Gelezen boeken in kwartaal 2 van 2025: 4 échte toppers

Of je nu aan het zwembad ligt of op je terras: boeken horen bij vakantie. Hieronder vind je mijn 20 gelezen boeken in kwartaal 2 van 2025. Laat weten welke leestip je eruit haalt!

Zoals steeds hou ik het luchtig. Je krijgt een overzicht van alle boeken die ik de voorbije drie maanden heb gelezen met cover, titel, aantal sterren en een hoogstpersoonlijk verslagje van maximaal 150 woorden per boek. Zodat jij snel inspiratie kan opdoen voor je vakantielijst.

Benieuwd naar de boeken die ik de voorbije drie maanden gelezen heb? Lees door, want ze komen er aan!

Hier vind je alvast mijn lijstje gelezen boeken in kwartaal 1 van 2025.

Altijd als eerste mee met mijn leeslijstjes? Schrijf je in en mis geen letter meer!

Gelezen boeken in kwartaal 2 van 2025: de vijfsterrenboeken

De kleuren van het donker van  Chris Whitaker
*****

Terecht bekroond tot VN-thriller van 2025! Voor wie nu denkt: “Niets voor mij, want dit is ‘maar’ een thriller…” Think again! In dit episch romantisch drama is het thrillerelement slechts een zijspoor. Het boek is ongelooflijk meeslepend van begin tot eind. De laatste 150 pagina’s (!!!) las ik in één ruk uit, zo diep zat ik in het verhaal en zo graag wilde ik weten hoe het afliep. Niet alleen het verhaal is fantastisch, ook de schrijfstijl is om van te smullen. Was dit geen biebboek geweest, dan had ik met rode pen talloze prachtpassages aangeduid.

De volgende zinnen verschijnen pas nadat driekwart van het boek voorbij is, maar de impact is enorm: “Ken je dat, dat alles opeens betekenis heeft? Echte betekenis en een doel, als kleuren in het donker? Alles is minder donker als zo iemand deel uitmaakt van je leven.”

Enorm overtuigende diepmenselijke personages. Knap! Hét allerbeste boek van de gelezen boeken in kwartaal 2 van 2025!

Fontanel van Meir Shalev
*****

Meir Shalev toont zich alweer een rasverteller in deze rijke familiekroniek vol tragiek, (taal)humor en warmte. Achterkleinzoon Michaël – met nog steeds open fontanel – beschrijft de geschiedenis van de Joodse familie Joffe en de complexe “relationaliteit” tussen de personages. De onderlinge banden – liefdevol, pijnlijk, soms hatelijk – worden scherp en met mededogen neergezet. Uiteindelijk blijven er een dode, een wees, een homo en een weduwe over.

Shalev laat de gebeurtenissen in golven op de lezer afkomen: een detail hier, een suggestie daar, en onthult pas honderden pagina’s later het volledige plaatje. Die gelaagdheid vraagt aandacht, maar doordat hij de kerngebeurtenissen regelmatig herhaalt, blijf je als lezer in het verhaal. De Joodse pionierssfeer, de grillige structuur en de prachtige taal maken van dit boek een meeslepende leeservaring.

Ik dacht bij het lezen soms aan John Irving, met diens vergelijkbare liefde voor families en gekte, zoals in De Laatste Skilift, maar Shalev voegt er iets eigenzinnigs en diepmenselijks aan toe. Hij blijft een van mijn grootste idolen, hij is trouwens ook auteur van een van mijn favoriete boeken.

Dius van Stefan Hertmans
*****

Ik heb heel lang getwijfeld of ik Dius zou lezen. Ik ben nochtans een grote fan van Stefan Hertmans – alles wat ik van hem las, vind ik geweldig, behalve zijn elitaire essaybundel Verschuivingen. De recensies hadden het over twee kunstvrienden en daarom vreesde ik dat ik deze roman te hoogdravend en intellectueel zou vinden.

Gelukkig overtuigden enkele leesvrienden me het boek toch te lezen, want hoe meesterlijk is dit! Hertmans’ stijl is weergaloos: rijke, vloeiende zinnen en een woordkeuze om van te smullen. Elk genoemd beeldhouwwerk en schilderij zocht ik op de gsm op, en dat was een echte meerwaarde. Niet alles was even duidelijk, vooral de persoon Dius blijft voor mij deels een raadsel, maar dat deed niets af aan mijn leesplezier.

Ik heb genoten van verhaal, sfeer en taal. Hertmans behoort tot onze grootste auteurs, en dat bewijst hij hier opnieuw. Absolute aanrader!

Demon Copperhead van Barbara Kingsolver
*****

Wat een indrukwekkend boek! Demon Copperhead is het verhaal van David Copperfield, maar dan verplaatst naar het rauwe hedendaagse leven in de Appalachen, het hart van de “rednecks” waar de rest van Amerika zo op neerkijkt. Demon verliest zijn vader nog voor zijn geboorte. Als zijn moeder sterft aan een overdosis, begint een schrijnende tocht langs pleeggezinnen – het een nog erger dan het vorige.

Uiteindelijk belandt hij bij een footballcoach en diens dochter, in een luxueus huis. Voor het eerst lijkt het leven hem mee te zitten. Maar dan gooit een knieblessure roet in het eten en raakt hij verslaafd aan pijnstillers. Zijn afdaling in de verslaving – en die van zowat elke jongere in zijn omgeving – komt keihard binnen. Ik had al ‘Painkiller’ en ‘Dopesick’ gezien – twee ijzersterke reeksen over de Oxycontin-crisis in de VS – én Het Pijnstillerimperium gelezen.

Dit meeslepende, hartverscheurende verhaal sluit er naadloos bij aan. Terecht bekroond met de Pulitzer Prijs!

Gelezen boeken in kwartaal 2 van 2025: de viersterrenboeken

De Schönwalds van Philipp Oehmke
****

Een recensent noemde dit boek “de nieuwe Buddenbrooks” – en dat was voor mij alvast geen aanbeveling. Ik kocht het toch, en dat bleek een goede zet.

Vooral de eerste 80 pagina’s grepen me bij de keel: Chris, een ontslagen progressieve hoogleraar literatuur, raakt gefascineerd door Trumps MAGA-verhaal. Hij radicaliseert, lanceert een populaire podcast en krijgt een grondige, strategische mediatraining in manipulatie en framing om de waarheid vakkundig te herschrijven. Philipp Oehmke beschrijft die interne keuken enorm scherp en realistisch. Het leest als diepgravende journalistiek in romanvorm, en opent de ogen voor wie nog niet wakker was.

In De Schönwalds maken we kennis met een ouderpaar en hun drie kinderen. Elk lijdt op zijn manier onder het levensmotto van de moeder: “never complain, never explain”. Het beklemmende slot doet denken aan Festen, het fameuze Deense familiedrama waarin alles genadeloos escaleert.

Een onderhoudende roman die tegelijk alarmerend actueel aanvoelt.

Lucy aan zee van Elizabeth Strout
****

Ik heb de vorige Lucy-boeken niet gelezen, maar dat is geen bezwaar: Strout geeft genoeg context om vlot mee te zijn. Deze roman speelt zich af tijdens de coronapandemie. De personages zitten thuis, bellen vrienden, kijken tv en maken zich zorgen over het virus en de president. Het voelt alsof Strout dit boek heeft geschreven omdat ze zelf ook nergens heen kon.

Lucy trekt met haar ex-man William in een huis op een klif in Maine. Het is er koud, ze kibbelen wat af, maar tussen de irritaties door groeit hun verbondenheid. Haar dochters spelen op de achtergrond mee: de ene in een huwelijkscrisis, de andere met een zieke man. Fijn detail voor kenners: Olive Kitteridge duikt opnieuw op, zij het zijdelings, als norse bewoonster van een woonzorgcentrum.

Er gebeurt weinig, maar toch blijft het boeiend: onderhuids menselijk en raak geschreven. Ik wil nu zéker ook de andere Lucy-boeken lezen.

De droevige kampioen van Jan Brokken
****

Jan Brokken biedt in deze roman alweer een intrigerend inkijkje in een stukje menselijke geschiedenis, ditmaal op Curaçao tijdens en na de koloniale periode. De roman is gebaseerd op waargebeurde feiten en draait rond Riki Marchena, geïnspireerd op Robert ‘Joy’ Hosé – een succesvolle sporter en ondernemer die uiteindelijk in armoede en verslaving belandt. Zijn jeugdtrauma, waarbij hij zijn moeder zag neergestoken worden door zijn vader die vervolgens zelfmoord pleegde, blijft levenslang nazinderen.

In het eerste deel klimt Riki via zijn tafeltennistalent op uit armoede, in het tweede deel volgen we zijn neergang. De sociale ongelijkheid en het raciale onrecht op het eiland vormen de achtergrond, met als historisch keerpunt de opstand van 30 mei 1969.

Brokken vertelt het verhaal in korte, vlot leesbare hoofdstukken, telkens vanuit het perspectief van Riki of mensen uit zijn omgeving. Het resultaat is een meeslepend, empathisch en leerrijk boek, zoals we van Brokken gewoon zijn.

Het eiland van de zielen van Piergiorgio Pulixi
****

Ongelooflijk toch? Een boekhandelaar in Sardinië leest Over leven en schrijven van Stephen King en besluit schrijver te worden. De start is intrigerend en wat volgt grotendeels ook. Kort samengevat: een vermist meisje wordt teruggevonden in een gelijkaardige pose als in een aantal occulte moorden van enkele jaren geleden. Eva en Mara gaan op onderzoek uit, geholpen door een oude rechercheur die de zaak nog wil oplossen voor zijn dood.

De dialogen tussen de eigenzinnige vrouwen zijn heerlijk bitsig en dat kan ik wel smaken. Zet de oneliners op een rij en je krijgt een avondvullende cynische komedieshow. Pulixi vertelt uitgebreid over de geschiedenis en cultuur van Sardinië: de bloedoffers, het occultisme, de eeuwenoude gebruiken van lokale stammen.

Vaak boeiend, maar soms te gedetailleerd zodat mijn aandacht afdwaalde. Maar geen probleem: het einde belooft een vervolg, en dat ga ik zéker lezen. Sardinië wil ik ook bezoeken.

Alles wat ik niet kan zeggen by Emilie Pine
****

Vijf ideeën uit haar leven leverden Emilie Pine vijf essays op in dit vlot geschreven, zeer persoonlijke boek. De meeste stukken zijn met enige afstand tot de gebeurtenissen geschreven, behalve één: het essay over haar onvervulde kinderwens is opvallend intiem.

Ook het stuk over grensoverschrijdende seks is krachtig en verrassend herkenbaar, zelfs voor vrouwen die nooit “echt” verkracht zijn. Wat Emilie meemaakte, seks zonder expliciete toestemming, zelfs met verwoorde tegenzin, zou iedere vrouw kunnen overkomen.

Terwijl ik las over de vele moeilijkheden waarmee ze als vrouw worstelt, moest ik geregeld denken aan Mannen leggen me alles uit van Rebecca Solnit. Pine legt op scherpe, eerlijke wijze bloot hoe het publieke en persoonlijke leven van vrouwen nog steeds wordt bepaald door onzichtbare regels en ingesleten verwachtingen.

Graag gelezen, juist vanwege die herkenbaarheid. Taboes zijn er om de wereld uit te bonjouren.

Pechstrook van Kris Van Steenberge
****

Van Steenberge laat zien hoe één tragische gebeurtenis in een leven alles wat erna komt beïnvloedt en wat er gebeurt als er niet met elkaar gesproken wordt.

In het begin ben ik onder de indruk van de werkelijk prachtige schrijfstijl, ik heb een aantal zinnen opgeschreven omdat ze me diep raakten. Naarmate het verhaal vordert, vlakken de zinnen wat af en verliest de taal iets van haar sprankeling (of word ik die mooie stijl gewoon?).

Ook de spanningsboog houdt iets té lang aan: wat aanvankelijk intrigeert, begint gaandeweg te slepen. Het verhaal cirkelt soms wat stuurloos en gezocht rond en eindigt uiteindelijk vrij abrupt, zonder duidelijke verklaring. Het slot roept dan weer vooral vragen op, meer dan het antwoorden biedt.

Maar de beklemmende sfeer blijft hangen, ook nadat het boek uit is, en dat is een positief teken.

Wintereiland van Katrine Engberg
**** 

Thrillers lezen blijft een van mijn favoriete bezigheden en dit vlot geschreven exemplaar van een voor mij onbekende Deense auteur was een schot in de roos. Wat zit er toch in het leidingwater daar, vraag ik me dikwijls af. Ik heb de 300 pagina’s op anderhalve dag uitgelezen en dat gebeurt me niet vaak.

Wat vind ik er goed aan? Het verhaal begint met een gevonden koffer. Daar blijkt een doormidden gezaagd lijk in te zitten, nog in leven op het moment van de zaagpartij. Even later duikt de tweede koffer op. De identiteit van het slachtoffer blijft lange tijd onduidelijk. De moord leidt naar een eiland waar toevallig een politieagent verblijft (blijkbaar in burn-out – dit is deel 4 van een reeks). En dan is er nog een biograaf die de correspondentie doorploegt van een overleden eilandbewoonster. Een slimme vondst, want zo krijg je als lezer meteen de nodige achtergrond mee.

Die combinatie werkt 100%.

Gelezen boeken in kwartaal 2 van 2025: de boeken met drie en een halve ster 

Boeken die op een zucht verwijderd zijn van de vier sterren.

De Jonge Bruid van Alessandro Baricco
***1/2

De plechtige schrijfstijl valt me meteen op. De verteller neemt je niet alleen mee in het verhaal, hij duikt ook regelmatig zelf op om uit te leggen waarom en hoe hij dit boek schrijft. De personages hebben geen echte namen – ze heten de Vader, Moeder, Zoon, Dochter, Jonge Bruid – alleen de knecht heet Modesto. De roman lijkt daardoor op een ouderwetse allegorie, terwijl die vrij recent geschreven is in 2014.

In essentie vertelt de roman op een originele manier over de seksuele ontdekking, opvoeding en evolutie van een meisje, maar ook over het schrijven en het schrijverschap. Een soort dubbele laag dus. In het begin moest ik wat wennen, maar daarna zat ik helemaal in dit vreemde, maar toch meeslepende verhaal.

Dit boek lijkt me wel niet voor iedereen weggelegd. In mijn bibliotheekexemplaar waren de eerste dertig pagina’s duidelijk het vaakst gelezen. Daarna: nauwelijks geplooide bladzijden. Veel mensen haakten af. Maar ik niet.

De Damiaanhoeve van Chris De Stoop
***1/2

‘De Damiaanhoeve’ mengt twee eerdere thema’s van De Stoop: de teloorgang van het platteland (Dit is mijn hof) en de gruwelijke moord op zijn oom (Het boek Daniel). Ditmaal schrijft hij over de moord op Gerty van de Damiaanhoeve, tegen de achtergrond van de Limburgse Maasvallei, waar natuur en gemeenschap te kampen hebben met de graaizucht van de grindindustrie. De mayonaise pakt helaas een stuk minder goed dan in de twee eerder genoemde boeken, die ik indringender en overtuigender vond. De Stoop wil tegelijk de pijn van een onopgeloste moord in woorden vatten én kritiek geven op hoe justitie soms in een tunnelvisie vervalt. Gerty’s echtgenoot

Bert blijft hoofdverdachte, ondanks het gebrek aan sluitend bewijs en het feit dat andere mogelijke pistes nooit onderzocht zijn. In het boek neigt De Stoop te geloven in Berts onschuld, net als diens kinderen en familie. Ik hoop dat dit boek helpt de waarheid naar boven te brengen.

Gelezen boeken in kwartaal 21 van 2025: de driesterrenboeken

Een laatste uitweg van S.A. Cosby
***

Beauregard is een slimme, zwarte man in Virginia die zijn crimineel verleden achter zich liet voor een eerlijk leven als automonteur. Hij wil zijn kinderen een zorgeloze jeugd geven maar heeft enorme financiële zorgen: een zieke moeder in het rusthuis, een studerende dochter en de dagelijkse noden van zijn gezin. Zijn garage verliest klanten aan de concurrentie, de rekeningen blijven komen en het geld raakt op. Wanhopig stemt hij toe om chauffeur te zijn bij een diamantroof.

Wat volgt is een gewelddadige, spannende rollercoaster vol actie en bloederige confrontaties. De criminelen doen voorspelbaar wat je van hen verwacht, maar Beauregard is slim en vastbesloten om te overleven. Het is net zijn intelligentie, vindingrijkheid en overlevingsdrang die het verhaal naar een hoger niveau tillen. Verslavend misdaadverhaal met vaart, spanning en hart. Dit boek smeekt erom verfilmd te worden.

Iets te veel geweld naar mijn smaak, en sommige passages zijn wel heel ongeloofwaardig.

Verloren grond van Murat Isik
***

Deze debuutroman vertelt het verhaal van het gezin van Minar/Mehmet in een dorpje in Oost-Turkije. We volgen de zoon die opgroeit te midden van weiden, bergen en vee, en krijgen een inkijk in de boeiende voorgeschiedenis van zijn ouders. De oudste zoon verblijft een tijdlang in het nabijgelegen stadje en keert terug als een andere jongen. En de dochter? Die is gewoon schattig.

Ook de onderlinge verhoudingen in het dorp worden mooi en gelaagd uitgewerkt. Alles is vlot en meeslepend geschreven en het verhaal intrigeert. Tot het moment waarop de vader een been verliest. Dan krijgt zowel de stijl als de geloofwaardigheid van het verhaal een flinke knauw. Het gezin verhuist naar het geboortedorp van de vader en plots lijkt het alsof je in een ruwe western bent beland. Vanaf dat punt las ik met groeiende verbazing verder.

Het einde vervalt in clichés. Zonde, want het begin was veelbelovend.

De nachtwaker van Louise Erdrich
***

Lezend leren is altijd positief. Ik weet niet veel over Indianen, mijn kennis komt vooral uit strips, films en een handvol boeken – zoals het sublieme Door het sparrenwoud van Joseph Boyden. Uit De nachtwaker blijkt dat de indianen in Dakota nog steeds in erbarmelijke omstandigheden leven: in te kleine reservaten in lemen hutjes zonder stromend water of elektriciteit, bij -40° in de winter, met slechte scholen, racisme, alcoholproblemen en veel armoede.

Net als Marseille 1940 brengt dit boek een hommage aan één iemand die het verschil maakt: één indiaan verzet zich tegen de “terminatiewet” uit 1953 die de reservaten wil opdoeken. Hulde voor die man! Maar er zijn ook minpunten. Het verhaal rond zus Vera’s verdwijning en prostitutie voelt geforceerd aan. Ik begrijp waarom Erdrich dit probleem aanhaalt, maar het draagt weinig bij aan het geheel.

Het grootste manco voor mij is evenwel dat het boek heel afstandelijk is en me nergens raakt.

De verzamelde werken van A.J. Fikry, boekhandelaar van Gabrielle Zevin
***

Ik dacht dat dit het debuut was van Gabrielle Zevin, schrijfster van het razendknappe Morgen en morgen en morgen, maar het blijkt al haar zesde of zevende boek. Dat verraste me, want het verschil met Tomorrow is groot. Deze komische roman volgt een koppige boekenhandelaar die na de dood van zijn vrouw afglijdt in drank en verdriet. Dat verandert stilletjes aan nadat iemand plots een baby achterlaat in zijn winkel. Uiteindelijk besluit hij de baby te houden. Er verschijnt ook een nieuwe vrouw in zijn leven – eentje dat van boeken houdt. En ook zijn kleurrijke kennissenkring houdt van boeken. Een fijn boek dus voor wie graag over boeken en de liefde voor boeken leest.

Ik heb vaak zitten grinniken en me geen moment verveeld. Maar hoge literatuur is het niet: daarvoor zijn de clichés te talrijk en het verhaaltje flinterdun.

Gelezen boeken in kwartaal 2 van 2025: de tweesterrenboeken

Het atelier van Sarah Hall
**

Ik moet leesvriend Marc volmondig gelijk geven: ik heb geen flauw idee wat ik van dit boek moet vinden. Sommige passages zijn om duimen en vingers bij af te likken – puur vakmanschap en grote klasse. Ik verwijs naar alles wat Edith vertelt over haar moeder en hun ingewikkelde relatie. Hoe Sarah Hall de beroerte van een veel te jonge moeder beschrijft en haar leven nadien ontvouwt, is ijzersterk en tot in de vezels voelbaar. Geen twijfel mogelijk: Hall kan zeer zintuiglijk schrijven. En wanneer ze scherp is, is ze écht scherp.

Maar even vaak kreeg ik het op de heupen van dat postmoderne geworstel waarin ze in één alinea drie herinneringen op elkaar stapelt, zonder houvast of logica. Dan dacht ik: “Waar slaat dit op? Wat doet dit hier? Waar hééft ze het in godsnaam over?”

Ik heb te weinig geduld voor dat soort literaire mist.

Blijf dichtbij van Harlan Coben
**

Mijn eerste Harlan Coben, en helaas geen succes. Megan leidt een rustig gezinsleven maar verbergt een verleden als paaldanseres. Zeventien jaar geleden verdween ze, ogenschijnlijk samen met haar psychopatische vriend. Nu, zeventien jaar later, verdwijnen er opnieuw mensen en komt inspecteur Broome in actie.

En dan volgt een verhaal dat weinig intrige of spanning biedt, zich zelfs eindeloos lijkt voort te slepen. Wanneer het moordenaarsduo Ken en Barbie opduikt – wat doen die rare snuiters hier eigenlijk? – besef ik dat ik de Netflix-serie al heb gezien! Want zo’n koppel vergeet je niet snel: zo wreed en bloeddorstig dat het zelfs grotesk wordt. ‘Blijf dichtbij’ is een middelmatige thriller vol clichés: een hoofdpersonage wordt achtervolgd door een geheim verleden. De dialogen zijn zwak en de ontknoping zag ik al van ver aankomen.

Mijn tip: bekijk de serie, die is beter dan het boek – iets wat zelden of nooit gebeurt.

Gelezen boeken in kwartaal 1 van 2025: het boek met amper één ster

Water van John Boyne
*

Dit is het zwakste boek dat ik ooit van John Boyne heb gelezen – en ik heb er al véél van hem achter de kiezen. Het thema kindermisbruik heeft hij in De grote stilte zoveel beter, diepgaander en literairder uitgewerkt. Lees dát boek!

Zijn recentere werk haalt het al lang niet meer bij zijn vroegere boeken, maar met deze cyclus wilde ik hem nog één kans geven.

Het begint nochtans sterk: een vrouw van midden vijftig arriveert op een eiland, verandert haar naam en uiterlijk, en is duidelijk op de vlucht voor negatieve persaandacht. Geleidelijk aan ontdek je wat er aan de hand is.

Maar dan: wat een oppervlakkigheid in de personages! Vrijwel alle maatschappelijke problemen passeren de revue, maar worden nergens echt uitgewerkt.

De dialogen zijn erbarmelijk, het element water wordt op clichématige wijze verwerkt, en natuurlijk is de man weer de bron van alle ellende in een vrouwenleven. Barslecht. Met voorsprong het slechtste boek in mijn lijst gelezen boeken in kwartaal 2 van 2025.

Ziezo, je hebt ze gehad: mijn gelezen boeken in kwartaal 2 van 2025

Weer een hoofdstuk afgesloten. In dit lijstje: sterrenregen én af en toe een donderwolk.

Vond je een titel die je mee op vakantie neemt? Laat het me weten!

Nieuwsgierig naar mijn herfstselectie? Dan is de nieuwsbrief jouw leeswijzer.

Over de auteur

Christine Bonheure is een leesbeest met een masterdiploma Germaanse filologie en een zwak voor goede zinnen. Sinds 2016 blogt ze elk kwartaal over de stapel boeken die ze verslond. Van literaire parels tot guilty pleasures: als het goed geschreven is, zit ze op de eerste rij. Haar boekenkast kreunt, haar blog leeft. Haar motto? Lezen is leven.

(c) C’bon, copywriter uit Gent