Fondsenwerving? Niet normaal hoeveel sponsorbrieven ik krijg

Wie op mij lijkt, krijgt veel sponsorbrieven. Bij ons thuis vallen er minstens drie per week op de mat. Op die brieven vol fondsenwerving reageren we vaak als volgt: “Daar is weer een bedelbrief, leg maar op de stapel”.

Stel je even voor dat je ook drie bedelbrieven per week ontvangt. Dat is toch echt te veel. De foto hieronder toont de oogst van anderhalve maand, 23 stuks maar liefst. De goede doelen snijden daarmee in hun eigen vel, vrees ik.

Fondsenwerving soms echt ergerlijk

Eerlijk? Ik lees die sponsorbrieven niet meer, ik doe ze zelfs niet eens meer open. Want ze doen wat ze niet zouden mogen doen. Ze ergeren me in plaats van te motiveren geld te storten.

Let wel, ik wéét dat er veel goede doelen zijn die hulp nodig hebben en ik besef dat de economie momenteel niet op zijn best is. Bovendien waardeer ik de inzet van goede doelen om geld in te zamelen. Maar minimaal drie sponsorbrieven of brieven voor fondsenwerving per week ontvangen, dat is toch wel iets te veel van het goede.

Op dit ogenblik kijk ik al een beetje angstig uit naar het eindejaar, want dan krijg ik er minimaal DRIE PER DAG. Dat was althans vorig jaar het geval. Ik heb me laten vertellen dat de eindejaarsperiode de meest lucratieve is. Tijdens die donkere maanden schiet de fondsenwerving dus dubbel zo hard in actie.

Goede zielen zijn het ideale doelpubliek voor sponsorbrieven

Ik vrees dat ik als gulle gever met een groot hart een makkelijk doelwit ben. Zo heb ik al een behoorlijk aantal domiciliëringen voor fondsenwerving van goede doelen lopen. Maandelijks stort ik een bedrag voor Het Rode Kruis, Artsen Zonder Grenzen en 11.11.11.

Ik stort altijd het minimumbedrag van 40 euro zodat de overheid meebetaalt. Zo’n slecht karakter heb ik dan weer wel.

Rond mei van het daaropvolgende jaar ontvang ik dan de fiscale attesten en telkens opnieuw zit er de volgende oproep bij: “Dank je wel. Maar kan je nog wat méér storten?”

Idem trouwens voor de brieven die ik ontvang op het eind van het jaar: “Dank voor je bijdrage, maar kan er nog iets meer bij?” Daar baal ik iedere keer weer van en dan denk ik altijd: “Ze krijgen al maandelijks een bedrag van me. Volstaat dat nu nog niet?”

Mijn mening? Zo’n extra gebedel bij eindejaarsbrief en fiscaal attest werkt niet!

Ik snap het uiteraard wel. Die goede doelen, verenigingen en organisaties moeten wel bedelen via sponsorbrieven om de nodige werkingsmiddelen in kas te hebben. Terwijl het volgens mij aan de overheid is om al die instellingen voldoende subsidies te geven zodat ze voor hun inkomsten niet afhankelijk zijn van mensen met een groot hart voor de non-profit.

Mensen zoals ik dus. Mensen die overstelpt worden met bedelbrieven, omdat ze nu eenmaal regelmatig wat storten voor een goed doel. En overstelpt is inderdaad het enige juiste woord. Kijk maar eens naar deze foto.

Goede doelen spelen adressen door

Ik krijg niet alleen brieven van organisaties die ik ken. Ik ontvang ook verzoeken van verenigingen die me totaal onbekend zijn. En dan vraag ik me af hoe zij aan mijn adres zijn geraakt. Ik verdenk de organisaties die ik al geld geef ervan dat ze mijn gegevens doorspelen.

Daar heb ik wellicht gelijk in, want in de bedelbrieven van sommige van die ongekende organisaties vind ik vaak een A5-je met daarop in ultiem kleine lettertjes uitleg hoe ze aan mijn adres komen.

“Je hebt ooit je coördinaten doorgespeeld aan een bevriend goed doel of zusterorganisatie actief op het vlak van sponsorbrieven en fondsenwerving.”

Daaruit besluiten ze dat ze me ook mogen bestoken met brieven en smeekbedes. Met verhalen over de grootste menselijke miserie. Alles in de hoop dat ik met financiële steun over de brug kom.

Gebeurt dat wel allemaal volgens de regels van de GDPR of gegevensbescherming, vraag ik me af.

Ca suffit, ik ben de Wereldbank niet!

Onlangs heb ik het eens berekend. Ik geef zeker 5% van mijn inkomen uit aan goede doelen, soms loopt dat zelfs op tot 10%. En daarmee doe ik het véél beter dan België dat strandt op een luttele 0,44 procent van zijn bruto nationaal inkomen (BNI). Dat cijfer ligt trouwens ver onder de doelstelling van 0,7 procent, en onder het Europees gemiddelde.

Feit is dat er te veel organisaties zijn die om geld moeten bedelen. En daar zitten zelfs de meest noodzakelijke tussen.

Hoe valt het uit te leggen dat een organisatie als ‘Kom op tegen kanker’ moet bedelen bij het grote publiek om genoeg middelen te hebben. Dat zou niet nodig moeten zijn. Het is aan de regering om meer dan voldoende subsidies te voorzien voor het zo cruciale kankeronderzoek. Te meer omdat er zoveel mensen mee te maken krijgen, al dan niet rechtstreeks.

Het nadeel van die ontoereikende subsidiëring? Er zijn te veel organisaties die letterlijk om fondsen moeten smeken, waardoor de markt oververzadigd raakt. Zelfs organisaties die ik een warm hart toedraag, doen het soms helemaal verkeerd.

Een voorbeeld van overdrijving? Max, de blindengeleidehond

Het Vlaams Oogfonds stuurde me ooit een prachtige brief van Max, een blindengeleidehond in opleiding. Zalig tekstjuweeltje vol humor. Ik heb die sponsorbrief meteen in mijn copymap gestopt, zo goed vond ik die.

Even tussen ons? Op dagen dat ik als freelance copywriter wat minder inspiratie heb, durf ik wel eens in die map te snuisteren.

Ik was onder de indruk van de sponsorbrief, en met mijn groot hart schreef ik meteen 50 euro over. Maar ja, zodra je dat één keer doet, hang je vast aan een leiband, meteen een exemplaar van metaal.

Hoeveel brieven van Max ik ondertussen al heb ontvangen! Allemaal in een grote A4-envelop, met tekst die verder borduurt op de leukerds die in die eerste brief stonden. Maar omdat de brieven zo vaak in de bus zitten, is de verrassing er wel een beetje af.

Bovendien krijg ik telkens een of ander hondengadget waar ik niets mee kan aanvangen. Ik speel ze dan door aan een aantal kinderen in de buurt. Dan is er toch iemand gelukkig.

Veel van die nutteloze sponsoring gadgets – made in China – zijn pure verspilling, want vaak gaan ze rechtstreeks de vuilnisbak in. Vrijwel nooit zit er iets tussen dat ik echt kan gebruiken.

Iemand een kalender 2022 nodig? Laat maar weten!

En hoeveel kost dat niet allemaal? Niet alleen het produceren van de gadgets maar ook de verzendkosten! Dat bedrag alleen zou volgens mij al volstaan om ettelijke blindenhonden op te leiden.

Ik geef niets meer aan Max want ik ben die hond kotsbeu. Ook het Oogfonds ben ik beu. Jammer voor de slechtzienden die een getrainde geleidehond goed kunnen gebruiken. Laat de overheid die broodnodige opleidingen maar subsidiëren.

Ook fondsenwerving online en per mail

En dan heb ik het nog niet eens gehad over de sponsorbrieven, bedelbrieven, smeekbrieven en donatiebrieven – in één woord fondsenwerving – per mail! Bijna dagelijks vind ik een bedelverzoek terug in mijn inbox. Gelukkig is die mail even vlug gedeletet als opgemerkt.

Alhoewel, ik geef het toe. Ik ben ooit al eens op zo’n online sponsormail ingegaan. Zo steun ik Wikipedia met een maandelijks bedrag, die website beschouw ik ook als een goed doel. En uiteraard ook Last.fm, mijn muzikaal dagboek.

Hoe raak je van die sponsorbrieven af?

Wil je geen geadresseerde reclame meer ontvangen, en dus ook geen sponsorbrieven en fondsenwerving meer ontvangen? Schrijf je dan gratis in op de Robinson Lijst, de digitale versie van de sticker ‘geen reclame aub’. Bedrijven die commerciële acties en dus ook fondsenwerving en sponsorbrieven op naam versturen kunnen deze lijst dan raadplegen en de betrokken adressen verwijderen uit hun databases. Helaas zijn bedrijven niet verplicht om dat te doen. Dus je bent weer afhankelijk van hun goodwill.

Maar je weet, wie niet waagt, blijft maagd.

Tot de volgende.

© C’bon, copywriter in Gent, ook SEO-tekstschrijver