Mijn favoriete cd’s 2017

Het valt me op dat er in mijn lijstje favoriete cd’s 2017 veel gevestigde waarden staan. Ik kan er niet aan doen, maar ik vind het aanbod van de huidige muziekscene vrij mager. Als ik de lijstjes bekijk van de muziekrecensenten zie ik altijd dezelfde namen terugkeren, à la Kendrick Lamar, Arca, Lorde, Julien Baker… Ik heb die muziek ook beluisterd, maar echt overtuigen deed ze me niet. Het waren altijd de nieuwste worpen van de oude knarren die ik telkens opnieuw afspeelde. Want die zijn er moeiteloos in geslaagd hun sound aan te passen aan de tijden van nu. Knap gedaan!

Klaar voor mijn lijstje favoriete cd’s 2017?

Hier komen ze aan in vrije volgorde. De drie eerste heb ik het liefst beluisterd. Onderaan op deze pagina vind je het Spotify-lijstje Favoriete cd’s 2017 voor als je wilt kennismaken met de muziek. Hiernaast vind je ook mijn muzikaal jaaroverzicht gemeten door Last.fm. Heel mooi visueel weergegeven, vind ik. De vele vermeldingen van Bastille, Tom Odell en Howard Shore zijn voor rekening van dochter Maya…

Slowdive – Slowdive

Met voorsprong de beste plaat van het jaar, de allerbeste van mijn favoriete cd’s 2017. Twintig jaar is Slowdive al bezig, lees ik. Ik kende ze voorheen niet, maar deze acht nummers blazen me echt van mijn sokken. De combinatie van knappe melodieën en mooie zang leveren rillingen op, soms koud en warm tegelijk. Het schijnt dat hun ‘Souvlaki’ twintig jaar geleden de shoegaze of dromerige gitaarpop introduceerde. Ik moet daar nog eens naar luisteren. Maar als die plaat even goed is als deze, dan heb ik er alweer een favoriete plaat bij.

Mark Lanegan Band- Gargoyle

Ik heb nog nooit zoveel bewogen op een concert van Mark Lanegan als die avond van 22 november 2017 in de Trix. En dat heeft veel met deze plaat te maken die stukken swingender is dan zijn andere werk. Een dansplaat van Lanegan begot, met iets minder drums, maar met een duidelijke gitaar én overvloedig aanwezige synths. De grafstem van Mark Lanegan buldert als vanouds. Hij ziet er trouwens ook uit als een levend lijk, en doet dat al jaren, maar dit even volledig terzijde. ‘Nocturne’ is mijn favoriete lied, maar ook ‘Beehive’ en zelfs dat zachte ‘First Day of Winter’. Mooi. Wanneer komt plaat nummer elf uit? Nog geen enkele slechte trouwens! Constante kwaliteit biedt die man. Mooie tweede in mijn lijstje favoriete cd’s 2017.

Nadine Shah – Holiday Destination

Ook veel beluisterd deze. Ik houd van haar stem, beetje Polly Harvey-achtig, en ook haar melodieën mogen er zijn. Mooie gitaren, hier en daar een sax, en een hart op de juiste plaats: “What is there left to inspire us / with them fascists in the White House?’ De eerste cd die ik van haar hoorde is alweer een aantal jaar oud. Maar ze blijft goede platen maken. Houd ik wel van, van constante kwaliteit.

Afghan Wigs – In Spades

Hier hebben we alweer een oudje. Debonair heb ik in mijn jeugd grijsgedraaid, wat een plaat. Niet zo lang geleden zag ik Afghan Wigs nog bezig op het Cactusfestival – goed concert. En nu is er deze plaat. Die unieke sound die hen al jaren kenmerkt, is er nog steeds. Dat heeft uiteraard alles te maken met die uiterst herkenbare rauwe stem van Greg Dulli. Deze cd bestaat van het begin tot het eind uit mooie nummers, allemaal opgebouwd naar een climax. En dan komt die schreeuw van Dulli altijd op net het juiste moment. Ik houd van deze band, en blijf ervan houden.  

Mark Eitzel – Hey Mister Ferryman

Deze man gaat ook al een tijdje mee, hij is er intussen al 60 en ik kende hem voorheen alleen van naam. Maar hij is mijn ontdekking van het jaar – naast Slowdive. Ik lees dat hij lid was van American Music Club, en die groep ken ik dan weer wel. ‘Hey Mr Ferryman’ is een prachtplaat. Luister naar het prachtige ‘An Answer’ dat een antwoord biedt op de vraag: ‘Waar leidt dit allemaal toe?’ Ook hier plaats voor akoestische gitaar en een mooie croonerstem – zou dat het criterium worden voor mijn favoriete muziek van 2017? Je hoeft niet lang te wachten op de beste song, want dat is het eerste nummer. In ‘The Last Ten Years’ maakt Eitzel de ‘ferryman’, de Magere Hein uit de titel duidelijk dat hij z’n kloten kan kussen: ‘I will always make it home’.

Spoon – Hot Thoughts

Die ingekleurde doodskop op de hoes vind ik wel wat hebben. Ook alweer de negende plaat van dit gezelschap – ik moet het echt hebben van de gevestigde waarden – rock ‘n’ roll die toch dansbaar en funky is en daarom nog steeds relevant. Het schijnt dat zanger Daniel het afgelopen jaar veel naar Prince heeft geluisterd, en je hoort dat wel op deze plaat. Hier en daar hoor ik echo’s van Talking Heads. De muziek? Onverbiddelijk meeslepende ritmes, beats en riffs. De beste song van de plaat? ‘Can I Sit Next to You’ met gitaar en synthesizer die je van je sokken blazen. Tijdloze klasse, en een van mijn favoriete cd’s 2017.

Strand of Oaks – Hard Love

Oeps, een verslaving, een scheiding en een hartaanval van het broertje en de daaropvolgende maandenlange coma… Weekten allemaal samen een scala van emoties los. En dat hoor je heel duidelijk op ‘Hard Love’. ‘Hard Love’ zou je classic rock kunnen noemen, maar is tegelijk zoveel meer. Uitbundig melancholisch, zou dat de correcte omschrijving zijn? In Hard Love’ zet Showalter zijn huwelijksproblemen uiteen in een lied zonder refrein, met lui beukende drum en een gitaarsolo in sitarmodus. Ik hoor Jane’s Addiction en zelfs Echo & the Bunnymen, vooral door de overeenkomst qua stem. Mooi!

Thundercat – Drunk

Thundercat serveert soul, cocktailjazz en funk, en komt er zeer goed mee weg. Dit is het werk van iemand die zijn kunst absoluut controleert. Een slimme en originele plaat en het mooiste geluidsbehang van het jaar. Zijn vorige plaat was ook een van mijn favorieten van 2016. De muziek kabbelt verder en stoort niet als je aan het werken bent. Alleen de gesproken passages kunnen van mijn part de boom in. Dat is ook de reden waarom er geen enkele rapplaat in mijn top 15 staat. Als er één genre is dat ik haat, dan is het wel rapperij… Je staat me dat toch wel toe?

The xx – I see you

Alweer zo’n gevestigde waarde. Ik herinner me hoe ik hun vorige cd heb grijsgedraaid! Ook deze staat hoog in mijn lijstje. The xx slaagt erin op een heel eigen, introverte manier toch een gelaagd spectrum aan emoties weer te geven. Ze scheppen altijd opnieuw de juiste sfeer en schrijven liedjes die als vanzelf uitgroeien tot vernuftige anthems tijdens concerten. En verduiveld, ze live zien is genieten van begin tot eind. ‘I See You’ is iets dansbaarder dan hun vorige werk en dat heeft wellicht te maken met de grotere invloed van Jamie. Romy gaat hier een stuk verder dan het fluisteren dat we van haar gewoon zijn. Luister eens naar het poppy ‘Say Something Loving’. “Hun nummers zijn ontroerend”, zegt de vrouw die zichzelf omschrijft als een harde tante – ikke dus. Maar laat me dat nu net de grote kracht van de cd én van The xx vinden.

Perfume Genius – No shape

Dit is een groeiplaat, en zeker niet gemakkelijk verteerbaar voor de gemiddelde luisteraar. Ook ik was er niet meteen wild van, maar na ettelijke luisterbeurten – en dat moet je een plaat toch gunnen – hoorde ik hoe mooi de plaat is. In een single als ‘Slip away’ is er werkelijk geen houden aan, het lijkt alsof de hemel openscheurt. Waar is die verlegen introverte jongen naartoe van een aantal jaar geleden? Regelmatig schakelt Perfume Genius een versnelling terug. Volgens vriend Bennie gaf hij op Le Guess Who in Utrecht het voor hem beste concert van het jaar.

St. Vincent – Masseducation

De hoes toont haar met de kont omhoog. Kan tellen als attitude. Een plaat vol poppy nummers, minder artrock, meer synths, maar altijd goed. ‘Pills’ zou gaan over haar overmatige drugsgebruik in het verleden. Enfin, laten we dat voor haar hopen. En over haar relatie die is afgebroken. Van relaties die eindigen worden meermaals mooie dingen gemaakt. In dit lijstje is het al nummer twee.

The National – Sleep well beast

The National blijft op eenzame hoogte staan. Deze plaat mag van mij gerust naast hun klassiekers ‘The boxer’ en ‘High violet’ staan. ‘Sleep well beast’ is een vrij avontuurlijke plaat geworden met een relatief hoge dosis elektronische geluidjes. Heeft wellicht te maken met de vele zijsprongetjes die de leden van The National maken (ik denk aan de samenwerking van Dessner met Sufjan Stevens, een samenwerking die mijn mooiste single van het jaar opleverde, zie beneden). The National komt met die elektronische zijsprongetjes verduiveld goed weg, en dat heeft dan weer te maken met de songwriting die van een uitzonderlijk en toch vertrouwd niveau is. Matt Berninger zingt over relatieproblemen, je kan dit een break-upplaat noemen – nummer drie in dit lijstje. Wat denk je van de volgende regel in ‘Empire Line’: ‘I’ve been talking about you to myself’. Doe ik ook regelmatig, om eerlijk te zijn.

The War On Drugs – A deeper understanding

Zalig zweverige rock die je doet wegmijmeren. Een meer dan puike opvolger van die prachtige en tijdloze voorganger ‘Lost in the dream’. Wat doe je als de maatschappij iets te snel gaat? The War On Drugs opzetten en de tijd even op pauze zetten.

Thurston Moore – Rock n roll consciousness

40 jaar is deze man al bezig met rock’n’roll maken en spelen, Thurston Moore, de man die tijdens een concert in de Vooruit een piano vernielde voor de goede zaak. Meer gevoelsmatig deze keer. Geen maatschappijkritische songs, wel een ruimtelijke uitdieping van de liefde. Ook wel een rustgevende plaat door de repetitieve ritmes en die typische metaalkleurige gitaarklank. 

The Weather Sation – The Weather Station

Zit er dan even een jonger iemand in mijn lijstje, en is het weer van dat. Toen ik voor het eerst ‘Kept it all to myself’ hoorde, dacht ik Joni Mitchell te horen. Maar neen hoor, het was The Weather Station. Toen dacht ik dat ze een cover zong van een lied van Joni Mitchell. Weer verkeerd gedacht. Het was een lied van haarzelf. Maar het zou dus een lied van Joni Mitchell kunnen zijn. En daarmee heb ik al genoeg gezegd: dit is een goede plaat, want Joni Mitchell is een klassedame. Ook de rest van de cd is méér dan te pruimen. Ik heb er een favoriete zangeres bij.

Ook plaats voor de beste single in lijstje Favoriete cd’s 2017

En die was zo gevonden, want wondermooi. “Mercury” van Sufjan Stevens in samenwerking met James MacAlister, Nico Muhli en Bruce Dessner (van The National, zie boven).

Mijn tip? Bekijk en beluister het lied, en zing voluit mee. De songtekst volgt mooi mee met de beelden. En de melodie is poepsimpel. Allez, Chantez!

En nu jij? Wat zijn  jouw favoriete cd’s 2017? Reageer gerust hieronder. Graag.

© C’bon

Naast deze favoriete cd’s 2017, ook geïnteresseerd in een van onderstaande blogs?