Mijn eerste pennenvrucht, als vlieg op de kleuterklasmuur

Ik stel jullie graag voor, mijn eerste officieel gepubliceerde verhaal. Niet in Humo, wel in Vriendengroet, het toenmalige tijdschrift van het Glorieux-instituut in Oostakker, nu gekend onder de naam Edugo. Ik mocht een woensdagmorgen mijn dochter observeren in de klas, en schreef vervolgens het onderstaand verslag. Tijdens een recente schoonmaak vond ik het tijdschrift terug en ik – SEO copywriter in Gent – kon niet anders dan glimlachen: mijn eerste pennenvrucht, officieel gepubliceerd in een papieren tijdschrift. Er zouden nog veel vruchten volgen, maar deze eerste is toch wel een mijlpaal, én belangrijk, omdat het over Hannah gaat in de eerste kleuterklas. Ik heb al een ode aan passievrucht Hannah geschreven en gepubliceerd, dit kan er ook nog wel bij. Veel leesgenot!

Mijn eerste pennenvrucht

Je vindt de foto van mijn eerste pennenvrucht rechtsboven, zo zie je dat er geen woord gelogen is van mijn verhaal. Hieronder vinden jullie de uitgetypte tekst, dat leest toch net iets makkelijker.

Mama’s en papa’s met hun kleuter in de klas

Stel je het volgende tafereel eens voor: eventjes een vlieg zijn, het klasje van je kleuter binnenvliegen om met eigen ogen te kunnen zien hoe je spruit zich gedraagt. Een droom van ontelbaar veel papa’s en mama’s. En dankzij juffrouw Lieve (1A) en juffrouw Tine (1B) van de Glorieux-kleuterschool (nu Edugo) is die droom voor enkelen van ons op een originele manier in vervulling gegaan. Vorig jaar al werden de mama’s naar aanleiding van moederdag in de klas uitgenodigd om over hun hobby’s, werk en bezigheden te vertellen, en dat experiment lukte vrij aardig.

Dit jaar werd een nieuw idee uitgedokterd: iedere woensdag konden geïnteresseerde ouders het doen en laten van hun kind, en niet onbelangrijk, ook dat van de juffrouw observeren. Door het aantal ouders tot twee te beperken, werd gepoogd de klaswereld van de kinderen niet te verstoren. Ook ik was één van de gelukkigen die een woensdagmorgen in de klas van mijn kind kon doorbrengen. En dat ik genoten heb, is een feit. Het verslag hiervan vind je hieronder, meteen ook mijn eerste officieel gepubliceerde pennenvrucht.

26 november 1997, 08u15 ’s morgens

Mijn dochter Hannah en ik wandelen vol verwachting het 1A-kleuterklasje binnen. De papa van Jasmijn is al aanwezig, juffrouw Lieve wenst ons hartelijk welkom. De kleintjes kunnen zich naar keuze bezighouden met verschillende spelletjes die her en der staan uitgestald. We beginnen onze observatie vol enthousiasme, en soms spelen we mee. Ondertussen loopt het klasje aardig vol, ik tel al negen kleuters, twee ouders en één juffrouw, een uiterst lawaaierige vogel en een veelvraat van een hamster.

08u30

Tijd om in de kring te komen zitten. Jonathan en (kleine) Hannah gaan gewichtig op de grote koffer zitten, want zij zijn deze week de uitverkorenen om die belangrijke taak te volbrengen. De anderen vullen de met kussens beklede bankjes. Juffrouw Lieve begint het kringgesprek. Tommy, de klasbeer, heeft een heel grote doos meegebracht vol verrassende spullen, allemaal in het teken van Sinterklaas en Zwarte Piet.

Uit de doos haalt juffrouw Lieve achtereenvolgens – heel traag en met de nodige spanning – een mijter, een staf, een tabbaard, een roze muts van Zwarte Piet, een roze muts, nog een roze muts, … allemaal bezet met veertjes! De kinderen kunnen hun lol niet op. Verder wordt uit de doos een rode pofbroek gehaald, en de zak van Sinterklaas. De ogen van sommige kinderen vertonen paniek. Neen, neen, de zak dient niet om stoute kinderen mee te nemen! Neen! De zak dient om cadeautjes in te stoppen!

Tijd voor de verkleedpartij

Wie wil Sinterklaas spelen? Vijf vingertjes gaan resoluut de hoogte in. Dat wordt aftellen: Natalia wordt de gelukkige. Nadat ze de kleren van Sinterklaas heeft aangetrokken, stapt ze heel fier rond. Niet te lang echter, want haar “oude beentjes zijn toch zo moe”. De juffrouw gaat op zoek naar een Zwarte Piet. Opnieuw schieten enkele vingers de hoogte in. Na alweer een aftelrijmpje is het de beurt aan Nona. Als juffrouw Lieve Nona’s gezichtje zwart maakt met een verbrande kurk, kan het plezier niet op. Sinterklaas en Zwarte Piet komen de kinderen met een bezoekje vereren, en uiteraard hebben ze koekjes mee. Iets later worden ook andere klasgenootjes als Zwarte Piet verkleed en wordt hun gezicht zwart gemaakt.

En dan is er pauze

De kleuters gaan in de refter rond de tafel zitten, eten hun koekjes en/of fruit, drinken hun tas melk, en gaan vervolgens een halfuurtje in de gezonde buitenlucht spelen. Ondertussen krijgen de aanwezige ouders een kopje koffie. (Ja ja , neem hier ook maar even pauze, mijn eerste pennenvrucht duurt nu al lang genoeg).

Na de pauze is het tijd voor de turnles of, zoals juffrouw Lieve het met een héél moeilijk woord probeert uit te leggen, gymnastiekles. De kleuters krijgen de opdracht zich naar het midden van de turnzaal te verplaatsen, zonder daarbij hun benen te gebruiken! Dan maar schuiven op de poep. Wanneer ze het midden van de zaal bereikt hebben, moet de helft van de kinderen plat op de grond gaan liggen, armen en benen wijd open en oogjes toe. De andere kleuters mogen over, tussen, naast, maar niet op de benen, armen en gezichten lopen. Spannend! De rollen worden vervolgens omgekeerd. Later mogen de kleuters hun ogen opnieuw sluiten: juffrouw Lieve pakt ze bij de beentjes vast en laat ze over de vloer “vliegen’ als een vliegtuig. Een versje geeft het einde van de turnles aan. De kinderen lopen de klas in, onder elkaars beentjes doorschuivend.

Het einde van de klasdag: schilderen!

De juffrouw heeft een zwart en een rood verfpotje klaargezet om een schilderij te maken in de “Sint”-stijl; Wie grijpt er naar het rood, wie naar het zwart? Eén minpuntje: er is maar plaats voor vier schilderende kindjes, de rest moet wegens tijdsgebrek helaas tot morgen wachten.

11u30

Tijd om alles af te sluiten (meteen ook bijna het einde van mijn eerste pennenvrucht). Opnieuw worden de kindjes in de kring samengeroepen. De speelgoedslang wordt erbij gehaald om iedereen speels in de vinger te bijten, het eindversje wordt opgezegd en de kindjes zijn nu klaar om mama, papa, oma of oma te vervoegen die hen al staan op te wachten.

Thuisgekomen vraagt papa nieuwsgierig hoe het was in Hannah’s klasje. Wat hierboven staat is slechts een heel korte samenvatting van hetgeen Hannah en ik hem toen allemaal vertelden.

En, wat vind je  van mijn eerste pennenvrucht?

Nog steeds leesbaar? Ik vind alvast van wel. Hoewel het tijdschrift “maar” een schooltijdschrift was, heeft dit artikel me toch een boost gegeven. Ik kreeg alleen maar positieve commentaar op deze eerste pennenvrucht, en dat gaf moed. ‘Misschien zat er toch een tekstschrijver in mij’, dacht ik toen. Nu, 22 jaar, ben ik daar zeker van, ik heb er zelfs mijn beroep van gemaakt. Eerlijk? Er bestaat geen beter. En met deze positieve noot sluit ik deze blog over mijn eerste pennenvrucht af. Tot de volgende!

© C’bon

Ook geïnteresseerd in een van onderstaande blogs?