Oude vriendschap roest niet

Vriendschap blijft mooi. En oude vriendschap roest niet. Wat een ontmoeting met een oude jeugdvriendin niet allemaal met een mens doet! Vorige week had ik een oergezellige lunch met een vroeger buurmeisje, in mijn vroege jeugd zelfs mijn allerbeste vriendin. We trokken met elkaar op voor ons twaalfde levensjaar. Hoe die vriendschap ooit is begonnen en geëindigd? Geen van ons tweeën weet het nog. Wat wel bleek? Die vriendschap van toen leent zich heel gemakkelijk voor een nieuwe hechte vriendschapsrelatie. Inderdaad, oude vriendschap roest niet. Hoog tijd dat deze copywriter uit Gent hier eens een blog aan wijd!

Zij Afrikalaan, ik Amerikalaan

Kathy en ik zijn opgegroeid in dezelfde buurt dicht bij de Gentse Muide, meer bepaald tussen Weba en Dampoort. Ze zat een leerjaar lager dan ik hoewel ze maar vijf maanden jonger is. Kathy bleek zich tijdens onze lunch praktisch geen enkel detail meer te herinneren van onze vriendschap toen. Haar eerste vraag aan mij was zelfs: “Was ik nu met jou bevriend of met Jean-Claude, je tweelingbroer?” Vreemd vond ik dat. Hoe kon ze al die uren vergeten zijn dat we samen op haar kamertje aan het spelen waren of aan het kletsen over van alles en nog wat! Stomverbaasd was ik.

Poging tot reconstructie

We probeerden onze vriendschap te reconstrueren, maar botsten op hindernissen. We wisten allebei niet hoe onze vriendschap begonnen was, ook niet hoe die geëindigd was. Beiden zijn we in diezelfde buurt blijven wonen, tot we trouwden. Hoe kwam het toch dat we op een bepaald moment vriendinnen af waren? Zeker niet omdat er iets was voorgevallen waardoor we elkaar niet meer konden luchten of zien. Dat hadden we ons nog wel herinnerd.

Ja, hoe groeien mensen uit mekaar?

Dat is de hamvraag. Wellicht had onze middelbare schooltijd en studiekeuze er iets mee te maken. Ik verhuisde van het schooltje op de Muide naar die grote school in Oostakker, Kathy verhuisde naar een school in centrum Gent. Op een bepaald moment zijn we gestopt elkaar op te zoeken. De reden blijft duister. Ongelooflijk hoe weinig we nog weten van die toch wel mooie periode uit ons leven.

Opvallende constatering: oude vriendschap roest niet

Wat ik wel heb geleerd uit die lunch van ons? Twee zaken. Kathy vertelde me dat ik zo enorm was veranderd. Ze herinnerde me als zo’n klein, verlegen, vriendelijk meisje dat stil in een hoekje zat (de foto rechts bovenaan samen met mijn broer spreekt boekdelen). En nu ben ik zo’n extraverte assertieve dame die bruist van het zelfvertrouwen, “nen nummer”, noemde ze me. Hoe was zo’n omslag toch mogelijk? “Het leven”, antwoordde ik, “en de wil iemand te zijn waar rekening mee gehouden wordt”. Kathy zei dat ik er toen, hoewel verlegen, toch al uitsprong, tussen die bende jongeren met wie we zijn opgegroeid. Kathy van haar kant bleek in se nog steeds dezelfde. Nu met een passie voor het fotograferen van wat tot het verleden behoort. Zoals ze tijdens onze lunch op zoek ging naar verhalende input om die hiaten uit haar jeugd op te vullen.

Blijvende vriendschap

Het tweede punt. Kathy en ik waren ooit hartsvriendinnen. Deelden alles, op een bepaald moment zelfs een liefje. We waren constant met elkaar in de weer, speelden gezelschapsspelletjes, zongen mee met de hits op de radio, gekten met de jongens, gingen uren fietsen, rolschaatsen en skateboarden in de Lübeckstraat. Tot dat opeens allemaal stopte. Eén ding is duidelijk geworden nu we elkaar weer tegen het lijf zijn gelopen. Die vriendschap die we toen voor elkaar voelden, hoewel kort, was hevig en gemeend. Want ook nu, 38 jaar na datum, sprong die vonk van vriendschap op slag weer over. Kathy en ik zijn weer vriendinnen. We gaan dat zo houden tot, ja, tot wanneer? Tot het einde van onze dagen. Afgesproken, Kathy?

Kathy is trouwens een gepassioneerd en getalenteerd fotografe, hier vind je de Facebookpagina van Kathy.

En met deze positieve noot – oude vriendschap roest niet, nooit, nergens – sluit ik alweer af.

© C’bon, ook copywriter SEO

Ook geïnteresseerd in een van de volgende blogs?