Slechte boeken 2021: sla deze gerust over!
Tja, als je veel boeken leest, in mijn geval 86 stuks dit jaar, dan zit er wel eens een archislecht bij. En omdat een boek lezen ten eerste geld maar ook veel tijd kost, kies je het best meteen een goed exemplaar. Ik help je graag een handje. Hieronder vind je mijn lijst slechte boeken 2021, tien stuks maar liefst. Sla ze gewoon over. Zo bespaar je jezelf veel ergernis. Hier komen ze aan.
Contents
Slechte boeken 2021: al mijn eensterrenboeken
Ik schrap meteen alle vermeldingen van het aantal sterren, want deze krijgen stuk voor stuk de allerlaagste quotering! Eén ster dus.
Van 1 tot 5: slechte boeken 2021
Witte zee door Roy Jacobsen
Dit boek is het archislechte vervolg op De Onzichtbaren van dezelfde auteur. De Onzichtbaren gaf ik een oververdiende vijf sterren. Maar helaas, alles wat ik mooi vond in dat eerste boek lijkt wel verdwenen. Witte Zee is veel meer gewoontjes, klassiek en ouderwets dan zijn voorganger. Veel meer op actie gericht en zoveel minder lyrisch. En dat is jammer, want dat maakt het eerste boek toch wel super. In De Onzichtbaren staat het eiland centraal en de levenswijze van de bewoners. Terwijl zij vechten tegen de elementen, de werkelijk meedogenloze natuur, de vijandige zee en het extreme weer leef ik enorm met hen mee. Hier lees je over een vrouw die het hoofd moet bieden aan de verschrikkingen van de oorlog, niet uitgelokt door de natuur maar door de mens. De stijl is infantiel en de dialogen zijn die naam onwaardig. Je leest een opeenvolging van Hij zegt… Zij antwoordt… Hij vraagt… Zij bevestigt… De laatste bladzijden heb ik gewoon gescand. Had totaal geen klik met de personages. “Er komen nog vervolgboeken aan, ik sla die met graagte over.”
Met andere woorden door Jhumpa Lahiri
Ook van dit narcistische egodocument vol zelfmedelijden ben ik helemaal niet onder de indruk. Wat een gezaag! Ik heb het sowieso al niet voor autobiografische boeken. Dat voortdurende herhalen van het woordje ik werkt me danig op de zenuwen. Een paar pagina’s lukt me nog wel, maar van een heel boek draai ik echt door. Ik verwijs hierbij naar Just Kids van Patti Smith. Een vrouw waarvan ik het song- en schrijftalent echt waardeer, maar dat autobiografische werk van haar is er te veel aan. Hetzelfde geldt voor Jhumpa Lahiri. Haar fictie vind ik in één woord prachtig. Al haar boeken geef ik minstens vier en zelfs vijf sterren. Maar mijn bewondering geldt niet voor dit boek. Ze blijft ontkennen dat ze een rasechte Amerikaanse is, maar dat is ze overduidelijk wel. Ze is zo fier op het feit dat ze Italiaans als derde taal aanleert, na moedertaal Bengaals en tweede taal Engels. Vrijwel niemand in Amerika leert ooit een tweede taal, laat staan een derde. Doen ze dat wel, dan verkondigen ze dat vol trots aan de wereld. Schrijfster Lahiri doet dat meteen in boekvorm. “Weet je wat ik het enige goede vind? De titel! Letterlijk en figuurlijk te interpreteren.”
Codex XIII door Alexander Baert
Alexander Baert stierf in een ski-ongeluk op 24-jarige leeftijd. Hij bleek al 400 pagina’s te hebben geschreven van een boek met een hoog Lord of the Rings-gehalte. Grootvader stuurt zijn kleinzoon op pad met de opdracht de wereld te redden van snoodaards die alle kennis willen monopoliseren. Dit boek zou een spannende avonturenroman kunnen zijn maar is het helaas niet. Toen Alexander stierf had hij de roman immers nog niet af. Alexanders vader besloot het manuscript zelf te vervolledigen en ging vervolgens op zoek naar een uitgever die het boek op de markt zou brengen zonder ook maar enige correctie. Uit eerbied voor het werk van Alexander. Die keuze is diepmenselijk en dan ook te begrijpen, maar het was niet de goede. Dit boek schreeuwt als het ware om een grondige eindredactie en diverse correctierondes. Want werkelijk alles wordt herhaald. Soms lees je op twee pagina’s vier keer hetzelfde, telkens een beetje anders verwoord, en dat werkt danig op de zenuwen. Ook de stijl is soms ergerniswekkend slecht. Nu weet ik natuurlijk niet wat Alexander heeft geschreven en wat de papa heeft aangevuld. Maar naarmate het verhaal vordert merk je dat de kwaliteit voortdurend afneemt. Ik ben er zeker van dat Alexander zijn tekst nog eens uiterst grondig zou hebben bekeken, of laten bekijken. Want auteurs, ook de beste, maken gebruik van redacteurs én weten waarom. Helaas was er dat ongeluk…
“Alle schrijvers weten dat schrijven vooral schrappen is.”
Middernachtbibliotheek door Matt Haig
Stel je even voor dat je de mogelijkheid hebt om alle keuzes die je ooit hebt gemaakt opnieuw te kunnen maken. En dus steeds opnieuw anders te kiezen en een andere weg te bewandelen. Fantastisch uitgangspunt toch! Jammer genoeg is dat het enige briljante in deze roman. Alles wordt van a tot z en van z tot a uitgelegd. Je fantasie krijgt zelfs niet de geringste kans om in actie te komen. Wat je wel krijgt? Een belabberde chicklit met een boodschap van het niveau Bond Zonder Naam. Wil je literatuur lezen en de kans krijgen je fantasie aan het werk te zetten? Kies dan een andere roman.
“Dit is NIET het beste boek van de laatste vijf jaar, zoals zoveel lezers je willen doen geloven!”
Beer door Marian Engel
Neen, ik vind dit enorm overroepen boek géén grote literatuur. Ik vind het een saai, bizar verhaal over een vrouw die extreem raar doet en voortdurend raar blijft doen. Gaan zwemmen met een beer? Er seksuele betrekkingen mee hebben? Soms vraag ik me af hoe een schrijver in godsnaam aan een verhaal komt. Uit interesse en nieuwsgierigheid heb ik een aantal recensies gelezen die hun best deden een culturele, filosofische, psychologische en literaire uitleg te geven. Maar geen van hen slaagde erin me te overtuigen dat dit een goed boek is. Mijn idee? Het boek behandelt een seksueel taboe, en zet dat in de verf met een uitdagende cover. En dat nodigt uit om te kopen zeker? Bij mij is vooral de geloofwaardigheid in een boek van belang. En als die er niet is, tja…
“Voor mij de grootste teleurstelling en echt een van de slechte boeken 2021.”
Van 6 tot 10: slechte boeken 2021
Buiten de orde door Tomas Espedal
Saai boek vol gezaag over een verloren liefde met alle bijbehorende kommer en kwel. De seksscènes zijn archislecht. Zelfs Herman Brusselmans doet beter, en dat wil ook veel zeggen. De herinneringen van de man aan zijn eerste huwelijk zijn trouwens véél langer dan het verhaal van de relatie met de jonge deerne die nu – driewerf helaas – achter de rug is. Wellicht om het verhaal nog wat literairder te maken, sleurt Tomas Espedal de tragedie van Héloïse en Abélard erbij. Dit boek is écht niet mijn ding.
“Te afstandelijk, vervelend en egotripperig, te veel arme ik!”
Nu ik eraan denk, die mening lijkt wel wat op mijn opinie over Met andere woorden van Lahiri (zie hierboven). Daar stoorde die egotripperij me ook zo erg!
Melkboer door Anna Burns
Onleesbaar en om eerlijk te zijn tegelijk fascinerend boek, bekroond met de Booker-prijs. Die eerste 50 pagina’s roetsjen voorbij, die zijn zo origineel en krachtig. Zo’n manier van schrijven ben ik nog nooit tegengekomen. Let wel, echt gemakkelijk lezen is het niet. Een keer een beetje concentratie weg en ik bevind me in niemandsland. Maar toch ben ik zo aan het genieten! En dan verdwijnt plots alle magie en blijft er enkel irritatie en verveling over. Voortdurend denk ik aan mijn buurvrouw die me uren zoet houdt met altijd dezelfde onderwerpen en elke zin begint met “Enne”. Anna Burns zou haar tweelingzus kunnen zijn! De auteur lijkt wel elk woord dat in haar hoofd is opgekomen te hebben opgeschreven én geanalyseerd. De zinnen zijn superlang, hebben duizenden komma’s en staan boordevol abstracte gedachten en samengestelde woorden à la derdezus, benedenpeilmensen, misschienzijnmeisje, soortvanverkering, …. Voor mij is lezen een hobby. Dit boek is pure marteling.
“Aan welke drugs zat de Booker-jury?”
De schaakspeelster door Bertina Henrichs
Alweer heb ik hoofdschuddend zitten lezen, zowel om het povere verhaal als om de ontzettend slechte schrijfstijl. De een na de andere lelijke en vergezochte clichémetafoor komt voorbij. De stijl is beneden alle peil en ook de psychologie van de personages is tenenkrullend slecht uitgewerkt. De kleine pluspuntjes? Nu weet ik eindelijk dat gambiet een openingszet is in een schaakspel. Het boek herinnerde me er ook aan dat Griekenland en ouzo drinken synoniemen zijn en dat het hoog tijd is dat ik nog eens een Grieks eiland bezoek, met betere boeken in de bagage.
“Waar is de tijd dat een uitgave van De Geus garant stond voor kwaliteit?”
Een jaar uit het leven van Gesine Cresspahl door Uwe Johnson
Ik was van plan dit vuistdikke boek te lezen in één jaar, elk kwartaal een van de vier delen. Maar ik stop bij het begin van het tweede deel. Want ik heb nog zo veel te lezen, ik ben niet van plan een boek van 1.600 pagina’s te lezen dat me echt niet ligt.
Deel 1 vind ik alvast verschrikkelijk. Het verhaal springt van hot naar her, van het New York van nu waar Gesine met haar dochter woont, naar het Duitsland van voor de oorlog waar je meer te weten komt over haar voorouders. Interessant qua opzet, maar helaas onleesbaar door de overdaad aan details. Ik beperk me tot één voorbeeld: een ritje in de metro duurt vijf pagina’s lang. Ondertussen kom je te weten hoe elke muurtegel eruitziet. Leuk en herkenbaar voor de inwoners van New York, maar als inwoner van Oostakker heb ik daar geen enkele boodschap aan. Die overladen stijl houd ik geen 1.600 bladzijden lang vol.
Toen ik begon aan deel 2 hoorde ik meteen dat stemmetje in mijn hoofd dat zei: “Neen, neen, neen, niet weer meer van hetzelfde”. Ik stop er dus mee. Op naar ander en beter. Aanbod genoeg.
“Trap ik door dit een van de slechte boeken van 2021 te noemen alweer op literaire tenen?”
Reisverslag van een kat door Hiro Arikawa
Ik herhaal even een dialoog tussen mezelf en een vriend. “Peter, ik heb het weer voor! Ik zie een leuke bespreking voorbij komen van een reisverslag van een kat. Ik heb zin in iets luchtigs én ik houd van katten, dus ik koop het boek”. Ondertussen staat Peter al met de ogen te rollen. Ik vervolg: “Maar wat een verschrikking! Dramaqueenerij. Geschreven in een stijl waar een kind van het zesde studiejaar makkelijk aan kan tippen. Clichés nog hoger dan een toren. En die gedachten van de kat! Man man man! Ik zat constant hoofdschuddend en zuchtend te lezen. De laatste hoofdstukken heb ik gewoon gescand omdat ik wist dat ik toch niets belangrijks zou missen. En wat komt er op het einde? Het kwadraat van voorspelbaarheid…” Peter geeft me de wijze raad:
“Christine, pak in het vervolg eens een gewone klassieker, dat is nooit slecht”.
Ik moet toegeven, Peter heeft vaak gelijk…
Ziezo, je bent er doorheen!
Neem mijn goede raad aan. Laat deze boeken links liggen. Lees liever een van de boeken uit mijn boeken top 5 van 2021. Wil je nog meer te mijden leesvoer? Lees dan mijn blog over slechte boeken in 2017. Ik zou zo’n blog eigenlijk elk jaar moeten schrijven. Deze dateert al van vijf jaar geleden, merk ik.
Meer boekennieuws ontvangen? Schrijf je in op mijn blog. De inschrijflink vind je onderaan in de footer. Doen! En met deze positieve noot sluit ik weer af. Tot de volgende.
Ondertussen heb ik ook al mijn boekenlijst 1 van 2022 online gezet.
Peter den Hollander
Velen zullen inderdaad op hun ziel getrapt voelen. Er zijn mensen die zeggen: liever geen recensie dan een slechte, die vragen waarom dan een recensie geschreven? Ik ben schrijver en zit niet op slechte recensies te wachten, maar als die er is vind ik dat ik mijn doel niet heb bereikt, het moet wel inhoudelijke kritiek zijn. Ik vind dat ik vrij aardig kan schrijven en vind bij de eerste de beste kritiek dat ik niet begrepen wordt – slechte eigenschap – maar ja, vervolgens denk ik wel even na en onder innerlijk protest pas ik de bekritiseerde verhaallijn aan.
Christine
Dag Peter, ik lees dat ook in de (vele) commentaarstukjes op Facebook, waar ik deze blog heb gedeeld, dat mensen zich afvragen waarom iemand in godsnaam negatieve recensies schrijft. Zij oordelen als volgt: “Vind je het niet goed, houd dan dan voor jezelf en move on. Niemand zit op negatieve kritiek te wachten.” Maar dat vind ik een beetje kort door de bocht. Zolang de kritiek gefundeerd is, dan vind ik dat het moet kunnen. Dat probeer ik alvast te doen in die kleine stukjes van me. Gefundeerde redenen geven waarom ik een bepaald boek een bepaald aantal sterren geef. En helaas zitten er soms misbaksels bij. Ik noem ze Miss Baksels. 🙂