Gelezen boeken in tweede kwartaal 2024: 21 stuks waarvan 7 must-reads!

Welkom bij mijn boekenoverzicht! Elke drie maanden neem ik de tijd om terug te blikken op alle verhalen die me hebben vergezeld en geïnspireerd. Nu waren het er 21. Hieronder deel ik mijn gelezen boeken in kwartaal 2 van 2024, compleet met titel, coverfoto, sterrenbeoordelingen en een beknopt en zéér individueel verslagje van elk boek. Zeven 5-sterrenboeken maar liefst!

Ik hoop dat mijn bescheiden recensies je zullen amuseren en misschien zelfs inspireren om een of meerdere van deze boeken op te pakken. Dus pak een kop koffie, leun achterover en ontdek mijn gelezen boeken in tweede kwartaal 2024. Mijn lijst van gelezen boeken in kwartaal 1 en gelezen boeken in kwartaal 3 staat ook al online!

Wil je geen enkele van mijn boekenlijstjes missen? Schrijf je dan in op mijn nieuwsbrief!

Wist je trouwens dat lezen langer doet leven?

Gelezen boeken kwartaal 2 van 2024: vijf sterren

Het lied van ooievaar en dromedaris door Anjet Daanje
*****

Enorm fascinerend boek. Het omvat een aantal schitterende verhalen die samen twee eeuwen overbruggen en geschreven zijn in een mozaïek van stijlen en genres. De elf hoofdstukken zijn op zichzelf staande novellen die in essentie om hetzelfde draaien: wie was Eliza May – een personage waarin we Emily Brontë herkennen –, dat eenzelvige genie dat nog geen dertig werd maar wier oeuvre veel lezers blijft boeien.

“Wuthering Heights” kon ik niet waarderen, maar dit boek is echt mijn meug onder meer door de steeds terugkerende elementen te midden van alle variatie! Er is de vreemde persoonlijkheid van Eliza May die altijd buiten rondzwerft en voor wie de doden nooit dood zijn. Zij komt terug in veel van de andere personages. Er is de vreugde van het lezen en schrijven. En er is de complexe, haast incestueuze zusterliefde die even vaak terugkeert. Ook de verklaring van de titel is trouwens prachtig, maar daarvoor lees je dit monumentale boek maar zelf.

Meer dan terechte prijswinnaar.

De MANIAC door Benjamín Labatut
*****

Superknap en zeer leeswaardig boek. Het herinnert me aan de jaren dat ik nog een krak in wiskunde was, tot ik in het vierde middelbaar op juf Raman botste die erin slaagde die liefde tot nul te reduceren… Dit boek wijst op een intrigerende manier op de gevaren van AI. Het vertelt de geschiedenis van Johnny von Neumann, superintelligente grondlegger van de moderne computer. Je krijgt een helder en boeiend verslag van de ontwikkeling van het menselijk denken via wiskundige en natuurwetenschappelijke ontdekkingen.

Omdat Oppenheimer in beeld komt, de vader van de atoombom, heb ik terwijl ik het boek las ook die film bekeken. De scène waarin Oppenheimer aan Einstein toegeeft dat hij denkt de vernietiging van de wereld in gang te hebben gezet, gaf me koude rillingen. Diezelfde rillingen overvielen me toen ik in de bloedstollend spannende epiloog las over de tweekamp tussen de regerende GO-kampioen en een AI-computer.

Zet aan tot serieus nadenken.

Verboden schrift door Alba de Céspedes
*****

Dit boek geeft een realistisch beeld van de vrouw in de jaren 1950 in Italië en is tegelijk een ode aan de kracht van het geschreven woord. Alleen door haar gedachten in het geheim op te schrijven beseft de 43-jarige werkende huisvrouw-moeder Valeria hoe haar familie misbruik van haar maakt. Ze merkt dat ze enkel leeft ten dienste van anderen en dat die dat niet minder dan vanzelfsprekend vinden. Ze heeft niets voor zichzelf, ook geen privacy, en cijfert zichzelf constant weg. Anderzijds heeft ze het schuldgevoel dat ze niet genoeg geeft en het dus niet verdient om dingen voor zichzelf te doen. Wanneer daar nog eens verliefde gevoelens bovenop komen, wordt alles nog moeilijker.

Valeria bevindt zich aan de vooravond van een modernere tijd, belichaamd door progressieve en assertieve dochter Mirella, met wie ze gevoelsmatig in de clinch ligt.

Betoverend mooie cover – precies zoals ik me Valeria voorstel – en een beklemmend prachtverhaal.

De moeder van Frankenstein door Almudena Grandes
*****

Na ‘Het ijzig hart’ een tweede prachtroman gelezen van de ‘grande dame van de Spaanse literatuur’. Het verhaal is gebaseerd op figuren die echt hebben geleefd – onder meer Spanjes beroemdste moordenares – en laat je in één woord perplex achter. Je krijgt een geloofwaardig beeld van de verschrikkelijke naoorlogse Francotijden waarin de nationaalkatholieke moraal een verstikkende invloed uitoefende op het leven van vrouwelijke patiënten in krankzinnigengestichten, én alle andere Spaanse vrouwen. Ze waren het slachtoffer van een repressie die hun vrijheid drastisch inperkte – veel meer dan het geval was bij hun moeders. Rechteloos en voor een hongerloontje moesten ze werken als paarden, geluk was onbestaand en het dragen van een korte mouw al voldoende om als hoer te worden bestempeld.

Lezend leren alweer over de verschrikkelijke geschiedenis van Spanje. Goed opgebouwde structuur.

Verhelderend beeld van een verstikkende maatschappij op alle vlakken, met hulp van de kerk.

Jongen verslindt heelal door Trent Dalton
*****

Mooi! In een van mijn verslagjes heb ik ooit geschreven: “Vertrouw nooit de mening van iemand die een boek alleen maar als “mooi” omschrijft, want je komt vaak bedrogen uit”. Maar ik kan geen ander woord bedenken dat zo goed weergeeft wat ik van dit boek vind. Dit razend knappe debuut – geschreven door een journalist die zich heeft laten inspireren door een voorval in zijn jeugd – heeft alles in zich waar ik van hou. Een uitstekend psychologisch onderbouwde en goede plot, véél creatieve fantasie, vlotte taal, meer dan een vleugje mysterie, een misdaad- en detective-element en een grappig romantisch luikje.

Het immense belang van familiebanden en vriendschap en de uitspraak “Doe wat met je tijd, voordat de tijd wat met jou doet” vormen de kers op de taart. Vrijwel in één ruk uitgelezen.

Zoals de titel en alle hoofdstuktitels vat ik mijn mening samen in drie woorden. Enorm indrukwekkend verhaal.

Palestina. Geschiedenis van een kolonisatie door Lucas Catherine
*****

Nu begrijp ik waarom de Palestijnen naar geweld grijpen om zich tegen hun Joodse onderdrukkers te verzetten, want met hen valt niet te onderhandelen. Israël is al meer dan eens veroordeeld voor zijn racistische, gewelddadige en discriminerende zionistische kolonisatiepolitiek, maar het doet gewoon verder. In 1948 trad Israël het verdeelplan van de VN letterlijk met voeten en – dat frappeert me echt – geen enkele andere natie leek daar graten in te zien. Israël beperkte zich niet tot de grond die het kreeg, maar verjoeg de Palestijnse bevolking op zeer gewelddadige manier uit ontelbaar veel andere dorpen, vernietigde hun huizen en maakte er Joodse “gemeenschappen” van, het woord kolonie is nog altijd taboe.

Tot op de dag van vandaag wordt het de meer dan vijf miljoen in ballingschap levende Palestijnen onmogelijk gemaakt terug te keren. Wie nog in Israël woont, wordt onderdrukt en gediscrimineerd. Joden beheersen alles, inclusief infrastructuur en water, en vinden dat ze daar alle recht toe hebben.

Lees dit zeer goed onderbouwde boek en trek zelf je conclusies.

Verstoten door Jane Harper
***** 

De vergelijking tussen Duitse Charlotte Link (van wie ik net drie boeken heb gelezen) en Australische Jane Harper, beiden misdaadschrijvers, is voor mij meteen gemaakt. Harper wint met een serieus aantal lengtes voorsprong. Dit derde boek dat ik van haar lees is meteen het allerbeste, zelfs nog beter dan haar werkelijke sublieme debuut ‘Droogte’! Ze lijkt met elk nieuw boek beter te worden.

Hier gaat het om twee onopgeloste zaken, een hit and run en een vermissing. Bij alle twee moet je wachten tot helemaal op het eind om te weten hoe alles in godsnaam in elkaar zit, en twee keer zag ik de ontknoping echt niet aankomen. Zeer vlot geschreven, goed uitgewerkte personages, een spanningsboog die gespannen blijft, veel psychologisch inzicht en mooie amoureuze ontwikkelingen. Op amper twee dagen uitgelezen.

Ken je Jane Harper niet? Goed voor jou, want dan kan je ze nog ontdekken! Doen!

Gelezen boeken kwartaal 2 van 2024: vier sterren

Minnaar door Charlotte Link
****

Liever gelezen dan Overboord. Wat ik goed vind aan dit misdaadverhaal? Charlotte Link slaagt erin je vanaf het begin op het verkeerde been te zetten, en dat eigenlijk héél lang door te trekken, tot in het ongeloofwaardige toe. Op een bepaald moment dacht ik te zullen worden geconfronteerd met bovennatuurlijke wezens en krachten. Gelukkig kwamen die er niet, de dader blijkt gewoon een mens te zijn. Vlot lezend en interessant verhaal onder meer over obesitas – een zestienjarige van 180 kilo kan je al moeilijk gewoon dik noemen – en over hoe zoiets iemand kan verminken, niet alleen fysiek, maar zeker ook psychologisch.

Genoten van de groeiende appreciatie tussen de vrouwelijke politieagente en haar nieuwe vrouwelijke baas.

Vlijmscherpe tranen door S.A. Cosby
****

Ik geef het toe, een misdaadverhaal lezen is één van mijn guilty pleasures. Maar dit boek bevat toch wel heel veel heftig actiegeweld, en dat is niet echt my cup of tea. Twee nozems van vaders, één blank, één zwart, gaan na de gewelddadige moord op hun homoseksuele zonen op zoek naar de dader. Meer uit een gevoel van spijt, zelfhaat en wens om iets goed te maken, want toen hun zonen nog leefden konden beide macho’s niet om met hun geaardheid.

Het gaat er enorm gewelddadig aan toe, soms zelfs een beetje té naar mijn zin. Vingers worden met de glimlach gebroken, hoofden in elkaar gestampt, interieurs aan gort geslagen, de vele kogels raken meer dan eens doel, motorbendes doen hun misdadige naam alle eer aan…

Toch heb ik dit boek vlot en vlug uitgelezen. Daar hebben de geweldige plot, de humor en de vele ontroerende passages wel iets mee te maken.

De lammeren door Mustafa Kör
****

Na de zelfmoord van zijn broer en een zwaar auto-ongeval dat hem verlamd achterliet, ontstond bij deze automecanicien de drang om te schrijven. Dat mondde uit in dit sterk autobiografische verhaal. Kör was pas drie toen hij in 1979 met zijn moeder, twee zussen en drie broers uit het dorpje Yollarbasi in Zuid-Turkije emigreerde naar Opgrimbie, aan die prachtige Maas. Rond zijn negende keerde hij met zijn moeder een paar jaar terug naar Turkije, om dan weer hier te komen wonen. De verschillen tussen hier en daar worden in een prachtige gestileerde taal beschreven. Kör zelf: “Als ik schrijf, pluk ik bloemen uit de mooiste tuinen en maak daar een boeket van.”

Een citaat uit het boek: “Het is niet de tijd die je verandert, het zijn de oorden waar je de tijd slijt, die je bedekken met hun lagen,” meteen een van de redenen waarom sommigen hun wortels kwijtraken.

De verliefden door Javier Marías
****

Als copywriter SEO schrijf ik veel online teksten en daarbij geldt maar één basisregel: houd het zo kort en simpel mogelijk. Deze roman bestaat allesbehalve uit eenvoudige zinnen, integendeel zelfs. Ik denk niet dat er een zin in staat van minder dan 30 woorden. Gooi deze tekst in een online evaluatietool en je krijgt sowieso de melding: “Onleesbaar: maak de zinnen korter en gebruik minder moeilijke woorden.”

Alle gekheid op een stokje, ik heb van dit boek genoten. Ik houd van detectiveromans als tussendoortje omdat die doorgaans vlot en eenvoudig geschreven zijn en makkelijk weglezen. Deze love story is in essentie ook een misdaadverhaal, en hoewel de stijl veel hoogstaander is, trok dit verhaal me ook mee vanaf het begin. Ik ben geïnteresseerd blijven lezen tot het eind, weliswaar met twee andere boeken tussendoor.

Goede karaktertekeningen, een doordachte plot én een intrigerend vraagteken aan het eind.

Wie zonder zonde is door Bo Svernström
****

Gevarieerd en goed boek. Er zijn twee verhaallijnen – de moorden nu, en de moord van de 11-jarige Robert op zijn leeftijdgenoot Max, 28 jaar geleden – en de hoofdstukken veranderen voortdurend van tijd en perspectief. Nu lees je over de moordzaak in het verleden, dan weer over het heden, en er zijn de boeiende hoofdstukken geschreven vanuit het ik-perspectief van Robert. Het verhaal draait vooral om de vraag of Robert Max daadwerkelijk heeft vermoord. Robert zelf kan zich het voorval niet herinneren.

Het boek heeft alles in zich wat een fan van misdaadverhalen tof vindt: een aantal stevige moordzaken, duistere verledens, interessante karakters en een veelvoud aan verdachten. Ik ben alvast fan van de korte zinnen, korte hoofdstukken en prima dialogen want die houden er de vaart in. Ook top? Het verrassende einde.

Zijn geld meer dan waard.

Gelezen boeken kwartaal 2 van 2024: 3,5 ster

Wraak door Charlotte Link
***1/2

Meeslepende psychologische thriller gesitueerd in de regio van de gezusters Brontë. Ik lijk maar in die woeste streek te blijven hangen, ook Dracul en Het Lied van ooievaar en dromedaris speelden zich daar af. Er worden twee moorden gepleegd en die kunnen op het eerste gezicht aan dezelfde dader worden toegeschreven. In de loop van het onderzoek komen er geheimen aan het licht uit het verleden van 80-plussers Fiona en Chad. Het zijn vooral die verschillende tijdniveaus die het verhaal voor mij echt boeiend maken.

Link bouwt de spanning op via een aantal onverwachte wendingen in een puzzelachtige structuur. En die combinatie werkt, want de afwisseling tussen heden en verleden, de gedoseerde informatie en de goed uitgewerkte personages zetten je voortdurend op het verkeerde been en leveren een verhaal op dat intrigeert.

Tot ongeveer twintig pagina’s voor het eind, dan wordt alles tot in het superkleinste detail uitgelegd. Had voor mij niet gehoeven.

Gelezen boeken kwartaal 2 van 2024: drie sterren

De volle maan als beste vriend: twee jaar in Mongolië door Jannie Regnerus
***

Dit boek ben ik op het verkeerde been gestart. Ik heb enkel het mooie en poëtische ‘Nachtschrijver’ van Jannie Regnerus gelezen. Dat verhaal liet me geëmotioneerd achter en dat is iets waar niet veel boeken in slagen. De titel ‘De volle maan als beste vriend’ beloofde een even poëtisch reisverslag over Mongolië, maar dat was helaas niet het geval. Nadat ze er twee jaar woonde heeft Jannie beschreven wat er zo speciaal is aan het land, in de stijl van een doordeweeks reisverslag: afstandelijk, vrij droog, soms bijna encyclopedisch en van alle emotie ontdaan. Zelfs als de bevriende gids in een ongeval sterft, blijft de emotie achterwege.

Het boek is niet slecht hoor, ik heb veel bijgeleerd en dat is altijd top. Maar ik had nu eenmaal iets anders verwacht.

Wel af en toe paf gestaan van het verschil tussen onze cultuur en rijkdom en hun vrijgevigheid in alle armoede.

De theorie van de 1 of 2 door Ish Ait Hamou
***

 Denkoefening boordevol interessante inzichten. Het is een verademing te lezen over het leven van Marokkanen in België, geschreven vanuit het perspectief van een Marokkaan. Dat gebeurt niet vaak omdat er niet zoveel Marokkaanse schrijvers zijn, en dat illustreert meteen de titel. Volgens Ish springen er telkens maar één of twee Marokkanen bovenuit die succes hebben. Eens die plaatsen zijn ingenomen haken de anderen af omdat ze “toch geen kans meer maken”. Ze vragen de “uitverkorene” om hen te helpen, en lukt dat niet, dan ontstaat jaloezie.

De neutrale verteltoon maakt dit essay heel sterk. Ish zaagt en klaagt niet, maar vertelt openhartig over enkele eigen ervaringen. Zo heeft de angst om zijn plek in de maatschappij te verliezen zijn gedrag lang gestuurd.

Ish roept in dit boekje zijn Marokkaanse medemensen op om de zaken anders aan te pakken en voluit te streven naar vijf, tien, en zelfs twintig of nog meer Marokkanen. Er is toch geen enkele reden om te stoppen bij een of twee?

Gelezen boeken kwartaal 2 van 2024: twee sterren

Overboord door Charlotte Link
**

Niet normaal! Onlangs las ik een prozadebuut waar naast de spelfout in de titel nog ontzettend veel taal- en grammaticale fouten in het boek zelf stonden. Het boek bleek te zijn uitgegeven door een collectief jonge mensen, maar is dat een excuus? En ik heb het weer voor, maar nu bij een vermaarde Duitse misdaadschrijfster. Bijna op elke pagina kom je verkeerd gespelde woorden tegen als – schrik niet! – com positietekening, schip breuk, winter storm, zelfs om dat en men sen! Erg! Zelfs de info op de achterflap is inhoudelijk fout.

Charlotte Link treft uiteraard geen schuld, wel de Nederlandse uitgever. Maar dit zou echt niet mogen! Gedrukt materiaal moet vrij zijn van fouten, of toch zo goed als. Helaas, perfectie lijkt niet meer van deze wereld.

Het verhaal zelf? Stijl kan beter, vaak uitleggerig en een deus ex machina op het eind, maar toch vlot leesbaar en veel variatie.

Farao van de Vliet door Kader Abdolah
**

Heb al veel goede boeken gelezen van Kader Abdolah. ‘De reis van de lege flessen’ was mijn eerste kennismaking en ik vond dat boek fantastisch, ik bewonderde de schrijver op slag. In dat boek beschrijft Abdolah in eenvoudige maar correcte zinnen hoe hij als Iraanse immigrant onze taal op korte tijd aanleert, onder meer met behulp van Jip en Janneke, massa’s woordenboeken en gesprekken met de buurman.

Er volgden veel mooie boeken, zoals ‘Het huis van de Moskee’ en ‘De Koning’ en het niveau van het Nederlands kwam steeds hoger te liggen. In dit boek uit 2019 lijkt hij terug te keren naar dat eerste taalstadium, zelfs in die mate dat ik dacht een boek van een debuterende jeugdschrijver te zitten lezen. De zinnen zijn vaak nevengeschikt, hebben amper verbindingswoorden en geven vaak overbodige uitleg die alleen maar irriteert.

Dit verhaal over vriendschap tussen twee mannen overtuigt helaas voor geen meter.

Gelezen boeken kwartaal 2 van 2024: 1 schamele ster

Kassa 19 door-Louise Bennett
*

Alweer vind ik niks aan een boek dat is uitgeroepen tot “Boek van het jaar”. Bij het lezen van dit caleidoscopisch stream-of-consciousnessproza dacht ik regelmatig aan Milkman van Anna Burns – dat andere bekroonde gedrocht – en aan de verdrinkende Virginia Woolf. De vele herhalingen vind ik vaak leuk, de afwezigheid van komma’s en hoofdletters veel minder. Dit boek gaat zogezegd over literatuur maar verder dan een opsomming van literaire titels à la “Maar toen had ik A nog niet gelezen, en B nog niet, C ook nog niet!”, en zo door tot Z en dan weer terug, komt Bennett niet. Veel wijzer ben ik niet geworden.

Het eerste hoofdstuk over het lezen van een boek vind ik enorm vermakelijk en origineel. Na dat deel had ik moeten stoppen. Scoort goed bij literaire critici, minder bij mij.

Conclusie: goed dat ik niet in jury’s zit. Geef mij maar een goede plot.

Vietnamees in Parijs door Viet Thanh Nguyen
*

Op pagina 273 heb ik er genoeg van. Al vanaf de eerste pagina’s vraag ik me af of dit boek wel iets voor mij zal zijn. Ik leer graag al lezend bij, maar als ik een heel boek lang niet snap wat er wordt verteld, dan is dat toch te veel van het goede. Zo blijk ik heel weinig te weten over Vietnam, ik wist zelfs niet dat het een kolonie van Frankrijk is geweest. De Vietnamoorlog en de namen Pol Pot en Ho Chi Minh doen een belletje rinkelen, maar veel te zwak om te begrijpen waar de auteur het kris kras en in een ADHD-stijl over heeft: (anti-)communisten, (neo-)kolonialisme, linkse kunstscène in Parijs, spionnen, (anti-)spionnen, concurrerende drugsbazen…

Het boek blijkt bovendien het vervolg van het gelauwerde ‘De Sympathisant’ en dat heb ik niet gelezen.

Ik zou doorzetten mocht de stijl me aanstaan, maar die maakt me alleen maar nerveus.

Woeste Hoogten door Emily Brontë
*

Een leesvriend gaf me de raad ‘Wuthering Heights’ van Emily Brontë te lezen ter voorbereiding op ‘Het lied van Ooievaar en Dromedaris’ van Anjet Daanje. Maar als dit boek een voorbode is van wat ik kan verwachten, dan weet ik niet of ik wel aan dat boek moet beginnen (maar ik ga het toch proberen). Ik heb het moeilijk met boeken die als “meesterwerk” worden omschreven want veel te vaak volg ik die mening niet.

Ook dit hysterische melodrama vol negatieve personages vind ik tenenkrullend slecht. Dit boek lijkt een neerslag van de fantasieën van een naïeve puber en staat vol houterige en oubollige dialogen tussen dramaqueens en dramakings. Laat je trouwens niet wijsmaken dat dit een liefdesverhaal is. Het is eerder een horrorverhaal met een paar strontverwende nesten en een wraakzuchtige psychopaat in de hoofdrol, en met huiselijk geweld en kindermishandeling als subthema’s.

‘Jane Eyre’ van zus Charlotte vind ik zoveel beter.

Dracul by Dacre Stoker
*

Toen ik de naam J.D. Barker zag staan als coauteur van deze prequel op “Dracula” van Bram Stoker dacht ik dat het boek sowieso goed zou zijn. Want de drie Barker-boeken die ik al heb gelezen zijn stuk voor stuk superspannend en uitmuntend goed geschreven. Helaas, van beide zaken heb ik hier niets teruggevonden. Ik vind de stijl en plot infantiel slecht en de spanning quasi onbestaand.

En als er iets is wat Barker kan, is het wel spanning opbouwen. Daarom denk ik dat het aandeel van Barker in dit verhaal eerder beperkt was en verre nazaat Dacre Stoker het merendeel heeft geschreven. Ik heb zelfs een licht vermoeden dat de vermelding van Barkers naam een marketingtruc is om boeken te verkopen. Tegen mijn zin uitgelezen omdat ik hoopte nog van mijn sokken te worden geblazen, maar dat gebeurde dus niet.

Jammer van de aankoop. Naar het boekenkastje ermee!

Lees al mijn recensies

Ziezo, je hebt ze gehad, alle gelezen boeken kwartaal 2 van 2024

Mijn leeslijst gelezen boeken kwartaal 2 van 2024 telt 21 boeken, waarvan 12 goed tot zeer goed. Ik hoop dat je er een mooie boekentip uithaalt! Laat dan zeker weten!

Tot de volgende leeslijst.

Geen enkele boekenlijst missen? Schrijf je dan in op mijn nieuwsbrief. Gewoon doen.

En ben je op een bepaald moment C’bon liever kwijt dan rijk? Dan schrijf je je met één klik weer uit. Even goede vrienden.

(c) C’bon