Leen Raats, van deze super schrijfster zal je nog horen!

Ik heb een uitmuntende schrijfster leren kennen en die ontdekking wil ik met je delen. Onthoud de naam Leen Raats, want je zal nog van haar horen. Het is altijd mijn overtuiging geweest dat de manier waarop je schrijft een uiting is van wie je bent. Heb je een warme persoonlijkheid, dan schrijf je ook zo. Ben je iets afstandelijker, dan zijn die warme, empathische teksten minder aan jou besteed. Schrijf je ze toch, dan overtuig je geen enkele lezer. Leen Raats is zo’n warme, extraverte persoonlijkheid, en dat reflecteert zich in haar teksten, boeken én schrijfwerk als professioneel copywriter. Twee boeken van haar heb ik nu al gelezen, de besprekingen vind je hieronder.

Leen wordt trouwens ook vermeld in mijn overzichtsblog van gelezen boeken 2020 deel 2.

Voordat ik verder ga, ook nog even een andere leestip: Ixion, debuutroman van Roberto Verde.

Kennismaking met Leen Raats

Ik heb Leen Raats leren kennen tijdens een faliekant afgelopen klus als freelance copywriter en tekstschrijver in Gent. Puntjes op de i, het ging om klus als copywriter SEO. Die verschrikkelijke afloop lag weliswaar niet aan ons, wel aan de opdrachtgever die er een zootje van heeft gemaakt. Maar daar gaat het nu niet om. Nu gaat het om ‘De schade beperken’, haar laatste pennenvrucht en eerste volwaardige boek. Toen we elkaar ontmoetten wist ik niet dat ze ook boeken schreef, ik leerde haar gewoon kennen als een toffe madam. Die dag waren er twintig copywriters aanwezig en tussen de levenslustige lawaaimakers van dienst  – wij dus – klikte het meteen. We bleven contact houden, zij in het verre Hasselt, ik in het dichtbije Oostakker.

Toen ik vernam dat Leen een boek had geschreven, heb ik dat uiteraard meteen gekocht én gelezen. En weet je wat me meteen positief opviel? Dat die extraverte en warme persoonlijkheid van Leen gewoon weerklinkt in al haar zinnen. Leen zat als het ware voor me en las het verhaal aan me voor, met die lieve glimlach van haar. En dat was meteen dubbel genieten.

‘De schade beperken’ van Leen Raats (gaf ik **** op Goodreads)

Wat is dit een overtuigend boek! Toen ik het las werd me alweer meteen duidelijk dat ik van boeken hou die geschreven zijn in een eenvoudige taal en dito schrijfstijl, over onderwerpen die uit het leven gegrepen zijn. Weg met al die teksten waar duidelijk op gezwoegd is om de beste metafoor te bedenken of het moeilijkste woord te gebruiken. Kort? Dit mooie vriendschapsverhaal is geschreven in een vlotte taal, in uiterst leesbare korte zinnen, doorspekt met grappige dialogen, originele beelden en hier en daar een tussendoorzin waardoor je even op de pauzeknop duwt. Een aanrader in het kwadraat!

‘De schade beperken’ gaat over de vriendschap tussen twee vriendinnen die zelfs het allerergste overwint. Het verhaal opent met een bezoek van Wil aan de gevangenis waar Elke vastzit. In de rest van het boek lees je wat er voordien is voorgevallen en wat erna gebeurt. Wil je weten wat dat is? Lees dan het boek (smiley). Ik heb alleszins genoten van de verhalen over de toffe avondjes uit, de dronkemansgesprekken aan de toog, de naïeve verleidingspogingen… Maar vooral van de warmte en de humor waar Leen Raats het hele verhaal mee doorspekt. Je wil gewoon deel uitmaken van die vriendengroep. Lekker wild leven. Zalig.

De cover van het boek vind ik trouwens een juweeltje, het is een ontwerp van Amber Delahaye. Ik weet alvast waar ik ga aankloppen als ik weer een nieuwe cartoon wil.

Roman met soundtrack

Heel positief vind ik de alomaanwezige muziek, toevallig ook een van mijn grootste passies. Leen Raats noemt ‘De schade beperken’ de eerste roman met soundtrack. Muziek is niet alleen prominent aanwezig in het leven van het vriendengroepje, maar ook in het leven van de schrijfster zelf. Elk hoofdstuk begint met een fragment uit een lied, achteraan in het boek staat opgesomd uit welke liedjes de teksten komen. Daar geeft Leen je de tip om het lied af te spelen telkens als je het hoofdstuk leest omdat het met het hoofdstuk te maken heeft. Je krijgt die tip dus pas als je het boek al gelezen hebt. Ik zou die vooraan hebben geplaatst. Maar dat is het enige minpuntje dat ik kan bedenken. Conclusie: ik ga het boek herlezen, mét de soundtrack erbij. Dat is een belofte.

‘Vloedlijn’ van Leen Raats (gaf ik ook **** op Goodreads)

Ook in de verhalenbundel ‘Vloedlijn’ valt op hoe empathisch Leen Raats is én schrijft. Leen kruipt even gemakkelijk in de huid van een bejaarde dame als in de huid van twee spelende tieners. Waar het verhaal ook over gaat, telkens opnieuw is er die enorme herkenbaarheid die resulteert in een gevoel van betrokkenheid. Geen enkel verhaal komt neutraal binnen.

Melancholie, weemoed en pijn lijken wel de rode draad doorheen de verhalen. Ik denk aan het depressieve meisje op het kerkhof dat anderen wijsmaakt dat ze weduwe is en mama van een jong gestorven baby. Of aan Marthe die op haar nieuwe school niet vertelt dat haar mama gestorven is, omdat ze niet de stempel wil krijgen van ‘dat meisje zonder moeder’. Ik denk ook aan de jongen die maar één wens heeft, Janis Joplin te zijn. Aan eenzame Bram en zijn relatie met de asociale overbuurman, aan het wilde natuurmeisje dat naar de grote stad Antwerpen verhuist en daar wegkwijnt, aan de psychologe die iedereen helpt behalve zichzelf.

“Geen enkel verhaal komt neutraal binnen.“

Naast die weemoedigheid is er wel altijd plaats voor humor. En hier denk ik aan de Nederlandse weerman werkzaam op de Vlaamse televisie die verkeerdelijk een mooie zomer aankondigt en daarmee de toorn van gans Vlaanderen over zich afroept. Of aan de geadopteerde neger die mensen de toekomst voorspelt en dure tovermiddeltjes verkoopt die bestaan uit flesjes geprakte banaan. Tof om te lezen.

Verhaal ‘Corine’ krijgt speciale vermelding

Dit verhaal verdient inderdaad een speciale vermelding. Corine is een werkelijk prachtig holocaustverhaal. Ik heb al veel zulke verhalen gelezen omdat de naziperiode me enorm intrigeert, niet uit menselijk, meer uit onmenselijk oogpunt. Dit verhaal wist me enorm te raken door de eenvoudige manier waarop het wordt verteld. Net als holocaust-overlevende Marie-Therèse kreeg ik tranen in de ogen en een brok in de keel wanneer ze over haar ervaringen in de kampen getuigt. Dat doet ze voor de allereerste keer in haar leven, voor een zaal gevuld met leerlingen. Daaronder bevindt zich haar achterkleindochter die niets afweet van het verleden van haar overgrootmoeder. Kippenvel! Alleen voor dit verhaal hoor je de bundel nu meteen te kopen en te lezen. Hoe sterk dat is!

“Alleen voor dit verhaal hoor je de bundel nu meteen te kopen en te lezen. Hoe sterk dat is!“

Leen Raats en ‘Troebel’

Ik heb ook haar dichtbundel ‘Troebel’ gekocht. En dat terwijl ik eigenlijk niet veel van gedichten moet hebben. Ik ben daar veel te ongeduldig en ongedurig voor. Maar nu ik weet dat Leen zo goed schrijft, wil ik wel eens kijken of ze me mijn afkeer van poëzie kan doen vergeten. Deze bundel heb ik alleen nog maar even doorbladerd. Ik ga het lezen op een avond waarop ik me volkomen zen voel. Maar afgaand op haar empathische en vlotte schrijfstijl heb ik er alle vertrouwen in dat ik ook de gedichten van Leen Raats zal weten te appreciëren.

En met deze positieve noot sluit ik deze blog alweer af. Tot de volgende.

Ook geïnteresseerd in mijn hoogstpersoonlijke recensie over Het Kaartenhuis van Mark Danielewski?

© C’bon

Ook geïnteresseerd in een van mijn andere blogs over literatuur?