Mieke, van Einstein-kleuter over TSO naar masterdiploma! Top!

Geschatte leestijd: 8 minuten

Dochter Mieke heeft alle goede ‘schoolse raad’ naast zich neergelegd en is er toch geraakt! Sinds 10 februari 2021 is ze afgestudeerd als master criminologie – mét onderscheiding – nadat ze al een bachelor psychologie in de wacht had gesleept aan de UGent. Twee universitaire diploma’s dus, en dat na een toch wel aparte schoolloopbaan. Zo’n loopbaan waarbij de leerkracht fysica in het derde middelbaar ooit minachtend zei: “Stuur ze maar vlug terug naar het technische, waar ze thuishoort”.

Mieke en ik danken die vrouw nog steeds, want ze heeft ons aan het werk gezet. Met het gekende resultaat.

Babbel-Mieke, al vanaf de peuterschool

Mieke is verbaal altijd sterk geweest. Toen ze nog in de peutertuin zat vertelde ze dat ze samen met alle kindjes, in de auto, met de juf, samen naar de GB was geweest. Ik dacht: “Wauw, een uitstapje met de peuters, leuk!” Van een toevallige getuige hoorde ik dat de juf verkiezingsdrukwerk van haar man onder de ruitenwissers van de geparkeerde auto’s stak. Met de peuters als eendjes hand in hand achter haar aan.

Was Mieke ergens bij, dan wist ik het ook, want ze vertelde toen al alles! Ze was nog te klein om wat ze meemaakte volledig te begrijpen, maar ik vulde wel in wat ze vertelde. Beetje als ‘De jongen in de gestreepte pyjama’.

In de kleuterschool tijdelijk een wiskundig wonder

Juf Lieve van de instapklas kon er maar niet over zwijgen, over hoe slim die dochter van mij wel was. Mieke zag iets liggen op de vensterbank, was te klein om erbij te kunnen, schoof een krukje bij, klom erop en nam gewoon wat ze wou. De oplossing lag voor het grijpen en Mieke nam die gewoon.

In de tweede kleuterklas bij juf Christine bleek mijn dochter over een enorme wiskundige cijferknobbel te bezitten. De andere kinderen telden van 1 tot 10. Mieke ook en keerde toen gewoon terug, van 10 tot 1. Ongezien!

Ik dacht: “Mieke is een kleine Einstein, die gaat zo’n makkelijke schoolloopbaan tegemoet!” Maar o boy, had ik het verkeerd voor!

Mieke in de lagere school, top in taal, reteslecht in rekenen

In de lagere school had Mieke prima cijfers voor taal, maar scoorde helaas iets minder voor rekenen. Het werd duidelijk dat dat verhaaltje van dat rekenwonder uit de kleuterklas toch een beetje overdreven was.

In het vijfde studiejaar bij juf Lieve had ze zo’n slechte punten voor rekenen dat we vanaf dan samen sommen deden, maaltafels, delingen, vraagstukjes. Elke avond opnieuw. Maar het loonde, want het volgende rapport stonden zij en (slimme) Bart op de eerste plaats met het hoogste cijfer voor rekenen.

Je ziet, wie wil en wie werkt, die komt er wel! Was een les die we later nog een paar keer zouden ervaren.

In het zesde studiejaar moesten we beslissen welke richting Mieke zou uitgaan in het middelbaar. Meester Peter noemde haar een “twijfelgeval”. Ze had het toch zo moeilijk met rekenen, en wat wou ze gaan doen? Kleuterjuf worden, toen nog haar wens? In dat geval lag een keuze voor het TSO meer voor de hand, want daar lag de wiskunde toch op een iets lager niveau. Waarom het een kind zo moeilijk maken?

We stuurden Mieke dus naar het technische, als positieve keuze.

Twee eerste jaren middelbaar

Bij de inschrijving in het technisch middelbaar had ik Miekes rapport niet mee. Toen ik zei dat ze 82% had behaald in het zesde lager werd ik net niet uitgemaakt voor leugenaar. Ik moest het rapport zo vlug mogelijk komen tonen om te bewijzen dat wat ik vertelde wel waar was. Was een prachtbegin van Miekes middelbaar, dat kan ik je verzekeren.

Die eerste twee jaar verliepen moeiteloos. Mieke moest nagenoeg niets studeren, kreeg de beste punten voor alles wat met taal te maken had. Wiskunde bleef weliswaar een klein KernTalentje.

De school was helaas verschrikkelijk. Mijn dochter heeft altijd graag gepraat en werd bij de kleinste kik op straf gezet. Deed me zo denken aan mijn eigen schoolgaande jeugd: een lief, vriendelijk en aangenaam karakter hebben, maar gestraft worden omdat je te sociaal bent en graag babbelt.

Derde middelbaar: Miekes keerpunt!

Mieke koos voor sociaal-technische wetenschappen en kwam terecht in een school waar ze zich echt niet thuis voelde.

Elke dag vertrok ze met lemen voeten en kwam met nog zwaarder voeten thuis. Kreeg een tien voor elke tekst die ze schreef en zei toen dat ze columniste voor de krant wou worden, een beetje zoals haar mama, zoals je weet copywriter in Gent. Toen dacht ik: “We hebben zo’n verkeerde keuze gemaakt door voor TSO te kiezen. Ze zit daar echt niet op haar plaats.”

Een gesprek met een leerkracht van het hoger middelbaar gaf ons hoop. Mieke kon het nog steeds proberen in het ASO. Na de herfstvakantie ging ze van start in de richting Humane Wetenschappen. Ze leefde echt op, zag het volledig zitten, werd weer uitgedaagd. Heb haar zelden zo enthousiast gezien!

En toen kwamen de decemberexamens eraan. Mieke had nooit echt moeten studeren, wist niet hoe ze dat moet doen en faalde dus faliekant. Op haar rapport stonden alleen maar verschrikkelijk slechte cijfers, vooral voor de exacte vakken, wiskunde en wetenschappen. Samen gingen we langs bij de juf fysica die de minachtende woorden uitsprak: “Stuur haar maar terug naar het technische, waar ze thuishoort”.

“Stuur haar maar terug naar het technische, waar ze thuishoort!”

DANK U WEL, juf van fysica

We zijn die juf – arrogant als ze was – véél dank verschuldigd. Want vanaf dat moment zijn Mieke en ik in gang geschoten. Het was net alsof ze weer in het vijfde studiejaar zat. Elke avond zaten we aan de keukentafel en herhaalden we samen elk vak, niet alleen wiskunde en wetenschappen, maar ook Frans. Wat hebben we hard gewerkt, maar het lukte!

Op de daaropvolgende paasexamens haalde Mieke de beste score voor fysica. Je ziet het, wie wil en wie werkt, die komt er wel. Op het einde van het jaar had ze alle tekorten ingelopen, behalve twee puntjes voor wiskunde. Gelukkig zag de school dat door de vingers.

De rest verliep goed. Ze zat graag in de humane, vond de lessen interessant, vooral de psychologie. Werd uitgedaagd en haalde relatief goede punten. Niet de beste, maar dat hoefde ook niet. Ze zat op haar plaats, kweekte zelfvertrouwen en had veel vrienden.

En toen kwam de unief eraan

Hoewel Mieke interesse had in alles wat met criminologie te maken had, koos ze voor psychologie, samen met een vijftal vrienden. Dat lukte, weliswaar met de nodige herexamens.

Die eerste examenperiode bleek altijd net iets te vroeg te komen. Pas met een extra studeerbeurt erbij lukte het om met prachtige cijfers naar huis te komen, behalve voor statistiek. Het wiskundig inzicht dat ze had getoond als kleuter was ze al heel vroeg in haar schoolloopbaan kwijtgeraakt. Elk statistiekvak heeft ze, denk ik, vier keer afgelegd om dan met een net over de sloot-cijfer thuis te komen. Maar ze heeft het gehaald! Je ziet het, wie wil en wie werkt, die komt er wel! Het is haar levensmotto.

Even tussendoor: voor Mieke betekende professionele hulp bij de studiekeuze een bank vooruit. De inzichten van een KernTalentenanalist in Gent brachten haar een stuk verder, je kan het vergelijken met een vorm van life coaching.

Na haar bachelor psychologie besloot ze de opleiding criminologie aan te vatten. Een zéér goede keuze. Ze moest het voor de eerste keer doen zonder vrienden en leerde zelfstandig haar boontjes te doppen. Ze viste alles zelf uit, pakte de telefoon om de prof te bellen en dingen te vragen. Iets wat ze een jaar tevoren nooit zou hebben gedaan. Ze werd eindelijk volwassen.

Dat zag je ook aan de punten. Alles wat ze deed werd beloond met een prachtig cijfer. Papers en werkstukken leverde ze altijd tijdig in en kwamen terug met een 15+-score. Haar stage maakte ze goed door en ook haar masterproef kreeg een meer dan degelijke score.

Zo trots op mijn Mieke!

En nu is ze dus master criminologie, geslaagd mét onderscheiding. Dat meisje dat “toch maar beter terugkeerde naar het technische, waar ze thuishoorde!”. Alweer het bewijs dat als je iets echt wil, je het ook kan halen, op en vaak zelfs iets boven je niveau. Even doorzetten en het lukt.

Mieke is een echte dochter van me. Alles wat in mijn moeder zat en in mij zit ook in haar: “Ocharme!” (smiley). Maar ze is de vriendelijkheid zelve, ze heeft een hart van goud en een verantwoordelijkheidsgevoel van hier tot in Mexico. Om maar één exotische plaats te noemen.

Wie haar in dienst neemt, heeft er een prachtige werkkracht bij!

Ik ben zo trots op mijn meisje(s). Lees ook mijn ode aan Hannah, mijn andere dochter.

En met deze positieve noot sluit ik af. Tot de volgende!

© C’bon