Hoe muziek werkt? Byrne versus Costello: 2-1

Ik leg de titel eerst even uit. De 2-1 in de titel slaat niet op het doelpuntensaldo in een voetbalmatch, wel op een wedstrijdje boeken schrijven over muziek. Hierna volgt een recensie over Hoe muziek werkt van David Byrne en Trouweloze muziek en verdwijnende inkt van Elvis Costello. Spoiler alert! Voor de ongeduldige lezers verklap ik al meteen de conclusie. David Byrne wint met twee sterren voor zijn Hoe muziek werkt, Trouweloze muziek en verdwijnende inkt moet het doen met één schamel exemplaar. Hou je klaar voor een aantal venijnige formuleringen.

Concert van David Byrne op Werchter 2017 leverde ettelijke oorgasmes op
Zevensterrenconcert van David Byrne op Werchter 2018, ik beleefde ettelijke oorgasmes!

Muziekliefhebber in hart en nieren

Al zo lang ik me kan herinneren is muziek belangrijk voor me geweest. Mijn jeugd werd gekleurd door een extreme liefde voor de muziek van ABBA, tot ABBA voor mij A-bàh werd. Elvis Costello nam die rol over, samen met Talking Heads en die fantastische David Byrne. Op Werchter 2018 had ik het geluk David Byrne live aan het werk te zien. Een topervaring, goed voor een zevensterrenconcert en opeenvolgende oorgasmes.

Vorig jaar zag ik ook Elvis Costello in De Roma aan het werk, maar die ervaring was minder positief. Elvis was niet meer de man die mijn puberteit en adolescentie heeft bepaald op muzikaal gebied. Het was me nog niet eerder opgevallen dat hij zo’n scherpe stem heeft. Zijn oude songs zong hij de vernieling in, zijn nieuwste songs haalden niet eens het niveau van een Eurosongballade. Ik ben letterlijk gaan lopen, lang voor het einde van het concert. 

Het concert van Elvis Costello @ De Roma in 2017? Ik ben letterlijk gaan lopen. Zijn boek trouweloze muziek en verdwijnende inkt was ook niet veel beter.
Inslecht concert – vond ik althans – van Elvis Costello @ De Roma in 2017

En een even grote boekenliefhebber

Ik had van beide mannen nog een boek liggen. Hoe muziek werkt van David Byrne, en Trouweloze muziek en verdwijnende inkt van Elvis Costello. Hoog tijd om die boeken eens te lezen, dacht ik. Ik wou wel eens te weten komen waarom muziek zo’n krachtige invloed heeft op mensen. Muziek kan je inderdaad in sferen brengen waar je je anders nooit in bevindt. Hoe doet muziek dat? Ik hoopte het antwoord te vinden in een of zelfs in beide boeken. Helaas, ze krijgen weinig sterren en even weinig complimenten. Een korte recensie van beide boeken dan maar: eerst Hoe muziek werkt, gevolgd door Trouweloze muziek en verdwijnende inkt. 

Deze blogger vind de juiste onderwerpen voor blogs.

Hoe muziek werkt van David Byrne

Op de cover van het boek staat een citaat van een zekere Leo Blokhuis: ‘Fantastisch boek’. Ik ken die Leo niet en heb hem dus even gegoogled. Blijkt dat hij een vrij bekende popkenner is in Nederland. Helaas, Nederlanders kijken en luisteren op een andere manier naar muziek dan Vlamingen en lezen er wellicht ook anders over. Want zijn mening staat loodrecht op de mijne. Ik vind het boek helemaal niet fantastisch.

Na het doorploeteren van 327 volbeschreven pagina’s weet ik nog steeds niet waarom muziek zo’n krachtige invloed heeft op mensen. Pas op het einde van het boek heeft Byrne het over het spiegeleffect van muziek: je luistert naar muziek, je luistert naar de teksten en de melodie, soms zie je de artiest live zijn ding doen en voel je de emoties die de muzikant ervaart. Kan zijn. Maar ik vraag me af: is dat alles?

Hoe muziek werkt, boek van David Byrne.
Dan doet David Byrne het schrijfsgewijs nog net iets beter dan Elvis Costello

Al die technische details

Ik ben op mijn honger blijven zitten. Door het lezen van Hoe muziek werkt ben ik op de hoogte van het belang van context op de beleving van muziek, analoge en digitale technologie, hoe muziek wordt geschreven, opgenomen, gedistribueerd en hoe de luisteraar die muziek ontvangt. Als een spiegel dus. David Byrne beantwoordt vooral de vraag hoe de muziekmachine werkt.

Helaas is zijn relaas te technisch voor een leek als ik. En ik heb dan nog vrij veel kennis van muziek, speel zelf een beetje gitaar, weet wat gitaarnotaties zijn en sporen op een computer. De stijl van het boek bleef essayistisch en objectief, en dat stoorde me. Van muziek mag je veel zeggen, maar niet in objectieve termen. Ik wist trouwens niet dat David Byrne autistisch is, dat heb ik alvast geleerd uit het lezen van dit boek, Hoe muziek werkt. Dat is misschien de reden van zijn zakelijkheid.

Twee sterren krijgt Hoe muziek werkt van David Byrne

Je leest het goed. Amper twee sterren geef ik het boek van die levende halfgod. Live krijgt David Byrne dan weer zeven sterren. Het enige concert dat ik ervoor ooit zeven sterren heb gegeven is het Age of Adz-concert van Sufjan Stevens. Genoten in het kwadraat  heb ik van zijn zang, melodieën én choreografie. Alles klopte. Net zoals alles klopte bij David Byrne op Werchter. Great minds en dergelijke…

David Byrne verwijst in zijn boek trouwens naar een concert van Sufjan Stevens als voorbeeld van een niet te overtreffen muzikale beleving. Ik verwijs op mijn beurt graag naar de prachtconcerten van Flying Horseman. Mijn blog over Bert Dockx trouwens al gelezen, mijn huidige muzikale favoriet? Mijn levensverhaal in muziek: van ABBA naar Bert Dockx. 🙂

Sufjan Stevens in een van zijn Age of Adz-concerten
Alle redenen zijn goed om een foto van Sufjan in een van mijn blogs te plaatsen. Pure klasse in alles wat hij doet. Heeft me ook al diverse oorgasmes bezorgd.

Trouweloze muziek en verdwijnende inkt van Elvis Costello

 

Trouweloze muziek en verdwijnende inkt krijgt van mij dan weer amper één schamele ster. Want er is geen enkele van de 600 pagina’s die minder dan verschrikkelijk is. Ik wou al stoppen met lezen na het eerste hoofdstuk, want ik had toen al door dat het niet ging klikken tussen de schrijfsels van Elvis Costello en mezelf. Maar ik ben zo’n macha die de boeken die ze heeft gekocht ook uitleest, zeker als dat boek er één is van haar grootste muziekidool tussen haar vijftiende en dertigste. Driedubbel helaas…. Op de flap staat alweer zo’n spitante uitspraak: “Trouweloze muziek en verdwijnende inkt is voorbestemd om een klassieker te worden!” Ammehoela!

Dit boek voorbestemd om een klassieker te worden? Ammehoela!

Trouweloze muziek en verdwijnende inkt, het inslechte boek van Elvis Costello.
Eén schamele ster gun ik het boek van de grote Elvis Costello

Mijn 11-jarige dochters schreven beter

De eerste helft van Trouweloze muziek en verdwijnende inkt leest als een opstel van een 11-jarige. Eerst deden we dit, en toen deden we dat, en dan dat… Mijn beide dochters schreven beter toen ze elf waren! De stijl is zo verschrikkelijk overladen. Ongeveer elk zelfstandig naamwoord krijgt een adjectief en dat leest zo ergerlijk!

Enkele lukraak gekozen zinnen uit amper enkele alinea’s: “Het stijve leraartje sloot het beduimelde proefschrift, liet ons met getuite, ongeduldige lippen gaan en ging lunchen…. We liepen haastig over de sjofele trappen… De meester draaide de sleutel om in zijn gedeukte autootje…  “

Eigenlijk had ik het al moeten zien aan de titel. Trouweloze muziek en verdwijnende inkt had gewoon Muziek en inkt moeten heten. Want waar het woord trouweloos voor staat weet ik na 600 pagina’s nog steeds niet. Hetzelfde geldt voor het woord verdwijnende.

Trouweloze muziek en verdwijnende inkt had gewoon Muziek en inkt moeten heten.

Waar dat hoge opstelgehalte aan ligt?

Ik heb gezien dat het boek is vertaald door verschillende vertalers, misschien ligt het daaraan? Maar ik ga er nog altijd vanuit dat een vertaling pas goed kan zijn als de basis goed zit. En ik vrees dat dit hier niet het geval is. Elvis schrijft bijvoorbeeld een alinea bestaande uit drie zinnen. Daarna volgt een nieuwe alinea met een zin die het vervolg is van de zin in de vorige alinea. Waarom houdt hij die zinnen niet samen? En dat gebeurt constant, het hele boek door. Elvis moet dringend leren hoe je alinea’s schrijft.

Misschien moet hij de tips in het schrijfboek ‘Over leven en schrijven’ van Stephen King eens lezen. Andere keren stapt hij over naar een nieuw onderwerp, zonder ook maar enige overgang. Gewoon in de volgende zin.

Misschien is de inhoud wel de moeite?

Helaas, ook dat is niet het geval. In tegenstelling tot Hoe muziek werkt staat alles kriskras door elkaar. Met dit boek heeft Elvis Costello het woord “namedropping’ een volledig nieuwe invulling gegeven. Hij schrijft over niets anders: toen ontmoette ik die, en toen die, en toen die… Het eindresultaat is gewoon saai. Dit boek had een heel serieuze revisie moeten krijgen. En veel schrappartijen.

Persoonlijke dingen worden niet uitgelegd, er wordt alleen een hint gegeven en daar moet je het als lezer maar mee doen. Geef dan geen hint! Vanaf het relaas over Burt Bacharach, al heel ver in het boek, merk je een lichte verbetering van stijl. Maar toch blijft alles zo ondermaats en nagenoeg onleesbaar. Het lezen van dit boek heeft het uiterste van mijn doorzettingsvermogen geëist. Eén schamele ster ….

Schoenmaker, blijf bij je leest!

Het is niet omdat je een songtekst in elkaar kunt boksen, dat je daarom een goed boek kunt schrijven dat nog eens leesbaar is op de koop toe. Geloof deze copywriter in Gent maar. Het is bij deze nog maar eens bewezen hoe moeilijk het is om over muziek te schrijven. Ik vind schrijven over muziek trouwens ook heel moeilijk. Het is een beetje een troost dat zelfs David Byrne met zijn Hoe muziek werkt en Elvis Costello met zijn Trouweloze muziek en verdwijnende inkt het ook niet kunnen. En met deze lichtjes positieve noot sluit ik af. Tot de volgende!

Neem contact op met copywriter C'bon, ervaren in SEO

© C’bon

Zou ik hetzelfde doen als De Rechtvaardigen van Jan Brokken?

Zou ik hetzelfde doen als De Rechtvaardigen van Jan Brokken?

Mijn favorietenlijstje 2018

Mijn favorietenlijstje 2018

Bert Dockx: “In mijn eigen bands klinkt mijn sound wèl goed”

Bert Dockx: “In mijn eigen bands klinkt mijn sound wèl goed”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *