Gelezen boeken in kwartaal 1 van 2025: 5 échte toppers

Daar is hij weer, mijn lijst gelezen boeken in kwartaal 1 van 2025. Zoals vanouds mooi visueel opgelijst, in dalende volgorde van de vijfsterrenboeken tot de boeken die ik amper één ster geef. Telkens met titel, cover, aantal sterren en een kort en uiterst persoonlijk verslagje van maximaal 150 woorden.

Mijn “oefening in beknopt schrijven”, noem ik dat. De echte reden is dat ik véél te lui ben (en te weinig tijd heb) om per gelezen boek een echt diepgravende recensie te schrijven. Nu weet je het. 🙂

Afijn, genoeg gepalaverd. Hier komt hij aan: mijn lijst gelezen boeken kwartaal 1 van 2025. De eerste van de vier in 2025, beloofd.

Hier vind je trouwens mijn vorige kwartaaloverzicht gelezen boeken. En vandaar uit vind je weer linken naar vorige lijsten… En zo blijf je bezig.

Gelezen boeken in kwartaal 1 van 2025: de vijfsterrenboeken

De Poorten: een verborgen geschiedenis van de wijken die de wereld veranderden by Tina De Gendt
*****

Een boek lezen over de geschiedenis van de buurt waarin je bent opgegroeid heeft toch iets bijzonders. Het boek van Tina De Gendt vertelt de geschiedenis van de Gentse poortwijken vanaf 1960. Ik ben zelf geboren op De Muide in 1965 en zat in het vijfde studiejaar onder meer samen met de Turkse immigranten Hawah en broer Sabam. Die kennismaking vormde het begin van mijn antiracistische levensvisie. Ik hoopte Hawah en Sabam ergens tegen te komen in een van de verhalen van de honderden mensen die Tina als “stroatluper” heeft geïnterviewd voor dit boek, maar helaas.

Veel nieuwe inzichten opgedaan en tot de conclusie gekomen dat ik een voorbeeld ben van wat Tina poneert: poortwijken zijn opstapjes voor mensen die hier geboren zijn of aankomen op weg naar iets beters.

Vlot geschreven boek over de gevolgen van immigratie en de evolutie van onze complexe maatschappij. Maar bovenal: hoopgevend. Aanrader!

Dius door Stefan Hertmans
*****

Ik heb heel lang getwijfeld of ik Dius zou lezen. Ik ben nochtans een grote fan van Stefan Hertmans – alles wat ik van hem las, vind ik geweldig, behalve zijn elitaire essaybundel Verschuivingen. Omdat de recensies het hadden over twee kunstvrienden vreesde ik dat ik ook deze roman te hoogdravend en intellectueel zou vinden. Gelukkig overtuigden enkele leesvrienden me Dius toch te lezen, want dit is een meesterlijk werk!

Hertmans’ stijl is weergaloos: rijke, vloeiende zinnen en een woordkeuze om van te smullen. Elk genoemd beeldhouwwerk en schilderij zocht ik op de gsm op, en dat was een echte meerwaarde. Niet alles was even duidelijk, vooral de persoon Dius blijft voor mij deels een raadsel, maar dat deed niets af aan mijn leesplezier.

Ik heb genoten van verhaal, sfeer en taal. Hertmans behoort tot onze grootste auteurs, en dat bewijst hij hier opnieuw. Absolute aanrader!

De buitengewoon geslaagde opvoeding van Frida Wolf door Maria Kager
*****

Dit boek is een verademing in de tsunami van autofictie waarmee je als lezer tegenwoordig wordt overspoeld. De mix van autobiografie en absurde vertelstijl werkt fantastisch. Frida’s verhaal is niet opbeurend, soms zelfs schrijnend, maar nergens overgedramatiseerd en dat maakt het des te krachtiger. De warme personages en humor in de dialogen zorgen voor een aangename leeservaring.

Frida groeit op naast de Koepelgevangenis in Haarlem waar haar vader directeur is – een aparte man die terloops kleine dingen steelt. Als veellezer strooit hij gretig met literaire citaten en vraagt dan: “Uit welk boek komt dit?” Maar Frida weet het nooit. “Misschien moet je af en toe ook eens een boek openslaan,” grapt hij, waarop ze ontzet met de ogen rolt. Ironisch genoeg wordt ze later doctor in de literatuurwetenschap.

Doorheen het boek rijst de vraag welke fouten ouders onbedoeld doorgeven aan hun kinderen, maar altijd met een humoristische toets. Vaak zat ik luidop te lachen. Topdebuut.

Zwemmen in het donker door Jedrowski
*****

Mijn sympathie voor het communisme is na het recentelijk lezen van een aantal boeken over Oost-Europese landen flink afgenomen. Dit boek laat zien hoe zwaar en onvrij het leven in Polen rond 1980 was, vooral voor een homoseksueel. Ik vraag me trouwens af hoe de situatie anno 2025 is …

De Poolse hoofdpersoon woont in Amerika, maar denkt met angst terug aan de vriend die hij in Polen achterliet. Het verhaal gaat over hun verboden liefde. Hun verliefdheid wordt sensueel, overtuigend en met veel empathie beschreven en de seksuele spanning tussen beiden spat bij momenten van de pagina’s af. Tegelijkertijd schetst het boek een schrijnend beeld van het leven in Polen onder Russische heerschappij: de alomtegenwoordige spionage, het gevaar om opgepakt te worden na slechts één kritisch woord over het systeem, de corruptie, de eindeloze rijen om eten te bemachtigen.

Aangrijpende literatuur, uit alle details spreekt een overweldigend verdriet.

De muur door John Hersey
*****

Indrukwekkend en aangrijpend boek, uniek in zijn soort omdat het – in tegenstelling tot veel moderne holocaustliteratuur – volledig gebaseerd is op teruggevonden authentieke en zeer leesbare dagboeknotities van een Joodse bewoner van het getto van Warschau. Je leest hoe de situatie dag na dag verslechterde.

n eerste instantie volgden de Joden vol vertrouwen de bevelen van de nazi’s. Zo stapten er dagelijks tienduizenden vrijwillig op de trein, in de veronderstelling dat ze “geherhuisvest” zouden worden in Rusland. Tot iemand opmerkt dat de wagons die ’s morgens vertrekken ’s namiddags alweer terug zijn. Hij volgt het spoor en komt aan in Treblinka – en iedereen weet wat dat betekent. Vanaf dat moment begint het Joods verzet, gewapend met niets anders dan vindingrijkheid en doorzettingsvermogen.

Aangrijpende beschrijving van ontberingen, honger en wreedheid, maar ook van onbreekbare veerkracht, vriendschap en heldhaftige opofferingsgezindheid. Dit boek onthult feiten die ik nog niet kende en laat een diepe indruk na.

Gelezen boeken in kwartaal 1 van 2025: de viersterrenboeken

Duivels en heiligen door Jean-Baptiste Andrea
****

Hartverwarmend verhaal in een prachtige stijl vol eenvoudige, veelzeggende zinnen. Als de vertaling al zo mooi is, hoe moet het origineel dan zijn? Ik herlees binnenkort dit boek in het Frans, samen met ‘Veiller sur elle’, want deze man kan schrijven!

In dit boek vertelt hij over een oudere man die elke dag op drukbezochte plaatsen de prachtigste pianostukken van Beethoven speelt. Hij hoopt daarmee het meisje terug te vinden dat hij in zijn jeugd heeft liefgehad. Welk verhaal daarachter zit kom je geleidelijk aan te weten. Soms wat clichématig met te karikaturale personages in het weeshuis, maar nergens vervelend. Het einde grijpt volgens mij werkelijk iedereen aan. Ik zie gelijkenissen met ‘Le Grand Meaulnes’, ook hij zoekt zijn hele leven naar de liefde uit zijn jeugd. Zelfs de naam Fournier komt in het verhaal voor.

“Maar” vier sterren omdat ik ‘Honderd miljoen jaar en een dag’ nog net iets beter vind.

Autopsie door Jilt Jorritsma
****

Mette verdrinkt in de Waddenzee terwijl ze het landschap en de gevaren zo goed kent. Haar zussen twijfelen: was het een ongeluk of toch zelfmoord? Als lezer vraag je je dat natuurlijk samen met hen af. Maar dit verhaal gaat vooral over hoe je nooit echt kunt ontsnappen aan je lichaam, afkomst en verleden.

In deze familie speelt de darmziekte colitis ulcerosa een grote rol. Hoe ingrijpend verstoorde darmen iemands leven kunnen beïnvloeden, wordt hier pijnlijk duidelijk. In het begin vind ik het verhaal lastig te volgen. Elk hoofdstuk heeft een ander perspectief, en pas halverwege krijg ik grip op de personages. Toch is het krachtig en zorgvuldig opgebouwd met boeiende, soms heftige verhaallijnen.

De stijl is helder en vlot, met korte zinnen en eenvoudige taal, precies zoals ik het graag heb.

Geest komt op door Isabella Hammad
****

“Er is iets rot in de staat Israël.” Oeps, ik bedoel natuurlijk Denemarken – zoals in Hamlet. Maar wie dit boek leest, zou die verspreking zomaar kunnen maken.

We volgen de Pakistaans-Britse actrice Sonja die na jaren terugkeert naar Israël om er haar zus Haneen te bezoeken. Ze raakt er betrokken bij een opvoering van Hamlet in de bezette Palestijnse gebieden, een theaterproject dat al snel verweven raakt met de turbulente politieke realiteit. De setting is explosief: de opvoering vindt plaats tijdens de onlusten rond de Al-Aqsamoskee in Jeruzalem, wat de toch al broeierige spanning in de regio verder op scherp stelt.

Het boek schetst een indringend beeld van het Palestijnse leven onder Israëlische bezetting: de angst voor militaire controleposten, spionnen die zich als vrienden voordoen, de harde repressie van protest… En dat alles aan de hand van de totstandkoming én uitvoering van Hamlet. Een krachtige, gelaagde roman.

Het vrouwenpaleis door Laetitia Colombani
****

Perfect boek om te lezen op Nieuwjaarsdag, die dag waarop je goede voornemens maakt en hoopt op een betere wereld. Minder oorlog, meer warmte, en een samenleving met een plek voor iedereen, ook voor de meest kwetsbaren.

Het boek volgt twee vrouwen: Blanche Perron, die markante vrouw die het Leger des Heils in Frankrijk oprichtte en het Vrouwenpaleis in Parijs opstartte. Dat gebouw biedt sinds 1926 een veilig onderkomen aan 600 vrouwen en kinderen in precaire situaties. Daarnaast is er een 40-jarige advocate die anno 2020 vrijwillig aan de slag gaat als “professionele schrijver” voor de vrouwen in het Vrouwenpaleis. Hun verhalen, en de verhalen van de inwonende vrouwen, zijn indringend en vaak beklemmend. Toch blijft het boek hoopvol en hartverwarmend, met korte zinnen en een meeslepende stijl.

Dit krachtige verhaal laat zien hoe veerkracht en solidariteit een verschil maken – en dat is toch precies wat we nodig hebben?

De verre echo door Val McDermid
****

Dit boek stond al jaren in mijn kast, en ik vond het tijd om Val McDermid te ontdekken. De verre echo blijkt een verhaal te zijn waarvan ik de verfilming al heb gezien. Gelukkig zijn er duidelijke en zelfs verrassende verschillen.

De sterke structuur is een enorme meerwaarde. Eerst lees je over vier vrienden die op een avondje uit per ongeluk het lichaam van Rosie vinden. Hoewel de buitenwereld hen als verdachten ziet, worden ze door gebrek aan bewijs vrijgelaten. De dader wordt trouwens niet gevonden. In het eerste deel leer je de personages en hun relaties goed kennen, en dat legt een stevige basis voor een spannende roman. 25 jaar later krijgt het verhaal een nieuw hoofdstuk. Door moderne DNA-technieken worden oude zaken opnieuw onderzocht, ook die van Rosie. Plots duikt Rosies onbekende en getraumatiseerde kind op, en worden twee van de vrienden vermoord. Door wie en waarom?

Spannend en onderhoudend om te lezen.

Veranderen: methode door Édouard Louis
****

Dit boek bewijst alweer dat er een onuitputtelijke hoeveelheid energie kan voortkomen uit vernederende kinderjaren. Dat is geen uitspraak van mij, wel van filosofe Eve Kosofsku Sedgwick.

Ik dacht bij het lezen regelmatig aan Dimitri Verhulst die uit een vergelijkbaar milieu komt, maar zich door een aantal verrijkende ontmoetingen in zijn jeugd, gecombineerd met zijn intellect en liefde voor taal, heeft weten op te werken. Ook hij zegt heel herkenbaar dat hij het milieu dat hij is ontgroeid, het communitygevoel ervan, soms mist.

Hoewel ik geen voorstander ben van biografieën, en zeker niet van die voortdurende ik-verteller, heb ik dit boek graag gelezen. Wellicht omdat de schrijfstijl heel rechttoe rechtaan is, zonder vergezochte metaforen. Édouard Louis – of Eddy Bellegueule, een naam die zijn afkomst treffender weerspiegelt – heeft gewoon zijn verhaal gedaan, zonder franjes, zoals Dimitri Verhulst bij ons. En dat werkt wonderbaarlijk goed.

Ik ga meer van hem lezen.

Afhankelijkheid door Tove Ditlevsen
****

Dit derde deel van de Kopenhagen-trilogie van Tove Ditlevsen vind ik veruit het sterkste. De trilogie wordt vaak haar meesterwerk genoemd, maar de eerste twee delen vind ik geen grootse literatuur. Misschien ligt het aan het overmatige gebruik van het persoonlijk voornaamwoordje ‘ik’—iets wat je bij autofictie wel vaker ziet. Wie mij kent, weet dat ik geen fan ben van biografieën.

Maar dit deel intrigeerde me enorm. Want wat ik las, vond ik zó ongelooflijk dat het haast fictie leek—en dan in de echte zin van het woord: geen romanschrijver had dit kunnen verzinnen. Tove verlaat de liefde van haar leven nadat ze bij een abortus een prik krijgt met een of andere zware drug die haar in een roes brengt waar ze niet meer uit wil. Voor die ervaring, en het vooruitzicht op herhaling, laat ze alles achter en trouwt ze met die dokter.

In één woord: supertragisch.

Gelezen boeken in kwartaal 1 van 2025: één boek met drie en een halve ster

Jeugd door Tove Ditlevsen
***1/2

In Jeugd, het tweede deel van de Kopenhagen-trilogie, beschrijft Tove Ditlevsen haar leven tussen haar 14e en 18e. Ze gaat werken als typiste, droomt van een eigen plek om te schrijven en probeert zich los te maken van haar moeilijke thuissituatie.

De stijl is eenvoudig, krachtig en scherper dan in Kindertijd, vind ik. Ondanks zorgen en armoede blijft ze zoeken naar vrijheid en een eigen stem. Ze werkt zich op, vindt een eigen woning en zet vol enthousiasme haar eerste stappen in de literaire wereld. Ook haar liefdesleven komt op gang, met als hoogtepunt de ontmoeting met Viggo F. die haar eerste dichtbundel uitgeeft. Intussen neemt in Europa de oorlogsdreiging toe en dat speelt op de achtergrond mee.

De manier hoe ze haar vreugde en trots beschrijft als ze haar naam voor het eerst als auteur in een magazine ziet staan, is zo herkenbaar. Op naar deel drie.

Gelezen boeken in kwartaal 1 van 2025: de driesterrenboeken

Kindertijd door Tove Ditlevsen
***

Dit eerste deel van de Kopenhagen-trilogie, het “meesterwerk van Tove Ditlevsen”, kon me helaas niet helemaal overtuigen. Toen ik zag dat het amper 95 pagina’s telde, las ik toch door, maar de koele, afstandelijke, recht-voor-de-raap en zelfs weinig literaire stijl raakte me nergens. Wel kreeg ik een goed beeld van de Deense maatschappij zo net voor WOII.

Tove vertelt over haar jaren tot haar veertiende. Ze groeit op in een arm arbeidersgezin met een liefdeloze moeder, werkloze vader en ongelukkige oudere broer. Al op jonge leeftijd voelt ze de drang om te dichten, maar in de kleine driekamerwoning is er nauwelijks sprake van privacy, en dat maakt het moeilijk.

Wat me opviel? De gedichtjes die ze als negenjarige in haar schriftjes neerpent – verdoken en in het geheim – zijn zóveel sterker dan de infantiele dagboekfragmenten van de negenjarige Lize Spit in ‘Autobiografie van mijn lichaam’. Op naar deel twee dus.

Blijf door Adeline Dieudonné
***

Een bijzondere mix van liefdesverhaal en postmoderne misdaadkomedie die voortdurend balanceert tussen tragiek en absurdisme.

Tijdens een clandestien weekend aan een idyllisch bergmeer verdrinkt een man tijdens de ochtendduik. Zijn minnares, met wie hij al acht jaar een geheime relatie heeft, weigert afscheid van hem te nemen. Zes dagen lang rijdt ze rond met zijn lichaam in de auto. Ondertussen overdenkt ze haar leven. Onderweg ontmoet ze bizarre personages en belandt ze in absurde situaties. Het verhaal doet sterk denken aan een scenario van de broers Coen: absurd, cynisch, komisch en uiterst meeslepend.

De structuur is doordacht, met een originele vertelvorm waarin de minnares haar geheim opbiecht via brieven aan de nietsvermoedende echtgenote. Alleen het ongeloofwaardige Hollywoodeinde valt voor mij wat tegen.

De laatste verzoeking door Val McDermid
***

Dit derde deel in de Tony Hill-reeks is het eerste dat ik lees. Regelmatig wordt er verwezen naar de gebeurtenissen uit de vorige boeken. Awel, ik ben getriggerd om die ook te lezen.

In dit deel komen twee verhaallijnen samen. Carol gaat undercover om een misdadiger op te pakken die betrokken is bij de smokkel van illegale vluchtelingen. Tegelijkertijd maakt een seriemoordenaar jacht op psychologen. Die tweede verhaallijn wordt verbonden aan een huiveringwekkend verhaal over nazi-experimenten waarbij kinderen als proefpersonen werden gebruikt. Het boek leest vlot en is perfect om in een paar avonden uit te lezen.

Het einde is echter heftig en draait om een bizarre fout van Tony en Carol. Tijdens hun undercoveroperatie, waarbij ze continu in de gaten worden gehouden, staan ze elkaar te kussen voor een raam zonder gordijnen, op de eerste verdieping van een appartement. En dat voor een stel doorgewinterde professionals. Een nul voor geloofwaardigheid dus.

Wachten op de barbaren door J.M. Coetzee
***

J.M. Coetzee’s Wachten op de barbaren is een verhaal over macht, moraliteit en de dunne grens tussen beschaving en barbarij.

In een afgelegen grenspost van een keizerrijk leidt een oudere magistraat een kalm en routineus bestaan. Dat verandert met de komst van een legerkolonel die vastberaden is de ‘barbaren’ aan de andere kant van de grens te bestrijden via onderdrukking en marteling. De martelscènes hakken erin en zijn niet voor gevoelige lezers! Nadat de magistraat betrokken raakt bij een nomadenmeisje dat blind en kreupel is geworden na een foltering, begint hij zich geleidelijk aan te verzetten tegen de wreedheden. Het verhaal is niet zwart-wit, zelfs de magistraat belichaamt een aantal donkere kanten van “de beschaving”.

Wreed maar interessant boek dat aantoont hoe dun de grenzen van moraliteit en onmenselijkheid zijn, en hoe gemakkelijk je ze overschrijdt. Een verhaal van alle tijden dus.

Gelezen boeken in kwartaal 1 van 2025: de tweesterrenboeken

Rechter tussen twee vuren door Ivan Klíma
**

Adam Kindl, rechter in Praag, staat voor een lastige keuze: vasthouden aan zijn principes of buigen voor een autoritair en corrupt systeem. Te veel pagina’s later ken je het antwoord.

Het verhaal schakelt tussen zijn jeugd en zijn leven als volwassene. De stukken over zijn jeugd, waaronder zijn ervaringen als Holocaustoverlevende, zijn indrukwekkend en geven weer hoe zijn idealen ontstaan en later verloren gaan onder een onderdrukkend regime. De hoofdstukken over zijn leven als rechter zijn echter een pak minder meeslepend. In zijn huwelijk, affaire en persoonlijke crises zijn er te veel details die het verhaal vertragen. Ook de vrouwelijke personages worden heel oppervlakkig beschreven.

Een opvallend inzicht: de “Stasi”-achtige praktijken waren niet uniek voor Oost-Duitsland, maar kwamen ook voor in alle Oostbloklanden als Tsjecho-Slowakije. Wat een verschrikkelijke tijd was me dat!

Autobiografie van mijn lichaam door Lize Spit
**

Ik had kunnen weten dat dit autobiografische boek niet mijn ding is. Overal ‘ik, ik, ik’, het komt me al na een paar pagina’s de strot uit. Robert Wellagen bewijst nochtans in ‘Averij’ dat over jezelf schrijven in de je-vorm veel meer impact heeft. Het boek voelt aan als een soms vrij afstandelijk, andere keren gênant psychoanalytisch verslag verpakt als roman.

Lize kreeg in haar jeugd te weinig aandacht van haar aan alcohol verslaafde ouders, wat resulteert in een reeks ongelukkige herinneringen en een neiging tot zelfbeschadigend gedrag. Dat kan interessant zijn voor wie zich hierin herkent, maar voor mij bleef het te veel hangen in “Zie eens hoe moeilijk mijn kindertijd was”. Bovendien voelt de stijl fragmentarisch, met soms vergezochte metaforen en dagboekfragmenten die weinig toevoegen: huisdieren sterven, Lize heeft constant hoofdpijn en haalt 90% op haar rapport…

Het verhaal van de moeder raakt me wel. Doodziek verbergt ze haar pijn om haar kinderen en vriend te ontlasten.

Suzannes oorlog door Inge Sierens
**

Dit boek valt me eerlijk gezegd wat tegen. Het vertelt over 24-jarige Carlo die sterft in WOII als verzetsman, en de impact daarvan op zus, ouders en geliefde – zelfs nog jaren na datum.

Ik had gehoopt meer te weten te komen over het verzet, zoals het geval was in Wil of De Draaischijf, maar alles bleef relatief onschuldig. Carlo’s activiteiten beperken zich tot clandestien vergaderen met de communisten en het verspreiden van flyers. Hij wordt verklikt en na een aantal loodzware, hongerige en bitterkoude maanden in De Nieuwe Wandeling wordt hij geëxecuteerd als Nacht-und-Nebel-veroordeelde. De betekenis van dat begrip heb ik op Wikipedia moeten opzoeken, want in het boek wordt het amper toegelicht.

Hoewel de gebeurtenissen schrijnend zijn – Carlo’s gevangenschap, de rouw van zijn familie en geliefde – wist de schrijfstijl me niet echt te raken. Misschien ben ik door topauteurs als Stefan Hertmans en Jan Brokken wat te verwend geraakt?

Gelezen boeken in kwartaal 1 van 2025: de éénsterboeken

All fours door Miranda July
*

All Fours van Miranda July is een hype onder recensenten en lezers, maar ik heb er niets mee. Het boek wordt geprezen als een verkenning van de (pre-)menopauze en de impact van hormonale schommelingen op een 45-jarige vrouw. Als ervaringsdeskundige, nu al de pre-menopauze ver voorbij, herken ik hier echter amper iets in.

De menopauze wordt voorgesteld als het definitieve einde van het leven van een vrouw – zeker op het vlak van libido. De hoofdpersoon beleeft een midlifecrisis die nog heviger en chaotischer lijkt dan de klassieke mannelijke variant. In het begin van het boek had ik nog een gevoel van herkenning, maar dat sloeg snel om in ongeloof om de bizarre acties van de vrouw, vervolgens kwam de verveling en uiteindelijk de irritatie.

Het boek reduceert de ervaring van menopauzale vrouwen tot één grote seksuele obsessie. De titel? Interpreteer die maar letterlijk als seksstandje. Not my cup of tea. Gaat aan de haal met de titel ‘Slechtste van de gelezen boeken in kwartaal 1 van 2025’.

Yellowface door R.F. Kuang
*

Dit boek werpt een blik op de hypercommerciële Amerikaanse uitgeverswereld. Het hoofdpersonage droomt van een bestseller en steelt zonder schaamte het manuscript van een overleden schrijfvriendin – die ze naast zich ziet stikken in een pannenkoek! Eerst brengt het haar succes, maar al snel volgt de ellende.

De boekenindustrie blijkt meedogenloos, schrijvers zijn eerder rivalen dan vrienden, en sociale media kunnen je maken of breken. Vooral dat laatste wordt uitgemolken, met eindeloze Twitterdiscussies en Goodreads-recensies die te veel pagina’s vullen. Het resultaat? Een zeurderig, vaak saai verhaal over een hoofdpersoon die verdrinkt in zelfmedelijden en jaloezie. En dan die politiek correcte ondertoon: een witte schrijver mag blijkbaar niet over China schrijven.

Ik bleef doorlezen in de hoop dat het beter zou worden, maar zelfs het einde voelde als een flauw excuus om toch maar te blijven liegen. Boekenkastje, verwacht je aan een nieuwe aanwinst!

Bekijk al mijn recensies.

Ziezo, je hebt ze gehad: mijn gelezen boeken in kwartaal 1 van 2025

In deze lijst gelezen boeken in kwartaal 1 van 2025 vind je 5 vijfsterrenboeken, 7 viersterrenboeken, 1 boek dat tussen de drie en vier sterren bengelt, 4 driesterrenboeken, 3 tweesterrenoeken en 2 eensterrenboeken.

Ik hoop dat je er een leestip uithaalt! En indien ja: laat weten welke. Graag.

Wil je mijn volgende leeslijsten in je mailbox? Schrijf je dan in voor mijn nieuwsbrief!

(c) C’bon, copywriter uit Gent