Leeslijst 2 van 2023, net op tijd voor de zomer

Hier komt die weer aan. Mijn leeslijst 2 van 2023. Net op tijd gepubliceerd om de start van de zomervakantie te halen.

Wat mag je verwachten? Zoals vanouds een kort en bondig overzicht van de boeken die ik in het tweede kwartaal van 2023 heb gelezen, 23 stuks deze keer. Lekker scanbaar gerangschikt volgens het aantal sterren dat ik geef, met cover, titel en een kort verslagje van maximaal 150 woorden per boek.

Nog meer leestips nodig? Dan verwijs ik je naar mijn leeslijst 1 van 2023. Daar vind je links naar nog andere soortgelijke boekenlijsten… Weet je wat, ik geef je ook meteen een link naar mijn overzicht beste boeken 2023.

Wil je geen enkele leeslijst missen? Schrijf je dan in op mijn nieuwsbrief. De inschrijflink vind je in de footer.

Vijfsterrenboeken in mijn leeslijst 1 van 2023

Bezonken rood door Jeroen Brouwers
*****

De impact van deze tweede leesbeurt is veel groter dan de eerste. Brouwers analyseert in dit verhaal hoe hij zo’n “verbitterde, negatieve, (vrouwen)hatende man” is geworden. Dat heeft volgens hem veel, zo niet alles te maken met zijn ervaringen als kind in een Japans interneringskamp. Op de achterflap prijken de woorden “eerbetoon aan zijn moeder”. Het spijt me, maar dat haal ik er echt niet uit. Het enige goede wat zijn moeder heeft gedaan is hem leren lezen. Maar dat ze hem na de waarlijk verschrikkelijke tijd in het kamp op katholiek internaat stuurde was het begin van het afscheid. Ik heb de indruk dat Brouwers dit boek heeft geschreven uit schuldgevoel dat hij zijn moeder de laatste jaren van haar leven niet meer bezocht en zelfs niet aanwezig was op haar uitvaart. Soms schokkende bekentenissen, maar altijd in die grootse schrijfstijl van hem.

‘Niets bestaat dat niet iets anders aanraakt’. Wat een boek!

Hier moet het zijn door Maggie O’Farrell
*****

Ik ga de reactie “Oh my god!” van Kavee op dit boek gewoon herhalen, want mijn mening is krek dezelfde. Dit is al het vierde boek dat ik lees van Maggie O’Farrell en alweer is het een bijzonder puik exemplaar. Ik houd van een mozaïekvertelling, zeker als die zo geslaagd is als deze. Een man en een vrouw leren elkaar kennen en vallen voor elkaar. Ze hebben elk hun eigen rugzakje en een eerste huwelijk achter de rug, met bijbehorend(e) kind(eren). Uit de nieuwe relatie komen er weer nieuwe kinderen. Elk gezinslid krijgt de nodige aandacht in het boek. Je leest over wat ze meemaken en hoe ze dingen ervaren, telkens in aparte hoofstukken die variëren in de tijd. Alle puzzelstukjes samen, over alle ups en downs die bij het leven en relaties horen, leveren een diepmenselijk prachtverhaal op.

Topverhaal van een topvertelster dat me geïntrigeerd aan het lezen hield.

Ter wereld gekomen door Mazzantini
*****

Als je zoals ik geen recensies leest, staat je af en toe een verrassing te wachten. In dit geval zelfs een heel goede. Deze roman neemt me mee op een emotionele rollercoaster zonder ooit sentimenteel te worden, en dat is pure schrijfklasse. Dit is wat alle literatuur zou moeten zijn, rauw, meeslepend en intrigerend. Het boek vertelt over een adembenemende liefde, de verschrikkelijke oorlog in ex-Joegoslavië – al te vaak dacht ik aan wat nu in Oekraïne gebeurt – en een moeilijke moeder-zoonrelatie. Ik leef mee met de tragedie van het niet zwanger kunnen worden, de bijbehorende miserie en druk op de relatie, maar nergens voel ik een krop in de keel. Van zo’n onderkoelde manier van schrijven ben ik echt fan.

Heerlijk taalgebruik en boeiende personages in een meeslepend detectiveachtig verhaal. Op elke pagina komt er weer iets onverwachts voorbij. Prachtboek.

IJskoude leugens door Eva Björg Ægisdóttir
*****

Ik heb alweer de detective- en thrillergids van Vrij Nederland gekocht. De komende tijd lees ik dus weer spannende pageturners – een echte guilty pleasure. Waarom geef ik net als VN deze detectiveroman het maximum van de sterren? Omdat ik nog niet vaak zo’n verhaal als dit heb gelezen waarin ik tot drie keer toe op het verkeerde been werd gezet. Dat overkomt me echt niet zo vaak in dit genre. Dikwijls zie ik de oplossing al lang op voorhand aankomen en om eerlijk te zijn was dat ook hier het geval. Maar wat AEgisdottir in de aanloop naar die laatste pagina’s beschrijft, en vooral de fantastische manier waarop ze dat doet, maakt dat ruimschoots goed. Geleidelijk aan geeft ze stukken uit het verleden van de hoofdpersonages bloot, inclusief een aantal ingenieuze plotwendingen.  Hoe je die IJslandse namen moet uitspreken, is trouwens ook een mysterie.

De duistere sfeer is doorheen het boek bijna tastbaar. Knap!

Augustus door J.D. Barker
*****

Dit horrorverhaal verwijst op ongeveer elk pagina naar ‘Grote verwachtingen’ van Charles Dickens, het lievelingsboek van Barker. Resultaat? Ik heb zin om dat prachtboek voor de derde keer te lezen. De mooiste zin in dit vuistdikke boek is er trouwens een van Dickens: “Jij was in alle regels die ik ooit gelezen heb”. Achteraan in het boek verklaart Barker dat hij net als Stephen King niet vertrekt van een plot. Hij laat de inspiratie gewoon komen en ziet wel waar hij uitkomt. Die werkwijze draait in dit horrorverhaal fantastisch goed uit. Topstructuur vol mysterieuze verhaallijnen waar je aanvankelijk geen wijs uit raakt. Slechts héél geleidelijk aan – het boek telt 670 pagina’s – valt alles op zijn plaats. Een happy ending hoeft voor mij niet echt, maar hier is het op zijn plaats. Ik dacht: “Als twee mensen geluk verdienen, dan zijn het wel deze twee”.

Barker heeft er een fan bij! Ikke dus!

Margriete door Kathleen Vereecken
*****

De vlotte puntgave stijl deed me vaak denken aan Hamnet van Maggie O’Farrell. Ook het onderwerp is de moeite. Ik las het als aanklacht tegen de overheersende, bijna exclusieve aandacht voor mannen in de geschiedenis, terwijl iedereen weet dat er achter elke sterke man een nog sterkere vrouw staat. Margriete wordt aan de opdrachtgever van Het Lam Gods voorgesteld als de zus van de gebroeders Van Eyck die “de bloemetjes schildert”. Elk woord in het boek toont nochtans aan dat ze zoveel meer was en deed. De positie van de vrouw in de Renaissance was onfraai. Keurslijven, goede zeden, verplichte kuisheid. Werd een vrouw verkracht dan moest zij boeten. Wie als vrouw iets wou bereiken moest ongehuwd blijven. Ik ga het Lam Gods binnenkort eens bekijken op zoek naar de gezichten die zouden zijn geschilderd naar de mensen waarover je in het boek leest.

Wondermooi boek, prachtig en overtuigend tijdsbeeld.

Istanbul, Istanbul door Burhan Sönmez
*****

Heb net een paar ijzersterke thrillers gelezen die ik elk vijf sterren gaf. En dan lees ik ‘Istanbul, Istanbul’… Dit boek maakt in één klap duidelijk wat het verschil is tussen een meeslepend verhaal, en een meeslepend verhaal dat literair veel hoogstaander is. Wat de auteur beschrijft, is niet altijd fraai. Zelden heb ik iets gewelddadigers gelezen dan dit relaas over de martelpraktijken in de kelder van het Turks Informatiecentrum. Bij sommige beschrijvingen voelde ik de pijn bijna zelf. Anderzijds zit er enorm veel humor in de leuke en originele verhalen die de gevangenen aan elkaar vertellen. Net als zij moest ik af en toe hardop lachen. Hartverwarmend verhaal over vriendschap en ode aan de fantasie. Zonder is het leven onmogelijk. Het negatieve element? Istanboel is een pak minder aantrekkelijk geworden.

Hartverwarmend verhaal over vriendschap en ode aan de fantasie.

Viersterrenboeken in mijn leeslijst 2 van 2023

Phoenix: De memoires van Abel Sikkink door Bert Wagendorp
****

Wist niet dat dit boek gebaseerd is op een waargebeurd voorval. Meer dan 150 Nederlandse landverhuizers vonden de dood in een koud meer in Amerika. Als een van de weinig overlevenden gaat Abel op zoek naar de schuldige achter al dat onheil. Abel wordt uiteindelijk journalist en als ooggetuige vertelt hij de geschiedenis van Amerika vanaf 1847 tot iets voor WOI. Interessante opbouw én inhoud, en hetzelfde geldt voor de lijvige voetnoten die uitleg geven bij alle figuren die Abel tegenkomt. Ook de begeleidende – eerste – foto’s zijn razendknap. Die mooie combinatie doet echt zijn werk: me overtuigen van de “waarheid van het fictieve verhaal”. Heb een mooie foto gezien van de jonge Walt Whitman – wat een knapperd was me dat! Ook de foto van zeven soldaten op één rij op een oever van de rivier, en vier spelende kinderen op de andere deed me iets.

Zeer graag gelezen. En het verhaal bleef me lang bij.

De Kampschilders door Jan Brokken
****

Dit vervolg bevalt me meer dan De tuinen van Buitenzorg zelf. Het eerste en naar mijn mening beste deel vertelt over de lotgevallen van de moeder van Jan Brokken en zijn twee broers, opgesloten in het Japanse oorlogskamp. De manier hoe ze behandeld werden en de voortdurende dreiging was een verschrikking. Dit deel hakte er bij mij meer op in dan deel twee, de ervaringen van onder meer Brokkens vader in het kamp voor mannen. Ook zij moesten de meest wrede behandelingen en vernederingen ondergaan. Onder de gevangenen waren er enkele kunstenaars die de schoonheid bleven zien, de “mensen met en de mensen zonder muziek”, en die ook vormgaven. Hun tekeningen worden her en der in het boek in kleur afgebeeld en zijn even prachtig als Bali is/was. Op het eind wordt pijnlijk duidelijk dat Brokkens ouders en broers het Japanse kamp nooit te boven zijn gekomen.

Exit door Belinda Bauer
****

Dit is al het derde boek dat ik lees van misdaadauteur Belinda Bauer en ik ben fan. Deze keer is de ‘dader’ van de moord op een stervende man de 75 jaar oude Felix, en dat levert een aantal komische taferelen op. Hij deed me af en toe denken aan Ove, die andere bekende oudere brompot, zeker wanneer hij zijn overleden vrouw om advies vraagt. Dat doet hij telkens wanneer hij een kritieke beslissing moet nemen. Deze Felix is echter de goedheid zelve en zeker geen zeurpiet. Denkt enkel aan anderen en zijn hondje, nooit aan zichzelf. Hij geeft zich nog liever zelf aan dan de échte dader de gevangenis in te doen draaien. Onderhoudend misdaadboek, écht graag gelezen, vaak met een glimlach om de lippen door de herkenbaarheid van sommige situaties. Die stramme en stijve ledematen! Dat moeilijk rechtkomen eens je op je achterwerk of rug belandt!

Akte van berouw door Chris Houtman
****

Jaap Hofhuis, pastoor in de Kerk van de Friezen, heeft het moeilijk nadat zijn vader hem op zijn sterfbed vertelt over het seksueel misbruik dat hij heeft ondergaan tijdens zijn jeugd in een katholiek internaat. Martin Hochstettler, commandant van de Zwitserse Garde in het Vaticaan, probeert ondertussen paus Franciscus te beschermen tegen een aanslag. De twee verhaallijnen komen uiteindelijk mooi samen. Het boek verkent actuele kwesties binnen de katholieke kerk en behandelt seksschandalen, dubieuze geldstromen en nepnieuws. Houtman zet als Nederlandse Dan Brown interessante personages neer en beschrijft ze heel levendig. Hij heeft een diepe inzichtelijke kennis van het Vaticaanse leven en beschrijft het als een levendige gemeenschap vol intriges, persoonlijke belangen, wantrouwen en pure machtswellust. Vaak dacht ik bij mezelf: had de échte paus Franciscus maar de ballen zoals in het boek beschreven wordt. De vriendschap tussen Jaap en journaliste Margriet wordt weergegeven via grappige en spitsvondige dialogen.

Boeiend.

Een doodgewoon leven door Karel Čapek
****

Apart verhaal. Tot ongeveer de helft van het boek krijg je het doodgewone levensverhaal van een man. Je leest over zijn jeugd als introverte boekenwurm, studententijd, eerste job, lief, huwelijk, andere jobs, dood van zijn vrouw…. Een vlotjes voortkabbelend verhaal in een aangenaam lezende stijl. En dan opeens is er die stijlbreuk waarbij zijn alter ego op de proppen komt en hem dwingt te vertellen welke negatieve beweegredenen er achter al zijn ogenschijnlijk goede daden zaten. In hem blijkt niet alleen een gewone man te zitten, maar ook een man die meer dan eens zijn ellebogen gebruikt, een hypochonder, romanticus, dichter, bedelaar, masochist, vrouwenhater…. Hij had niet minder dan acht levens en elk ervan had invloed op alles wat hij in zijn ogenschijnlijk doodgewone leven heeft gedaan. Een leven waarvan de mensen hem na zijn dood omschrijven als ‘beste man’. Ze moesten eens weten.

Eigenlijk vrij menselijk en herkenbaar.

HhhH: Himmlers hersens heten Heydrich door Laurent Binet
****

Tot mijn scha en schande moet ik bekennen dat ik nagenoeg niets wist over nazi-kopstuk Heydrich, terwijl hij toch de basislegger is van de concentratiekampen. Ook niets over de aanslag op hem én of hij die zou overleven. Voor één keer was mijn onwetendheid een meerwaarde, want dat gaf de thrilleropbouw van het boek een extra dimensie. Weer veel opgestoken en dat is altijd fijn. Maar wat me vooral frappeert is het feit dat Binet het waarheidsgehalte van wat hij schrijft – vooral dan in de dialogen – constant in vraag stelt. Meer dan eens zegt hij duidelijk dat wat hij nu neerschrijft louter fictie is. Ik ga er dus van uit dat de fragmenten waarin hij dat niet doet waarheidsgetrouw zijn. Conclusie: in de toekomst lees ik de “historische romans” met een grotere kritische bril.

Vlot geschreven en heel interessant boek.

Het ijzig hart door Almudena Grandes
****

Lezend leren, het blijft aangenaam. Hier over de Spaanse Burgeroorlog en de Franco-periode die wonden sloegen die tot vandaag voelbaar zijn. De oorlogswonden zijn nog steeds zichtbaar op elke hoek, in elke grote zakenman en in elk massagraf – honderdduizenden mensen zijn gedood, honderden zijn zelfs levend begraven. Wil je de zin “Het geheel is alleen gelijk aan de som der delen wanneer de delen elkaar negeren” ten volle begrijpen? Lees dan dit boek. Álvaro en Raquel negeren elkaar niet, ze ontdekken zichzelf, hun nauwe verwantschap én gemeenschappelijke geschiedenis. De plot is in één woord meesterlijk. Via tijdsprongen leer je de families van de hoofdpersonen en hun ervaringen kennen. Elke pagina onthult wel een of ander geheim uit het verleden. Deze historische liefdesroman is vlot verteld, enorm meeslepend en staat vol contrastrijke personages met vaak harde, monsterlijke en werkelijk onmenselijke passages.

Dik boek, maar meer dan de moeite waard om te lezen.

Boek met drie en een halve ster in mijn leeslijst 2 van 2023

Lessen door Ian McEwan
***1/2

McEwan propt een hele eeuw in dit boek over het leven van Roland. Veel van de gebeurtenissen waar hij het over heeft – val van de muur in Berlijn, het gepruts met de eerste computers, Twin Towers… – heb ik ook meegemaakt en dat geeft dit boek een extraatje. Maar hoewel ik interessant vond wat ik las, bleef ik alles van op een afstand bekijken en werd ik nooit geraakt, en dat is net wat voor mij een boek écht goed maakt. Er gebeurt nochtans veel dat me zou moeten aangrijpen. Op 14-jarige leeftijd wordt Roland seksueel misbruikt door zijn pianolerares, zijn vrouw Alissa verlaat hem en hun amper zeven maanden oude zoon om op zoek te gaan naar zichzelf, goede vrienden in Oost-Berlijn worden opgepakt door de Stasi…

Ik had moeite me in Roland en zijn problemen te verplaatsen en mee te leven. Ligt het aan de stijl? Ik weet het niet.

Driesterrenboeken in mijn leeslijst 2 van 2023

De tuinen van Buitenzorg door Jan Brokken
***

Helaas niet een van Brokkens beste. Hij slaagt er altijd in het verleden enorm persoonlijk te maken, en dat is precies wat zijn boeken zo de moeite waard maakt. Maar nu hij het over zijn eigen moeder heeft, blijft hij vreemd genoeg vrij afstandelijk. Hij heeft het over de jaren van zijn ouders in Nederlands-Indië, nog voor zijn geboorte. Daarbij baseert hij zich op brieven die zijn moeder Olga aan haar zus stuurde en die hij na zijn moeders dood in zijn bezit kreeg. Hij beschrijft hoe ze eruitzag op foto’s maar drukt geen enkele af en dat vind ik een minpunt. Wel positief? Ik heb de Javaanse Suite van Godowski beluisterd op Spotify om te weten te komen wat gamelanmuziek is. Ik weet nu ook dat de S van Hella S. Haase verwijst naar haar oma Serafia.

En het eiland Pulau Selayar? Dat moet van een onwerkelijke pracht zijn.

Als de regen niet valt door Maggie O’Farrell
***

Ik houd van de schrijfstijl van Maggie O’Farrell en nog meer van haar groot empathisch vermogen. Het is fenomenaal hoe zij erin slaagt zich in te leven in het bestaan van verschillende personen. Bij het lezen heb je voortdurend een gevoel van herkenning en zit je te knikken: “Inderdaad, zo kan een mens zich voelen als hij dat soort zaken tegenkomt”, zelfs als je totaal geen ervaring hebt met wat beschreven wordt. De verwijzingen naar de hitte vond ik een extra. Ook ik heb de zomer van 1976 meegemaakt. Ik zie onze familie nog zitten puffen op de stoep in de schaduw van ons huis. Hoewel ik heb genoten van driekwart van het boek vind ik het niet over de hele lijn geslaagd. De laatste 50 pagina’s zijn veel minder interessant dan de beschrijving van de gezinsleden en hun (onderlinge) relaties dan de ontknoping: wat is er met papa gebeurd?

Man zonder rijbewijs door Oek de Jong
***

Heb opgezocht wat een memoir is. Volgens Wikipedia is het een non-fictiegeschrift waarin iemand herinneringen vertelt over gebeurtenissen die hij of zij heeft meegemaakt. Een soort autobiografie dus die niet chronologisch maar selectief met de tijdlijn van het leven omgaat. Ik heb me tijdens het lezen niet verveeld, maar had ook niet het idee: “Dit moest ik écht lezen”. Ik ben trouwens gaan kijken welke boeken ik al van Oek de Jong heb gelezen. Dat bleken er een heleboel waaronder veel goede. Bij dit boek heb ik maar één opmerking. Zou ik het hebben gelezen als Oek de Jong niet de schrijver was? Drie sterren omdat ik een boon heb voor Nederland en Nederlandse schrijvers en omdat verhalen over Friesland, Noord-Holland en Amsterdam er bij mij altijd ingaan als zoete koek. Weer viel me op hoeveel introverte, getormenteerde mensen er in Nederland wonen, en wat opvoeding met een mens doet.

De ziener door Belinda Bauer
***

Dit is het eerste boek van Belinda Bauer dat me niet volledig overtuigt. Ik heb het altijd wat moeilijk met het paranormale. Het gaat om drie vermissingen die met elkaar te maken hebben: een twaalfjarig meisje, de vierjarige zoon van Anna en James, en een abrikooskleurige poedel. De manier waarop Bauer de emotionele kwelling van Anna beschrijft is huiveringwekkend sterk. Anna bevindt zich op het randje van complete instorting, op een bepaald moment begint ze onbegrijpelijke visioenen te zien en lijkt ze wel gek te worden. De donkere humor in het boek vind ik meegenomen. Anna wil bijvoorbeeld in de openingsscène van een brug op een voorbijrijdende trein springen. Een agent maakt haar belachelijk door te zeggen dat er op dat uur geen treinen meer rijden. En net nadat ze beschaamd van de brug is afgestapt, ziet ze een trein naderen.

Overtuigende personages in een paranormale plot. Helaas een gehaast en geforceerd aanvoelend einde.

Tweesterrenboeken in mijn leeslijst 2 van 2023

Julian door Fleur Pierets
**

Dit soort verhalen kan ik moeilijk appreciëren maar dat ligt volledig aan mezelf. Na het letterlijk doorworstelen van ‘Paula’ en ‘Tonio’ in een ver verleden heb ik lange tijd niets meer van Allende en van der Heijden willen lezen. In ‘Julian’ blijft de toon gelukkig sereen. Hoewel het om een heel triest verhaal gaat wordt het nergens melodramatisch, en dat is positief. Als de liefde van je leven véél te vroeg sterft is dat inderdaad niets minder dan een tragedie. Fleur en Julian hebben elkaar doodgraag gezien, de liefde, het verdriet en gemis stromen van elke pagina af. Dat ik niet tot tranen toe geroerd ben komt volgens mij door de vele bijna essayistische verwijzingen naar het liefdesleven van bekende figuren uit de LGBTQ-gemeenschap die het persoonlijke verhaal op een storende manier onderbreken. Had voor mij niet gehoeven.

Pierets wil niet alleen gedenken maar duidelijk ook aan LGBTQ -bewustmaking doen.

De moordclub (op donderdag) door Richard Osman
**

In het begin krijg je de ene oneliner na de ander van het soort dat je van een stand-upcomedian verwacht. Hier komen ze evenwel uit de mond van een aantal bejaarden. Hét manco aan het boek? De overdaad aan personages die met slechts een paar regels worden geduid. Als later hun namen opnieuw opduiken – en dat gebeurt meer dan eens – moet je echt diep graven in je geheugen om te weten hoe dat nu ook weer zat. Totaal ongeloofwaardig verhaal, Agatha Christie en Midsomer Murders zijn nooit ver weg. De moordclub (op donderdag) legt het ene geheim na het andere bloot en de ene cliffhanger volgt na de andere. Zodra je denkt te weten wie de dader is, komt er weer een ander element bloot te liggen – zelfs letterlijk. De vooroordelen waar bejaarden mee te kampen hebben worden met humor weerlegd, en dat vind ik wel tof.

Ik voorspel een komische verfilming. Het feit dat die (op donderdag) telkens werd herhaald vind ik wel komisch.

Oktober is de mooiste maand door Johanna Spaey
**

Een liefdesverhaal dat me nergens raakt. Nu hoeft een liefdesverhaal niet hypersentimenteel te zijn. Integendeel zelfs, ik houd wel van een onderkoelde stijl. Maar hier had ik nooit het gevoel dat het over twee verliefde mensen gaat, terwijl het verhaal dat wel pretendeert te zijn. Stefan is een Duitse terrorist in dienst van de Rote Armee Fraktion. Vera is een studente filosofie die op vraag van haar sympathiserende zus boodschappen aflevert in het Brusselse appartement waar hij zich verborgen houdt. Liefde op het eerste gezicht, maar dan roept de plicht en verdwijnt hij naar verre oorden. Zullen ze elkaar ooit nog zien? Er is ook het verhaal van zijn vader – alweer onderkoeld beschreven – die in de oorlog onschuldige slachtoffers heeft geëxecuteerd. Opa liet dan weer op de laatste dag van de oorlog zijn vliegtuig in de bossen naast zijn huis crashen en daagt sindsdien regelmatig op als geest.

Sorry, not really my cup of tea. Maar dat zal wel weer aan mij liggen.

Het enige eensterrenboek in mijn leeslijst 2 van 2023

Han door Min Jin Lee
*

Ben alweer spelbreker van dienst. Ik gaf Pachinko twee sterren omdat ik toch iets had bijgeleerd over Korea, maar hier heb ik werkelijk niets bijgeleerd. Dit is pulpliteratuur die het niveau van een stationsromannetje nergens overstijgt, alleen qua volume. Ik heb dit vuistdikke boek uitgelezen omdat ik het nu eenmaal gekocht had, maar al vanaf pagina 20 wist ik dat dit niets voor mij is. Belabberde stijl, platte karakters die enkel geld en uiterlijk waarderen, het ene cliché dat op het andere volgt. In 99% van de gevallen kon ik voorspellen wat er zou gebeuren op de volgende pagina. Maar het allerergste – ook bij Pachinko – is het feit dat Jin Lee alle beweegredenen zo verschrikkelijk gedetailleerd uitlegt en dat pagina’s later nog eens herhaalt. Echte literatuur heeft die uitleg niet nodig. Die laat ruimte om wat niet gezegd wordt zelf in te vullen.

Bekijk al mijn recensies op Goodreads

Ziezo, je hebt ze gehad, alle exemplaren uit mijn leeslijst 2 van 2023

Mijn leeslijst 2 van 2023 telt 23 boeken. Ik weet écht niet waar ik de tijd haal. Maar dat ik geen tv kijk, behalve dan het journaal, zal daar wel iets voor tussenzitten.

Hopelijk haal je er een mooie boekentip uit! Laat dan zeker weten!

Tot de volgende.

Ik herhaal even: wil je geen enkele boekenlijst missen? Schrijf je dan in op mijn nieuwsbrief. De link vind je in de footer.

En ben je op een bepaald moment C’bon liever kwijt dan rijk? Dan schrijf je je met één klik weer uit. Even goede vrienden.

(c) C’bon