Gelezen boeken in kwartaal 3 van 2024

Welkom bij mijn boekenoverzicht! Elke drie maanden neem ik de tijd om terug te blikken op alle verhalen die me hebben vergezeld. Nu waren het er achttien. Hieronder deel ik mijn gelezen boeken in kwartaal 3 van 2024, compleet met coverfoto, titel, terrenbeoordelingen en een beknopt en zéér individueel verslagje van elk boek.

Ik tel deze keer niet alleen vier vijfsterrenboeken, ook vijf viersterrenboeken, en dan een paar slechter onthaalde exemplaren. Ik word steeds kritischer, lijkt het wel.

Mijn lijsten van gelezen boeken in kwartaal 1 en in kwartaal 2 staan trouwens ook al online!

Wil je geen enkele van mijn boekenlijstjes missen? Schrijf je dan in op mijn nieuwsbrief!

Wist je trouwens dat lezen langer doet leven?

Gelezen boeken kwartaal 3 van 2024: vijf sterren

Lea door Pascal Mercier
*****

Martijn Van Vliet onthult in dit verhaal zijn diepste geheimen aan Adrian, een onbekende man die hij een lift geeft naar Bern. De autoreis duurt een paar dagen, tijd genoeg voor Martijn om intens te vertellen over het tragische leven van zijn vioolspelende dochter Lea en over zijn wanhopige pogingen om haar te redden van haar demonen. Ondanks het trage ritme zorgt de aangrijpende spanning vanaf het begin voor een meeslepende leeservaring, helemaal tot aan de onontkoombare climax. Deze roman biedt veel stof tot nadenken en is een waar genot voor liefhebbers van reflectieve en filosofische verhalen. Vreemd misschien, maar ook ik ben diep onder de indruk. Hoewel ik vooral fan ben van actievolle plots heb ik deze roman ademloos uitgelezen, en daar heeft de prachtige schrijfstijl veel mee te maken.

Bovendien hoorde ik als het ware de oorstrelende vioolklanken in mijn hoofd terwijl ik las. Knap.

Ik die nooit een man heb gekend door Jacqueline Harpman
*****

Tijdens het lezen van dit dystopische verhaal moest ik vaak denken aan het even impactvolle “De Wand” van Marlen Haushofer (ook een aanrader!). De vertelster legt haar levensverhaal vast in de hoop dat iemand het ooit zal vinden, zodat haar leven en dood niet voor niets zijn geweest. Vanaf het begin voelt ze zich anders. Als enig kind wordt ze samen met 39 vrouwen gevangen gehouden. Ze leven in een kooi in een kelder met ijzeren tralies en worden bewaakt door drie bewakers met wisselende diensten. Waarom ze daar zitten en wat er is gebeurd, blijft een mysterie. Wanneer ze eindelijk weten te ontsnappen, kunnen ze zelfs niet vaststellen of ze nog op hun thuisplaneet zijn. En dan begint de zoektocht naar anderen.

Het is boeiend om te lezen hoe sterk en leergierig de vertelster is, ook al lijkt er geen enkele reden te zijn om te leren. Intrigerend en fantasievol.

De echo van de schreeuw door Frank Van Laecke
*****

IJzersterke thriller, elegant van stijl en spannend tot het ontluisterende én aangrijpende einde. Ik kende Frank Van Laecke voorheen alleen als regisseur/scriptschrijver van Studio 100-musicals. Nu moet je weten, daar sleep je me nog voor geen miljoen euro naartoe. Maar deze gelaagde roman vol erudiete verwijzingen naar mythologie, literatuur, muziek en opera roept enkel pure bewondering op. Dit bloedstollende verhaal staat boordevol met mooie, levensbeschouwelijke zinnen. Ik zou eigenlijk alle thrillers die ik ooit vijf sterren heb gegeven willen downgraden naar vier, zodat deze thriller écht de waardering krijgt die hij verdient. Want dit, beste mensen, is literatuur van de bovenste plank. De structuur zit net zo zorgvuldig in elkaar als het web van een spin. De thema’s zijn brandend actueel én duister, maar worden gelukkig hier een daar besprenkeld met een toefje humor.

Ik ben ondersteboven van de mooie, zelfs literaire schrijfstijl. Lees dit boek!

Ik ga naar de schapen door Marieke De Maré
*****

Na haar debuutroman ‘Bult’ is Marieke De Maré er opnieuw in geslaagd een eenvoudig maar prachtig verhaal af te leveren. Hoewel ik haar biografie niet in detail heb uitgeplozen, vermoed ik dat ze is opgegroeid in een pittoresk West-Vlaams boerendorpje. De stilte van de dorpsomgeving en het rustige dorpsleven “in het midden van ergens” stralen van elke pagina af, in een werkelijk prachtige, eenvoudige stijl. Haar schrijfstijl doet me denken aan die van Nele Baplu en Tomas Verbogt, twee van mijn favoriete auteurs. Ook zij weten met weinig woorden en simpele zinnen extreme gevoelens op te roepen. Dit boekje ademt pure eenzaamheid en verzwegen verdriet. Misschien ook typisch West-Vlaams? Op de vraag hoe iemand zich voelt, luidt het antwoord vaak “Goed.” Die eigenzinnige trots om vooral niet toe te geven dat het iets minder gaat, krijgt hier een bijzondere invulling.

De vele witruimtes versterken de tristesse nog meer. Knap!

Gelezen boeken kwartaal 3 van 2024: vier sterren

Het pijnstillerimperium door Patrick Radden Keefe
****

Ik heb de topreeksen ‘Painkiller’ en ‘Dopesick’ bekeken, met respectievelijk Matthew Broderick en Michael Stuhlbarg in de rol van Richard Sackler. Beide keren hield ik er slapeloze nachten aan over. Hoe de Sacklers, puur gedreven door winst – en dan hebben we het over miljarden dollars – meer dan een half miljoen mensen via uitgekiende marketingstrategieën de dood hebben ingejaagd door hen zwaar verslavende pillen te verkopen als middel tegen soms enkel milde hoofdpijn. Beide reeksen focussen op de Sackler-familie en de lange weg naar hun pseudoveroordeling, maar verweven er ook persoonlijke verhalen van enkele slachtoffers in. En het zijn vooral die verhalen die het allemaal zo aangrijpend maken. Dit non-fictieboek belicht meer de businesskant van de zaak. Het boek komt daardoor minder hard binnen, maar toch blijf je vlot doorlezen, in stijgend ongeloof dat mensen zo slecht kunnen zijn en daarbij geen enkele fractie van schuldinzicht hebben.

Uitermate goed gedocumenteerd.

De vrienden van het vastgoed door Tom Cochez
****

Rara, naar wie wordt hier verwezen? “Wat hij met honderd procent zekerheid wel deed, is zich welbewust bedienen van staalharde leugens. Hij schoot op de pianist (= Apache), weigerde het keer op keer over inhoud te hebben (“Hoe komt het dat bouwpromotoren zelf een RUP kunnen herschrijven, uiteraard in hun eigen belang?”) en speelde tegelijk de volleerde onschuld. Zo leidde hij met succes de aandacht af van zijn innige band met Erik Van der Paal en de Antwerpse vastgoedprojecten”. Nog zo’n frappante uitspraak: “Als men mij in België nu eens zou laten doen wat ik in Antwerpen doe”! Een tip? Deze man is hard op weg onze eerste minister te worden… Ik blijf een naïeve vrouw die gechoqueerd is wanneer ze leest wat de combinatie van hang naar financieel gewin, macht en afwezigheid van moraal vermag.

Koop én lees dit boek. Intussen steun je de onderzoeksjournalistiek, óók nodig in een democratie.

Rusteloos land door Belinda Bauer
****

Kort samengevat: een twaalfjarige jongen graaft rond in de heide, op zoek naar het lichaam van zijn ooit vermoorde oom, ook twaalf ten tijde van zijn dood. Hij stuurt een brief naar de moordenaar in de gevangenis om meer te weten te komen en dat leidt tot een intrigerend kat-en-muisspel. De plot is de moeite waard maar het zijn vooral de menselijke en empathische beschrijvingen van de interpersoonlijke relaties die dit debuut zo sterk maken. De verstoorde relatie met zijn oma en moeder, een gevolg van de moord jaren geleden, wordt prachtig uitgewerkt. Het enige minpunt? Het enigszins voorspelbare einde en het feit dat ik vaak dacht: “Stephen King zou hier een echt meesterwerk van hebben gemaakt.” Want hoe King erin slaagt te beschrijven wat er in een kind omgaat, dat blijft ongeëvenaard.

Belinda Bauers debuut uit 2010 was meteen een schot in de roos.

Hemel die nergens ophoudt door Marlen Haushofer
****

“Een autobiografie van mijn jeugd”, dit citaat van Marlen Haushofer prijkt op de achterflap. Doorgaans houd ik niet van autobiografieën, maar dit boek vormt een aangename uitzondering. Tijdens het lezen dacht ik af en toe aan dat verschrikkelijke Prutske van Stijn Streuvels – een gelijkaardige verhaal over Streuvels opgroeiende dochter, maar dat is gelukkig de enige overeenkomst. Dit verhaal staat op een veel hoger literair niveau en is zoveel rijker, origineler en diepzinniger. Het is goed te begrijpen dat Meta – vermoedelijk de jeugdnaam van Haushofer – is uitgegroeid tot een van Oostenrijks grootste schrijfsters. Want alleen de allergrootsten kunnen hun jeugdherinneringen vol fantasie en onbegrip over de wereld van de volwassenen zo zintuiglijk en meeslepend vastleggen. Het verhaal blijft boeien van begin tot eind, vooral de slechte relatie met haar moeder wordt heel indringend beschreven.

Opvallend? Kinderen werden vroeger véél hardhandiger aangepakt dan nu. Het aantal klappen dat Meta krijgt is niet te tellen. Indringend relaas van een jeugd.

Jij en ik door Maggie O’Farrell
****

Alweer een topboek van Maggie O’Farrell die hard op weg is mijn favoriete schrijver te worden. ‘Jij en ik’ doet het verhaal van twee zussen, Nina en Stella, die in hun jeugd als een Siamese tweeling aan elkaar hangen, iets wat helaas niet blijft duren. Er is ook de relatie tussen Stella en Jake die elkaar tegenkomen op een moment dat ze beiden hun demonen proberen te ontvluchten. O’Farrell slaagt er met een meesterlijke pen in om alle complexe verhoudingen bloot te leggen. Het verhaal is fascinerend opgebouwd, met afwisselende perspectieven die je diep in het hoofd van elk personage doen kruipen. Je wordt heen en weer geslingerd tussen verleden en heden, op zoek naar de wortels van hun huidige pijn.

Problemen te over, maar toch leest het boek heel empathisch en vloeiend weg. Meeslepend familie- en liefdesverhaal. Geen vijf maar vier sterren omwille van het voor mij te emotionele einde.

Gelezen boeken kwartaal 3 van 2024: drie sterren

Yucca door Peter Terrin
***

Ik las dat dit een metaroman is met veel verwijzingen naar andere boeken, maar ook naar personages die Peter Terrin al had laten opdraven in zijn vorige romans. Ik heb dit boek daarom heel alert gelezen. Sommige verwijzingen heb ik gevonden, maar tegelijk botste ik op een behoorlijk aantal losse eindjes. Nu ben ik geen voorstander van boeken waarin alles van a tot z wordt uitgelegd, maar het afschieten van te veel losse flodders is dan weer het andere eind van het spectrum. Het verhaal van Victor vond ik heel geslaagd, dat van Renée een pak minder. Maar het ergste vind ik dat alle verhaallijnen op het eind half samenkomen – door die vele losse flodders. Je komt er onder meer te weten waarom Renée denkt over “bijzondere krachten” te beschikken.

Voor mij een heel kunstmatig en niet overtuigend einde. Positief? De vlotte en mooie schrijfstijl.

Gelezen boeken kwartaal 3 van 2024: twee sterren

Het boek van de galg door Thomas Enger
**

Uitgangspunt van dit boek? Rijke mensen hebben geld genoeg om allerlei vreselijke wandaden onder de mat te vegen, zeker als ze geen last hebben van een geweten. Ik denk nu opeens aan Het pijnstillerimperium, het boek dat ik hiervoor heb gelezen. Met wandaden bedoel ik mensenhandel, pedoseksualiteit en afpersing, zelfs door advocaten in dienst van diezelfde rijkaards. Deze thriller heeft me helaas niet helemaal overtuigd. Ten eerste is er weinig tot géén spanning te bespeuren, terwijl dat toch een inherent deel is van een goede thriller. Soms is het verhaal zelfs ronduit saai. Ten tweede wordt nergens echt duidelijk hoe en waarom de seriemoordenaar is geworden wie hij is geworden, en dat wringt toch een beetje. En tot slot vind ik de stijl niets speciaals, maar misschien ligt dat aan de vertaling?

Het einde zag ik trouwens van ver aankomen. Ik had hier zoveel meer van verwacht.

Nultijd door Juli Zeh
**

Dit boek van Juli Zeh vind ik een van haar mindere, het wijkt alleszins sterk af van haar andere boeken. Wat meteen opvalt is de volledige afwezigheid van directe rede. Nergens tref je zinnen aan als “hij zei” of “zij antwoordde.” Alle dialogen en gedachten worden indirect weergegeven en dat creëert een enorme afstand. Als lezer blijf je enkel toeschouwer, soms zelfs voyeur, maar raak je nooit echt betrokken. Dat vervreemdende effect komt niet alleen door de schrijfstijl, maar ook door het verhaal zelf. Het draait om welgestelde mensen zonder moraal, die elkaar in een eindeloos spel afstoten en aantrekken, soms tot het onbegrijpelijke toe. De grens tussen feit en fictie vervaagt, en pas op het eind ontdek je wat echt is en wat verzonnen.

Zowel het thrillerelement als de psychologie van de personages kon me niet overtuigen. Heb wel wat bijgeleerd over de complexiteit van duiken.

Ga niet weg door Margaret Mazzantini
**

Vreemde leeservaring, van geïnteresseerd naar verveeld, zelfs geërgerd. De dochter van een chirurg heeft een zwaar verkeersongeval gehad, ligt in coma, en de vader bekent haar in een soort van innerlijke monoloog het liefdesverhaal van zijn leven. Die liefde van zijn leven blijkt niet zijn echtgenote te zijn, wel een totaal ander type vrouw. De start is intrigerend en ik stond er echt voor open om meer te weten te komen over zijn grote geheim. Maar dat bleef niet duren. Ik vertel niet veel over het verhaal, want dan is de clou eraf voor mensen die deze ‘bestseller’ nog willen lezen. Maar naarmate ik verder kwam, zeker vanaf de helft, had ik het idee te zijn beland in een soort Bouquetje vol zwart-wit karaktertekeningen. Ik las een dramatisch liefdesverhaal dat bol staat van de clichés en uitmondt in een enorm voorspelbaar einde.

Haar ‘Ter wereld gekomen’ is zoveel keer beter! Lees dat boek!

Land, land!… door Sándor Márai
**

Márai beschrijft zijn ervaringen in Boedapest tussen 1944 en 1948, het jaar waarin hij de stad verliet. Nu moet je weten dat ik altijd een band heb gehad met de Hongaarse hoofdstad. Mijn beste jeugdvriendin was de dochter van een Hongaarse vluchteling, en samen met haar ouders hebben we de stad bezocht, toen nog achter het IJzeren Gordijn. Die prachtreis heeft mijn interesse voor de stad aangewakkerd en lezen over haar geschiedenis vind ik altijd boeiend. Helaas voldeed dit boek niet aan mijn hoge verwachtingen vanwege het te hoge erudiete gehalte. In mijn vorige boek, ‘De echo van de schreeuw’ van Frans Van Laecke, vond ik de erudiete verwijzingen nog fantastisch, hier komen ze over als pure opschepperij. Even door een straat lopen is voor Márai reden genoeg om te verwijzen naar een citaat van een obscuur filosoof, en dat stramien herhaalt hij vaak.

Sommige passages zijn meeslepend, andere saai en onbegrijpelijk.

Tout le bleu du ciel door Mélissa Da Costa
**

Op vakantie wou ik een niet te moeilijk Frans boek lezen, zonder die al te literaire passé simple. Dit boek was de juiste keuze, want het Frans is eenvoudig en makkelijk leesbaar. Minpunt? Dit overmelodramatische verhaal deed me vaak denken aan die andere tearjerker, ‘A little life’ van Hanya Yanagihara. Miserie, miserie en nog eens miserie, maar dat had ik eigenlijk wel verwacht. Het verhaal draait om een 26-jarige jongen die aan vroege alzheimer lijdt, slechts een beperkte tijd meer te leven heeft, een campingcar koopt en een advertentie zet om een partner te vinden om samen met hem Frankrijk te doorkruisen. Die vindt hij in de persoon van Joanne, een even tragische figuur met een even tragische voorgeschiedenis. Dit boek lijkt trouwens wel gesponsord door de toeristische dienst van Frankrijk. De vermelde locaties zullen wellicht het nodige aantal toeristen over de vloer krijgen.

Pluspunt? Mijn Frans kan er weer tegen.

Gelezen boeken kwartaal 3 van 2024: één ster

Inés en de vreugde door Almudena Grandes
*

Bewust maar één boek meegenomen op onze week vakantie en het bleek een tegenvaller. Na twee prachtige boeken van Almudena Grandes te hebben gelezen leg ik deze na 300 pagina’s geïrriteerd weg. Dit boek lezen is een te zware opdracht die me nul procent plezier oplevert. De proloog start veelbelovend, maar dan begint het verhaal over de ervaringen van Spanjaarden voor, tijdens en na WOII te meanderen, van 1936 naar 1944 en terug, en van personage naar personage, vaak zonder enige overgang. Soms heb je niet eens door wie er nu weer aan het woord is. Bovendien vertelt het over de ingewikkelde Spaanse geschiedenis tot in het kleinste detail. Alle verschillende politieke kuiperijen en kampen passeren de revue zonder ook maar één woord uitleg en zonder verklarende woordenlijst achteraan. Alle extra info online gaan opzoeken is trouwens ondoenbaar want er zijn duizend pagina’s.

Voor mij veel te chaotisch qua opbouw en structuur.

De Effingers door Gabriele Tergit
*

“De Effingers” wordt vaak vergeleken met “De Buddenbrooks”, maar dat lijkt me vooral slimme marketing. Het boek volgt een joodse familie van 1878 tot 1948 in Duitsland, geeft een degelijk beeld van hun manier van leven, maar ik vind het verhaal vooral verwarrend en zelfs ronduit saai. Van de vele personages is er geen enkel karakter echt interessant of goed uitgewerkt. Stuk voor stuk zijn het levende clichés die je als lezer nergens raken. Het verhaal springt ook van de hak op de tak zodat je vaak niet weet wie er nu weer aan het woord is. Na 608 dichtbeschreven pagina’s vol saaie dialogen – al dat oeverloos gebabbel kwam me eerlijk gezegd de oren uit – kwam ik de enige zin tegen die me trof: al in 1930 spraken de nazi’s over de “verwijdering van het vreemde element”– de Joden.

Ik had al zo lang zulke hoge verwachtingen van dit boek. Echt jammer dat die zo is tegengevallen!

 Vogeleiland door Marion Pauw
*

Opnieuw vraag ik me af wat er in de thee van de juryleden van de Gouden Strop 2022 zat om dit boek de hoofdprijs te geven. Een kennis die vlak bij het Vogeleiland woont, drong erop aan dat ik het zou lezen. Dat deed ik met enige tegenzin want Marion Pauw is er met een van haar vorige werken, De Wilden, in geslaagd op mijn lijst van meest irritante boeken ooit te belanden. Dit boek is iets beter, maar dat maakt het nog niet goed. De verschillende perspectieven zijn aangenaam, maar het verhaal zelf is zo ongeloofwaardig dat het elke vorm van leesplezier doet wegsmelten. Psychologisch klopt er niets van en veel details zijn compleet overbodig. De aanloop naar het einde is zowaar nog onrealistischer en tilt de ongeloofwaardigheid van het boek naar een nieuw hoogtepunt. En laat nu net geloofwaardigheid in een boek voor mij alles zijn.

Totale afknapper.

Ontdek al mijn recensies

Ziezo, je hebt ze gehad, alle gelezen boeken kwartaal 3 van 2024

Mijn leeslijst gelezen boeken kwartaal 3 van 2024 telt 18 boeken, waarvan 9 goed tot zeer goed. Ik hoop dat je er een mooie boekentip uithaalt! Laat dan zeker weten!

Tot de volgende leeslijst.

Geen enkele boekenlijst missen? Schrijf je dan in op mijn nieuwsbrief (in de footer). Gewoon doen.

En ben je op een bepaald moment C’bon liever kwijt dan rijk? Dan schrijf je je met één klik weer uit. Even goede vrienden.

(c) C’bon