Mijn naam? niet Kristien Bonneure, wel Christine Bonheure

Ik heb nu al zoveel blogs geschreven, maar nog nooit het “verhaal van mijn leven” neergepend. Neen, ik ben niet Kristien Bonneure, wel Christine Bonheure, copywriter in Gent. Zelfde uitspraak, andere schrijfwijze. Toch hebben we al jaren iets met elkaar. Ik leg het hieronder graag even uit.

Ontmoeting met Kristien Bonneure 30 jaar geleden bij StuBru

Ik weet niet meer wanneer we elkaar precies hebben ontmoet, maar het moet zo’n 30 jaar geleden zijn. We gingen allebei solliciteren bij StuBru voor de functie van medewerker verkeersredactie. We zaten met een 20-tal mensen in een zaaltje, toenmalig StuBru-presentator Paul De Wijngaert ging door de namenlijst en riep de naam Christine Bonheure af. Ik stak mijn hand op, en zag dat iemand anders dat ook deed! Op mijn kreet, “Maar wat doe je nu, dat ben ik toch!”, antwoordde ze lachend: “Oh, maar ik ben ook Kristien Bonneure, hoor, met een dubbele n”. En ik weer: “Ach, mijn naam wordt geschreven met nh…” . Zo grappig en wel heel toevallig. De naam Christine Bonheure/Kristien Bonneure hoor je al niet zo dikwijls, en dan bevinden zich opeens twee naamgenoten in een klein kamertje ergens in het VRT-gebouw in Brussel.

De schriftelijke test denk ik goed te hebben gedaan, maar bij StuBru moet je ook altijd een stemtest doen. Je moet bewijzen dat je over een mooie radiostem én perfecte uitspraak van het Nederlands beschikt, zonder ook maar één dialectklankje. Afijn, toen was dat nog belangrijk. Nu lijkt die eis wat afgezwakt, maar dit uiteraard volledig terzijde. Ik deed mijn best, maar voor mij was het niet meer dan een poging. Ik was op de vacature van StuBru ingegaan met het idee “We zien wel”. Toen ik na mijn stemtest Kristien Bonneure aan het werk hoorde, dacht ik bij mezelf: “Christine Bonheure, ga maar naar huis. Die Kristien Bonneure doet het zoveel beter.” En dat dachten de mensen bij StuBru ook. Van alle aanwezigen mocht er slechts één blijven: mijn naamgenote.

Helaas véél te vroeg gestopt met dictieles

Toen ik in het tweede middelbaar zat, heb ik in het weekend dictieles gevolgd. Maar ik zag daar toen het nut niet van in en ben na een maand al gestopt. Kristien daarentegen heeft jarenlang dictielessen gevolgd met de bedoeling ooit voor de radio te gaan werken. Afijn, geen excuus uiteraard. Ze deed het verduiveld goed. Verstandig is ze ook, want later is ze geslaagd voor dat aartsmoeilijke BRT-examen voor journalisten. Ze kwam dus terecht op de VRT-nieuwsdienst.

Ik deed ondertussen mijn eigen ding, werken in het onderwijs, bij Dag Allemaal, Test-Aankoop, Open Bedrijvendag…. Te veel om op te sommen (zie mijn professioneel overzicht op LinkedIn). En telkens weer als ik een onbekend iemand aan de lijn kreeg, kreeg ik diezelfde vraag te horen: “Werk jij niet voor de radio?”, of “Ben je gestopt met werken voor de radio en doe je nu dit?” Hoe dikwijls ik niet heb gezegd, vooral aan de telefoon: “Neen, ik ben niet Kristien Bonneure, ik ben Christine Bonheure”. Minstens honderd keer, zo niet meer. Echt het verhaal van mijn leven.

Wat ook het vermelden waard is, telkens als mijn toen nog jonge dochters de naam Kristien Bonneure op de radio hoorden, dachten ze lange tijd dat ik het was. Ik liet ze een even lange tijd in de waan. Erg hé. Nog eens mijn excuses, meisjes.

Kristien Bonneure, winnares Groot Nederlands dictee in 2017

Toen Kristien Bonneure in 2017 meedeed aan het Groot Dictee der Nederlandse taal, deed ik hetzelfde achter de computer. Dat was voor de eerste keer in het bestaan van het dictee mogelijk. En handig, want een paar seconden nadat je je definitieve tekst had doorgestuurd, had je je resultaten al te pakken. Ik bleek 16 fouten te hebben gemaakt. Zodra ik wist hoe ik het er vanaf had gebracht, vond ik het mooi geweest. Ik sloot de computer af en ging wat lezen. Later kreeg ik op Facebook felicitaties met “mijn overwinning”. Mijn naamgenote – Kristien Bonneure dus – bleek als beste bekende Vlaming te zijn gekroond met amper 14 fouten. We spellen dus ongeveer even goed, weer een leuke overeenkomst.

Uiterst toevallig loop ik haar de week daarna tegen het lijf op een Allez, Chantez!-sessie in Gent. Zij was er aanwezig om een reportage te maken voor een Radio 1-sessie de zaterdag daarop. Ik ben uiteraard op haar toegestapt, heb me voorgesteld, gevraagd of ze me nog kende: “Weet je nog, die Christine Bonheure van toen bij StuBru?” En inderdaad, ze herinnerde het zich nog. We hebben een leuke babbel gehad, onder meer over de resultaten van het dictee. Tijdens de pauze kwam ze me, met de microfoon in de hand, interviewen over wat ik zo fijn vond aan Allez, Chantez! Mijn reactie hoor je hier. Ik ben die vrouw die op het eind het woord ‘zalig’ een paar keer herhaalt.

Deze week weer die naamsverwarring

En voor één keer heb ik de verwarring niet tegengesproken. Ik had in opdracht van een directeur van een zorginstelling een artikel geschreven dat zou worden gepubliceerd in het tijdschrift Ruimte. Toen hij hen het artikel bezorgde, vertelde hij dat Christine Bonheure hem had geholpen met schrijven. Hun reactie luidde als volgt: “Combinatie artikel-interview is prima. Zeker met zo’n back-up.” Ook zij dachten wellicht dat de directeur het over mijn naamgenote had. En ik heb voor één keer gezwegen, ik weet nu eenmaal dat ik me niet hoef te schamen over wat ik als freelance copywriter aflever.

PS: heb ondertussen reactie gehad op dat artikel, ik citeer.

“Prima artikel! Ook eindredacteur Piet Piryns was vol lof: hij heeft er nauwelijks iets aan moeten veranderen. Blij dat we dit mee aan boord hebben genomen!”

En zo blijft die naam van Kristien Bonneure me achtervolgen, en dat zal wellicht zijn tijd nog duren. Geen erg, er bestaan lelijker namen en slechtere journalisten. Trouwens, ik ben zoveel meer dan alleen maar “de naamgenote van Kristien Bonneure”. En met deze positieve noot sluit ik deze blog alweer af. Tot de volgende!

© C’bon

Ook geïnteresseerd in een van de onderstaande blogs?