb iets meer nodig dan rauwe wreedheid en de aanwezigheid van een autistisch personage dat compulsief repetitief gedrag vertoont om een boek goed te vinden. Zo’n vreemd personage in een roman lijkt wel in te zijn tegenwoordig.  

Helden van de grens door Dave Eggers
**

Ik kwam heel slecht in het verhaal over de vlucht van een moeder met haar twee kinderen naar Alaska, zo ver mogelijk weg van haar ex-partner in Florida. Ze reizen in een oude camper door een streek die wordt geteisterd door bosbranden. Komen fijne en minder fijne mensen tegen. Beleven leuke en minder leuke zaken. De roman is een impliciete aanval tegen de jachtige huidige maatschappij waarin iedereen de schone schijn ophoudt. Wie zijn leven niet wil leven volgens die ongeschreven wetten, hoort er niet bij. Vluchten mag, zolang je maar met de volle moed blijft doorgaan. Die boodschap wordt er op het eind vrij nadrukkelijk ingeramd. Wel te pruimen vond ik de cynische humor doorheen het boek, en het uitlachproza over mensen die zichzelf zo belangrijk vinden. Maar dat was helaas het enige. Trouwens ongehoord hoeveel spel- en typefouten ik heb aangetroffen.

Ergens anders door Richard Russo
**

Ik houd van de vuistdikke romans van Russo over Amerika en zijn inwoners. In Ergens anders vertelt hij over zijn eigen moeder, moeilijk in de omgang, obsessief, koppig en onbuigzaam. Pas na haar dood wijzen alle details in de richting van een obsessieve stoornis. Richards vader zag al heel vlug in dat zijn vrouw niet helemaal spoorde en verliet haar toen Richard nog klein was. Ook Richard heeft last van obsessief gedrag maar vindt een uitweg in het schrijven. Zijn moeder daarentegen blijft steeds opnieuw dezelfde paden bewandelen die nergens heen gaan. Waarom geef ik dit boek slechts twee sterren? Omdat alweer het bewijs geleverd is dat het zeer moeilijk is persoonlijke geschiedenissen van je af te schrijven op een goede manier. Russo bekent héél afstandelijk schuld dat hij zijn moeder meer had moeten ondersteunen. Maar wie heeft daar een boodschap aan behalve hijzelf en zijn naasten?

Reactie op deze tweesterrenboeken zijn zoals steeds welkom! Graag zelfs. Vind jij ze ook tweesterrenboeken? Of geef jij bepaalde tweesterrenboeken een hogere score? Laat weten. Zelfs in een persoonlijk bericht.

Bekijk al mijn recencies op Goodreads.

© C’bon, freelance copywriter en copywriter SEO